Tijdens de groene dagen probeer ik wat van de verloren kilootjes in te halen om zo terug met wat vetreserves aan de start te komen voor de volgende ronde.
Vandaag was dat wat lastig want om 13u was de PET-scan gepland. Je moet weten dat je hier nuchter voor moet zijn. Ik heb dus een mini-ramadanneke achter de rug: sinds gisterenavond tot 15u30 geen eten achter de kiezen. Viel best mee hoor. Ik had wel een voorraadje suikers aangelegd door gisterenavond laat in mijn bed nog een paar leonidas pralines mee te smokkelen. Ik weet het, vreselijk ongezond en absoluut niet passend in mijn stoofpotje van de toekomst inzake "gezonder", maar ik heb mezelf wijs gemaakt dat ik het verdiend had. Je voelt wel je energie serieus zakken tegen dat het middag wordt, maar een echt hongergevoel had ik zeker niet.
In de ochtend heb ik Britt leren ruiten kuisen en zelf ook nog eens sinds toch wel lange tijd een vuil raam onder handen genomen. Ik ben immers niet echt zo punctueel en veeleisend op mooi doorkijkbare vensters. Maar nu was het echt erg. Ik ben nu natuurlijk ook meer thuis, heb meer tijd. En Voila , zo heb ik onze dochter toch maar weer een praktische vaardigheid bijgeleerd! En ze vond het nog leuk ook meldde ze spontaan na onze activiteit. Ik was wel zo slim geweest om te stoppen op een moment dat we het allebei nog leuk vonden. Er zijn dus nog steeds vuile ruiten aanwezig voor als we daar nog eens zin in hebben of om te bewaren voor een fase waar de frustratie hoog zit?
Ben ik zenuwachtig voor het resultaat van de scan? Ca va nog vind ik. Ik heb er eigenlijk veel vertrouwen in dat de resultaten zullen zijn zoals verwacht = een merkbare vermindering van alle tumorcellen activiteit. Waarom? Geen enkele rationele logische verklaring kan ik geven, feelings zeker? En vertrouwen in de dokter die me daarin erg gerustelde. Anderzijds is er een duiveltje in mijn hoofd dat soms gemeen in mijn oor fluistert " jaja, maak jezelf maar iets wijs, dat deed je de vorige keer ook toen je zo overtuigd was dat je pijntjes niks ergs konden betekenen en had je zelfs niet door dat Mr Hodgkin al een tijdje vrij spel had in je lichaam, stom meisje!" Ik duw het duiveltje dan vastberaden weg. Naarmate vrijdag 10u30 naderbij komt zal dat wellicht wat lastiger worden, maar ik weet dat het geen zin heeft en dat het nu gewoon wachten is op de feiten.
Groen was deze dag alleszins ook, dus ik ben blij met de dag die geweest is en hoop van harte hetzelfde voor jullie,
Lieve groetjes,
Annick
Geen opmerkingen:
Een reactie posten