Activiteiten

Hey,

We blijven genieten van de groene dagen. Alles wijst er op dat dit mag blijven duren tot en met morgen (zondag). Elke dag voel ik meer energie terugkomen. Elke dag doe ik ook wat meer dingen...

Een mens vergeet soms echt dat hij ziek is. Alhoewel ik zo in de verte terug wat pijntjes voel die ik voor de diagnose ook voelde: wat pijn in de oksel, op de borst, stekjes in de rug. Dat is zeker Mister Hogdkin die wil tonen dat hij nog altijd aanwezig is en dus nog niet verslagen. Dat staat me niet aan, maar het is natuurlijk wel logisch dat ik deze sterke, kwaaie griezel niet met 1 cyclus het zwijgen kan opleggen. We negeren die kleine signalen maximaal en gaan door met genieten.

Gisterenavond genoten van een uitje naar Zeebrugge waar manlief met vrienden meedeed aan de Strandloop 10km. Terwijl ik samen met Andres op een terrasje zat te genieten samen met een vriend, ploeterden de sportievelingen door het mulle zand van Zeebrugge. Het waren blijkbaar wel zware 10 km. De voldoening achteraf was des te groter bij "ons mannen". Ze mochten zich belonen met een lekkere maaltijd op restaurant. Kletsnat van 't zweet gaan eten is natuurlijk niet echt appetijtelijk en dus werd er gedoucht ... op de parking. Washandjes, zeep en flessen water: je ziet eenvoudig gaat ook!

Vanochtend vroeg uit de veren om voor de hitte van de dag met Dakota aan de slag te gaan. Terwijl Britt haar borstelde, dacht ik "ik zal die strontjes eens uit haar stal scheppen". Vol goede moed begonnen: kruiwagen, riek in de aanslag en gogogo! Euh, zware arbeid en  man wat kan een paard veel kakken, zeg. Respect voor de dames en heren die dat regelmatig uitvoeren! Na een kruiwagentje of zes vol gekapt en naar de mesthoop gereden te hebben, stond ik "in 't schuim en 't zweet" en was het echt genoeg geweest. Nochtans lag er nog massa's stinkend materiaal in de stal.  Mijn pijp was uit en nu kan ik dat natuurlijk steken op mijn ziekte, hm hm :-)

Straks komt de ganse familie Gunst op bezoek en wordt het hier met 12 man/vrouw een gezellige drukte. Ik zal als een koningin bediend worden en hoef zelf niks te doen. Ziek zijn is ook hier dus weer "fijn". Merci lieve zusjes om alles voor te bereiden!

Morgen dochterlief naar ponykamp OZ brengen in Nederland en maandagochtend gaan we Andres op trampoline en tumbling kamp bij Bloso (mét slapen) afzetten. Beiden met een klein hartje, want er gaat niemand mee die ze kennen. Dus dat wordt de eerste uurtjes even wat wennen. Maar ze gaan zeker terugkomen met enthousiaste verhalen!

Je ziet, de "groene" tijd zal snel voorbij zijn want "times goes quickly when you're having fun" en dan is het maandag. Ik kijk er met gemengde gevoelens naar. Enerzijds "help, nee ik wil niet terug daardoor". Anderzijds "komaan, dat is dan al nummer 2 en daarna volgt een nieuwe meeting". Op 22/7 volgt inderdaad een nieuwe PET-scan om te kijken hoe het met Mr Hogdkin is na 2 uitgevoerde aanvallen. Ze vergelijken dan met de PET-scan van juni (de nulmeting). Een belangrijk en spannend moment. Het bepaalt immers hoe we verder gaan met de behandeling: is Mr Hogdkin al wat minder aanwezig maw slaat de chemotherapie aan? Hoe sterk is Mr Hogdkin al van de kaart van de 2 chemo-uppercut-rondes? Dat laatste beslist over de zwaarte van de verdere behandeling. Mocht Mr Hodgkin al sterk verminderd zijn, kan een minder zware behandeling overwogen worden. Maar de dokter liet me al verstaan dat ik daar niet teveel mag op hopen. Zo direct zei hij het niet, het was "op zijn dokters" en dus iets in de trant van "laat ons afwachten" en "ja, daar is veel discussie over". Opnieuw: lesje in wait en see.

Tot binnenkort

Annick