Hi mede-folks,
Laag energiepeil. Moe. Pijn in mijn bovenlichaam. Zo zijn we weer al een tijdje aan de gang. Aan een slakken- of ja, om in de stijl van de voorlaatste post te blijven, rupsen-gang tempo.
Ik blijf vast stellen dat ik nog steeds veel oefening nodig heb om het te aanvaarden, er in te gaan zitten en gewoon te genieten van de traagheid der dingen en rustig om me heen kijkend (dat kan je namelijk goed als je zo traag gaat) naar de kleine, mooie dingetjes onderweg of ter plaatse. Nee, ik verzet me nog steeds, probeer nog steeds te vaak de boel te forceren, kies dan nog heel vaak voor wat ik "normaal" in een handomdraai zou doen, wat ik "normaal" wel leuk zou vinden.
Het vinden van verklaringen voor de transformatie naar Rups-Annick is ook een valkuil waar ik nog - zelfs met mijn ogen open -intrap en met gemak in gevangen blijf zitten, zoekend naar een uitgang waar Mr Mind zich tevreden mee kan stellen. Gezien ik op vandaag - volgens de Mr Mind van mijn oude Annick - nog weinig hooi op mijn vork neem, ben ik heel streng in de beoordeling van de verschillende uitgangen uit de valkuil en kwel mezelf dus onnodig lang.En toch zijn er verschillen:
1) ik ben me bewuster van wat ik mezelf aandoe -> ai, dat doet nog meer pijn, want weten en er toch niet naar handelen is spagaat proberen te doen en zo soepel ben ik duidelijk niet meer dat voel ik aan den lijve
2) ik heb - "dankzij" mijn ziekte - een lichaam gekregen dat duidelijker signalen heeft en als ik niet snel luister de volumeknop "pijn, moeheid" sneller open draait
Ook naar de buitenwereld toe wil ik nog altijd te vaak het beeld van de vlinder maximaal tonen en schaam ik me eigenlijk nog teveel voor het rupsje. Ja hoor dat rupsje dat er dan uiterlijk nog steeds goed uitziet, dus daar is er eigenlijk weinig metamorfose te zien. Het is vanbinnen dat er dan veel verandert. Lastig want mensen beoordelen je op die buitenkant. Die ziet er nu terug helemaal normaal uit, zelfs goed, mooi kleurtje, haartjes à volonté, etc.... En als ik me rupsje voel, word ik dus niet lijkbleek, lig ik niet 24/24u strike in de zetel, krijg ik geen dikke wallen onder mijn ogen. Dat maakt het knap lastig. Veel mensen zeggen me heel enthousiast: " Je ziet er fantastisch uit" en als ik me vlinder voel dan vind ik dat een fijn compliment. Als ik me rups voel, maakt het me ongemakkelijk en ga ik ofwel even snel naar een ander onderwerp of begin ik me bijna te verantwoorden.Ik begin te voelen hoe moeilijk het is voor mensen die een ziekte hebben die niet met het blote oog waarneembaar is en toch een zware impact heeft op wat hun mogelijkheden zijn (volgens onze maatschappij). Ook dingen kunnen doen en daarna (soms pas dagen erna) de meestal onverwachte weerslag krijgen is mij nu niet vreemd. Dat lichaam dat we zo vanzelfsprekend vinden en waarvan we verwachten dat het steeds op dezelfde manier kan doen wat we ervan eisen, is voor velen niet langer (of nooit geweest) een automatisch stabiel goed presterend apparaatje. Jammer dat we zolang het wel zo is het te weinig appreciëren en verzorgen.
Daarom een oproep aan alle uitvinders en creatievelingen in deze wereld (en dat zijn we eigenlijk allemaal): brainstorm even rond een speciaal soort lenzen waarmee we ook in het lichaam kunnen kijken, de energievelden van anderen kunnen waarnemen. Die krijgt de prijs van ondernemer van het jaar! En een oproep aan mezelf: in godsnaam Annick laat dat door jezelf gecreëerde ideale, maar sterk verouderde en jezelf ziekmakende beeld los! Dan krijg jij de prijs van AUTHENTICITEIT; Die laatste oproep is nog veel belangrijker dan die eerste. De sleutel ligt bij jezelf!
Mijn "vriend" Eckhart Tolle omschreef het zo in zijn boek De kracht van het Nu: "Je lichaamsenergie is onderhevig aan cycli. Die zit niet altijd op zijn hoogtepunt. Je hebt momenten met weinig energie en momenten met veel energie. Een cyclus kan een paar uur duren maar ook een paar jaar. Veel ziekten ontstaan door het vechten tegen deze cycli met weinig energie, die van levensbelang zijn voor de regeneratie. De dwang om te doen en de neiging om je gevoel van eigenwaarde en identiteit te ontlenen aan uiterlijke factoren zoals succes maakt het moeilijk voor je om de neergaande cycli er te laten zijn. Dus neemt de intelligentie van het organisme het uit zelfverdediging tijdelijk over en schept een ziekte waardoor je gedwongen bent te stoppen zodat het nodige herstel kan plaatsvinden."
Mijn signalen gevend organisme is momenteel alleszins hypergevoelig ingesteld, dat is een feit! Laat ik er dankbaar voor zijn. Zoals de pijn in mijn bovenlichaam. Die is er continu, maar de laatste tijd intenser. Is dat een signaal dat ik het (nog) rustiger aan moet doen? Is Mr Hodgkin terug van de partij?. De plaatsen en het soort pijn is vergelijkbaar met die van maart 2015. Mijn dokter kan me niet geruststellen met een "oh maar dat is bij alle Hodgkin stadium IV patiënten met bot aantasting het geval". Dan komen er toch wat zorgen. Temeer daar ik een specialleke ben omdat ik niks van de normale Hodgkin-ontdekking-symptomen had: jeuk, nachtelijk zweten, sterk vermageren. In je bloed is hij niet opspoorbaar. Daarom is er nu toch opnieuw een PET-scan gepland op 1/8 om de binnenkant nog eens te bekijken. Dat kan ook vals positieve resultaten geven (in 50% van de gevallen zelfs). Dwz: de Pet-scan kleurt op bepaalde plekjes maar zegt niet "het zijn daar kwaadaardige cellen, het is kanker". Daarvoor moet er dan altijd verder onderzoek gebeuren (biopsie vb). Wellicht is wat ik voel de vorming van littekenweefsel op de plaatsen waar de tumoren mijn botten hebben aangetast en de chemo flink te keer is gegaan. Of dat nog zal minderen en hoeveel kan niemand zeggen. Een perfecte oefening in leven in het Nu!
Zo weten jullie weer een beetje de laatste nieuwsjes.
Fijne vakantie voor iedereen
Annick
