Klein hartje

Hey

Zoals voorspeld was ook gisteren en deze dag van het zuiverste groen dat je kan bedenken.

Gisterenavond met zussen, broer, vadertje, neef, nicht en partner, schoonbroer genoten van een mini tuinfeestje "chez lettenburg". Lekker eten dat ik zelf niet moest klaarmaken, Kriekje on the rocks drinken, keuvelen en lachen en elkaar proberen de loef af te steken bij het werpspel Kubs.  Heel fijn! Dank je lieve zussen voor de organisatie en voorbereiding. Wist je dat mijn schoonbroer en neef hun baard laten groeien. Uit solidariteit met mijn haarverlies sparen zij alvast voor extra haar. Lief toch?

Vandaag dan een erg drukke dag - beetje bewust volgepland om het denkertje Annick wat te onderdrukken:
- 's ochtends vroeg uit de veren (6u30) om dochterlief te wekken want ze ging mee op jumping, mama ging wat later kijken en samen met een bende-ke nippen van een glaasje cava (na eerst een koffietje want 't was echt nog wel vroeg) en supporteren voor de talrijke ruiters van "onze" manege Vagevuur. Britt sprong de 70cm met Bixie en ging na een plotse weigering net niet tegen de vlakte. Met gebruik van al haar buikspieren kon ze zich terug in het zadel hijsen en mocht ze hierdoor toch haar parcours uitrijden. Chapeau!

- 's middags samen met het gezin lekker chinezen bij Oriental Wok, waar we gesmuld hebben van de lekkere zalm, tong , kikkerbillen (ja ik weet het, die arme beestjes) en vooral van dat heerlijke sausje. De laatste week heb ik zoals eerder al gezegd goed gegeten. Resultaat: net op de weegschaal gestaan en helemaal terug op startgewicht! Dus Mr Hodgkin IV ik kom weer helemaal sterk aan de meet man, be ready to fight!

- namiddag: effe stressy want timing zat wat krap, maar toch de rit kunnen aanvatten om Britt naar Zeeland (ja heel dicht bij waar de Tour de France vandaag haar finish had) te brengen, zodat ze haar OZ ponykamp kon aanvatten. We waren er net op tijd en hierdoor was het afscheid nogal kort, gezien we verzocht werden ons snel uit de voeten te maken. Hierdoor geen knuffel meer kunnen geven (ja aan die leeftijd willen ze dat ook niet meer in het bijzijn van een ganse groep meiden) en dat stak eigenlijk wel wat. Ze kent er niemand en zag er nog wat verloren uit. Bovendien had ik - na wat "onderhandelen met mijn dochter" - kunnen bekomen dat ze akkoord was om haar gsm toch beter thuis te laten. Waar ik niet aan gedacht heb: nu kan ik natuurlijk geen bericht krijgen hoe fijn ze het daar wel vindt. Maar ja, komt wel goed en ze zal terug een ervaring rijker zijn.

Ja en dan was er toch geen ontsnappen meer aan en kwam het "bange hartje" wel heel sterk opzetten. De terugrit naar huis verliep opvallend stilletjes, al was er veel lawaai in mijn hoofd. Het bange, bezorgde stemmetje nam meer en meer de overhand. Het liet me terugkijken naar de vorige cyclus: uiteraard naar de heel moeilijke momenten. Het liet me wikken en wegen hoe erg ziek ik me gevoeld heb en hoe ik erdoor gesparteld ben. Een ander meer relativerend stemmetje is er ook nog hoor en dat geeft wel wat tegen gewicht, maar 't is toch een beetje een innerlijke strijd.

Maar kijk, dan krijg je weer enkele lieve berichtjes van mensen met een super mooi hartje en dat helpt je dan weer je knopje om te draaien en je moed bij elkaar te rapen. En te aanvaarden wat niet kan veranderd worden.

Morgen Andresje nog afzetten op zijn kamp en dan start 'round 2 Hogdkin IV <-> Annick Gunst'. We zijn er klaar voor.

Ik probeer vanuit het ziekenhuis (daar ben ik van maandag tot woensdag) de blog berichtjes te plaatsen, maar de wifi verbinding op de ipad is niet echt stabiel, dus we gaan moeten afwachten of dat zal lukken.

Tx voor alle support, die me ook in cyclus 2 weer zal helpen de moed te vinden door te zetten!
Ik heb daarnaast besloten om deze foto onderaan in gedachten te houden in lastige momenten: het is een mooi souvenir aan onze huwelijksreis naar Lapland tijdens oudejaar 2012.

Annick

I