Meer tijd om te ... denken

Heyla,

Gisteren en vandaag waren opnieuw "groene" dagen!
Ik lijk terug mezelf, behalve wat meer vermoeid maar dat kan ook aan die verzengende hitte liggen.

Ik geniet van de stilte en rust in ons koele huis, van kleine uitstapjes, van lezen, van koken, van wat geregel en gepruts, van familie en vrienden. Mijn eetlust is weer helemaal terug en ik eet met smaak van alles en veel, alsof ik de schade van de afgelopen periode inhaal. Dus ik doe geen grootste dingen om mijn energie terug op te laden, heb niet het gevoel dat ik nu naar allerlei evenementen moet of speciale dingen moet doen nu het een beetje kan. Het is goed zo.

Het lijkt alsof ik dus de "normale" Annick ben die geniet van een paar rustige dagjes vakantie en in het normale leven zit. Even blij van niet op de "rat-race" van het werkend leven te zitten. En dan plots besef je terug dat dit een korte tijdelijke situatie is, dat ik  nog heel erg ziek ben (ook al voel ik dat nu weer helemaal niet) en dat als ik niks zou doen ik zou doodgaan. Als ik dat schrijf blijft dat even hard en onwezenlijk om te schrijven als toen ik de diagnose nu een maand geleden te horen kreeg. Ik voel toch dat ik dat nog niet helemaal een plaats heb kunnen geven, het aanvaard heb. Het zal verder tijd vragen.

Voor de rest vallen de eerste contacten met de buitenwereld in mijn "scharre-kopje" of mijn "gemutste kopje" best mee. Ik heb er weinig "gene" mee. Zo ben ik vanmiddag bij een goede vriendin op bezoek geweest. Mijn hoofdje was mooi ingepakt maar het was zo warm dat ik er al snel voor koos mijn hoofdje bloot te laten en "scharre-kopje" zichtbaar te maken. Later kwamen haar 2 tienerzonen en haar man erbij en ook toen had ik er niet echt last van om daar in mijn hyena-look te blijven zitten. Daar ben ik dus wel veerkrachtig in, vind ik zelf. Hieronder voor de mensen die me nu niet meer zien alvast een foto van het "gemutste kopje".

Ik blijf nog steeds veel steunbetuigingen ontvangen. Sommige daarvan zijn soms raar, zeker goed bedoeld hoor maar bij mij komen ze dan toch anders binnen. Ik ben er zeker van dat de zender van de boodschap geen benul heeft van de impact die sommige zaken bij mij als ontvanger teweeg brengen. Ik neem niemand dan ook iets kwalijk.

Bijvoorbeeld als iemand zegt "  Annick ,niet opgeven en vechten,  je kan dit overleven". Dan zindert zo'n uitspraak na door het woordgebruik "KAN". Want dat woordje laat ook twijfel toe, toont dat het 2 richtingen uitkan. Dat is ook zo, maar het zit in mijn hoofd niet zo. Ik ZAL dit overleven want ik zal deze behandeling ondergaan en daarna ben ik 100% genezen. Dat is wat in mijn hoofd gebeiteld zit. Dat is wat me de kracht geeft om hier dag per dag door te gaan. En zo'n uitspraak brengt me dan terug eventjes met m'n voetjes in de harde realiteit, want het klopt natuurlijk dat er geen zekerheid is, maar ik wil het precies niet toelaten in mijn hoofd.

Of bijvoorbeeld als iemand - als reactie op je mededeling dat je vecht tegen Hodgkin - zegt: " dat is een zeer goed behandelbare kanker, maar is ook wel een kanker die vaak later terug komt, want ik ken iemand....". Ook dat is een feit dat ik echter niet in mijn hoofd verankerd heb. Wellicht uit zelfbehoud, uit bescherming. Ik wil er van uitgaan dat ik dit 1 maal moet ondergaan en dat daarna nooit geen Mister Hodgkin (I, II, III noch IV) in mijn lichaam toegelaten kan worden. Noch een of andere vorm van kanker of erge zware ziekte. Punt uit, basta!

Je ziet, als ik me beter voel heeft denkertje Annick meer tijd en energie om dieper na te denken, te filosoferen, Dat is niet noodzakelijk altijd even positief en brengt wat meer onrust. Maar het is wie ik ben, het hoort bij mij.

Ik eindig met een mooie uitspraak die op een kaartje stond van iemand waarvan ik helemaal geen steun verwacht had: "You can't prevent the birds of sorrow from flying over your head, but you can prevent them from building nests on your head". Prachtig toch? En dat is precies wat ik van plan ben om te doen en waar ik op dit moment redelijk goed in slaag!

Tot hoors, schrijfs, lieve allemaal,

Annick