Opstandig!

 Hoi,

In al mijn ellende en futloosheid, slaag ik er nog altijd in om te denken. Jammer genoeg! Ik wou dat ik in die moeilijke dagen gewoon even in coma kon gaan zodat de hersenen onder mijn kale kop stoppen met als een razende tekeer te gaan.

Hoofdgevoelens hierbij op dit moment zijn opstandigheid en boosheid!

Omdat ik:

- hier verdorie geen vier keer meer door wil gaan, omdat de weg nog zo lang is

- het beu ben dat die ziekte continue aandacht vraagt en ons ganse leven beheerst 

- Mr Hodgkin tout court in mijn lichaam zit

- geen zin heb in alle prikken, pet-scannen, controles, zakjes, pillen etc die nog moeten komen

- de kracht momenteel niet vind om deze moeilijke momenten te aanvaarden en mijn gedachten en gevoelens toch nodeloze energie steken in onveranderbare zaken

- weet dat er een andere behandeling is met minder zware effecten, maar die nog niet terugbetaalbaar is en pas mag toegepast worden als deze bazooka niet zou werken

- overgeleverd ben aan dokters waarvan de meningen over mijn verdere behandeling na die pet-scan volgende week uiteen liggen en ik zelf niet weet wat te doen

- besef dat die Pet-scan volgende week ook nog slecht nieuws kan brengen: tumoren die niet verminderen of die zelfs toegenomen zijn

- zoek naar antwoorden op vragen waar toch geen antwoord op komt

En ik weet het, dag per dag, leven in het Nu, na de rode dagen komen de groenere... Maar nu helpt dat dus niet! 

Strikegewijze, boze Annick