OVER AND OUT

Hey daar

Mijn laatste post dateert van een maand geleden. De tijd blijft, ook als je niet werkt, ontzettend snel voorbij razen. En zeker als je zoveel prachtige ervaringen mag opdoen. Wat een verschil trouwens met de zomer van vorig jaar, dan zat ik nu ongeveer halfweg in mijn 6 cyclussen durende Beachop chemo-behandeling. Toegegeven ook toen waren er mooie "groene" momentjes, maar de "diep-rode" exemplaren hakten er ook flink in en die laatste missen we echt niet!

Maar dus, eerst en vooral, voor diegenen die daar op hun honger zitten, de uitslag van 't Petterke is wederom piccobello! Mademoiselle Annick is gerustgesteld. Eigenlijk was ik er ook wel al gerust in, omdat kort na mijn vorige post de pijnen plots sterk zijn beginnen afnemen (ja het universum heeft mij gehoord!) en  tot op heden zijn ze niet meer teruggekeerd. Zo lang zijn ze nog nooit weggebleven, dus erg hoopvolle evolutie toch?

Eventjes wel bijna klein hartstilstandje gekregen. Maandag PET genomen, donderdag mocht ik naar mijn dokter bellen voor het resultaat. Ik sta donderdagochtend op en merk dat ik een voicemailbericht heb. Van de afdeling Hematologie AZ Sint Jan. Ik beluister en hoor: "kan u ons even opbellen aub, we zullen u dan doorverbinden met uw dokter.". Oeijoeijoei, alarm, alarm, een wake-up call van jewelste. Ik heb heel snel op "5" geduwd op de beller terug te bellen, dat kan ik jullie verzekeren! Na seconden die net wat langer duurden dan anders, kwam de bekende stem van mijnheer doktoor aan de lijn en zijn eerste zin was: "Mevrouw Gunst, uw PET-scan is helemaal oke, maar dat wist u al he?" . Een zucht van verlichting klonk in zijn oorschelp, gevolgd door: "Nee, dat wist ik nog niet maar ik ben heel blij het te horen". Waarop hij: "Aha oke, ik wilde gewoon even weten of u voldoende gerustgesteld bent of niet?" Wauw, proactiviteit 10/10, proficiat! Ik ben dus inderdaad voldoende gerustgesteld, dank u!

Het gaat de goede kant op. Als het zo verder gaat, dan ga ik vanaf september terug werken. Starten met lichte opdrachtjes en taakjes en dit zo'n 2/5 in de week en kijken wat het werkend leven in combinatie met de rest teweegbrengen. 't Is nog een beetje met een bang hartje, maar ik ben heel erg dankbaar een werkgever te hebben met zoveel geduld en begrip, dank u OZ.

De afgelopen weken waren echt mooie weken.

Een midweek vakantie op de Stiltehoeve Metanoia in Damme . Deze keer niet in volledige stilte, maar samen met anderen en onder de warme begeleiding van de organisatie La Verna beleefde ik een heel intense, prachtige week waar zingen, dansen, praten, tekenen schilderen, wandelen, kijken, voelen, luisteren én stil zijn in een voor mij als thuis aanvoelende omgeving voor een fantastische verbondenheid zorgden met elkaar en met mezelf. Past volledig in mijn GRACE big five (zie eerdere post)!

Ook genieten van de eenvoudige dingen in het leven met manlief en onze lieve kids. Fietstochtje, filmpje kijken, gaan wandelen, pingpongen in de tuin, ....Regelmatig een familiefeestje, want we hebben veel jarigen in de zomer, zorgt ook voor animo. En met manlief de Basse Normandie gaan ontdekken voor een paar dagen, waar we het haast continu grijze, sombere, laaghangende plafond boven ons hoofd de pret niet lieten bederven.

Sinds deze week mag ik terug genieten van veel rust en stilte en me-time. Manlief terug aan de slag en kids nog op reis met de grootouders. Ook dat doet ongelooflijk veel deugd. Rust en stilte afgewisseld met vriendinnen-uitjes. Of vandaag bv voor 't eerst met lieve Divo de polders intrekken. Gepland om lekker rustig op stap te blijven. Gedaan? Ja, maar ook met wapperende manen (ook die van mij ondertussen!) over de velden gegaloppeerd. Terug naar een gevoel dat ik het laatst ervaren heb zo'n 30 jaar geleden. En wauw, dat voelde zo goed! Mijn lichaam is ondertussen al met de minuut aan het verstijven, maar 'k had het voor geen geld van de wereld willen missen!

Dus ja, het gaat goed. En daarom neem ik met deze post ook graag afscheid van jullie, trouwe lezers. Dit is de laatste post van deze blog. Het is tijd om "Annicksgevecht" af te sluiten. De titel van deze blog voelt al lang niet goed aan. Maar ja, soms was het inderdaad een gevecht, vaak en vooral ook veroorzaakt door mezelf bleek en blijkt (!) telkens opnieuw. Want ik heb zoveel geleerd, maar bottom line vooral dit: ervaar je stress, pijn, ... kijk dan eerst en vooral naar jezelf, weliswaar met veel mildheid en mededogen. De sleutel tot minder lijden ligt daar.

De reis in kankerland ligt achter de rug, maar het bracht me ook deze mooie innerlijke ontdekkingsreis. Die reis wil ik de rest van mijn leven blijven maken. Ongetwijfeld ontdek ik steeds nieuwe of voor de zoveelste keer dezelfde hoekjes en kantjes van dit oneindige rijke, mooie, mysterieuze land.

Ik kan tenslotte alleen maar herhalen dat ik dankbaar ben voor heel erg veel. Zeker een dikke merci aan mijn man, kids, familie, dichte vrienden (waarvan vele nieuwe ook!), onze huisdieren (Hakuna Matata, Divo) en alle lezers van deze blog. Jullie steun, vriendschap, troost en aanmoediging was ontroerend. Een diepe nederige buiging van mij voor jullie.

En bij deze: bye Bye Mr Hodgkin en andere K-spoken, hope we will never meet again!
OVER AND OUT!

Annick

Kijk eens naar binnen!

Hi mede-folks,

Laag energiepeil. Moe. Pijn in mijn bovenlichaam. Zo zijn we weer al een tijdje aan de gang. Aan een slakken- of ja, om in de stijl van de voorlaatste post te blijven, rupsen-gang tempo.

Ik blijf vast stellen dat ik nog steeds veel oefening nodig heb om het te aanvaarden, er in te gaan zitten en gewoon te genieten van de traagheid der dingen en rustig om me heen kijkend (dat kan je namelijk goed als je zo traag gaat) naar de kleine, mooie dingetjes onderweg of ter plaatse. Nee, ik verzet me nog steeds, probeer nog steeds te vaak de boel te forceren, kies dan nog heel vaak voor wat ik "normaal" in een handomdraai zou doen, wat ik "normaal" wel leuk zou vinden.


Het vinden van verklaringen voor de transformatie naar Rups-Annick is ook een valkuil waar ik nog - zelfs met mijn ogen open -intrap en met gemak in gevangen blijf zitten, zoekend naar een uitgang waar Mr Mind zich tevreden mee kan stellen. Gezien ik op vandaag - volgens de Mr Mind van mijn oude Annick - nog weinig hooi op mijn vork neem, ben ik heel streng in de beoordeling van de verschillende uitgangen uit de valkuil en kwel mezelf dus onnodig lang.

En toch zijn er verschillen:

1) ik ben me bewuster van wat ik mezelf aandoe -> ai, dat doet nog meer pijn, want weten en er toch niet naar handelen is spagaat proberen te doen en zo soepel ben ik duidelijk niet meer dat voel ik aan den lijve
2) ik heb - "dankzij" mijn ziekte - een lichaam gekregen dat duidelijker signalen heeft en als ik niet snel luister de volumeknop "pijn, moeheid" sneller open draait


Ook naar de buitenwereld toe wil ik nog altijd te vaak het beeld van de vlinder maximaal tonen en schaam ik me eigenlijk nog teveel voor het rupsje. Ja hoor dat rupsje dat er dan uiterlijk nog steeds goed uitziet, dus daar is er eigenlijk weinig metamorfose te zien. Het is vanbinnen dat er dan veel verandert. Lastig want mensen beoordelen je op die buitenkant. Die ziet er nu terug helemaal normaal uit, zelfs goed, mooi kleurtje, haartjes à volonté, etc.... En als ik me rupsje voel, word ik dus niet lijkbleek, lig ik niet 24/24u strike in de zetel, krijg ik geen dikke wallen onder mijn ogen. Dat maakt het knap lastig. Veel mensen zeggen me heel enthousiast: " Je ziet er fantastisch uit" en als ik me vlinder voel dan vind ik dat een fijn compliment. Als ik me rups voel, maakt het me ongemakkelijk en ga ik ofwel even snel naar een ander onderwerp of begin ik me bijna te verantwoorden.

Ik begin te voelen hoe moeilijk het is voor mensen die een ziekte hebben die niet met het blote oog waarneembaar is en toch een zware impact heeft op wat hun mogelijkheden zijn (volgens onze maatschappij). Ook dingen kunnen doen en daarna (soms pas dagen erna) de meestal onverwachte weerslag krijgen is mij nu niet vreemd. Dat lichaam dat we zo vanzelfsprekend vinden en waarvan we verwachten dat het steeds op dezelfde manier kan doen wat we ervan eisen, is voor velen niet langer (of nooit geweest) een automatisch stabiel goed presterend apparaatje. Jammer dat we zolang het wel zo is het te weinig appreciëren en verzorgen.

Daarom een oproep aan alle uitvinders en creatievelingen in deze wereld (en dat zijn we eigenlijk allemaal): brainstorm even rond een speciaal soort lenzen waarmee we ook in het lichaam kunnen kijken, de energievelden van anderen kunnen waarnemen. Die krijgt de prijs van ondernemer van het jaar!  En een oproep aan mezelf: in godsnaam Annick laat dat door jezelf gecreëerde ideale, maar sterk verouderde en jezelf ziekmakende beeld los! Dan krijg jij de prijs van AUTHENTICITEIT; Die laatste oproep is nog veel belangrijker dan die eerste. De sleutel ligt bij jezelf!

Mijn "vriend" Eckhart Tolle omschreef het zo in zijn boek De kracht van het Nu: "Je lichaamsenergie is onderhevig aan cycli. Die zit niet altijd op zijn hoogtepunt. Je hebt momenten met weinig energie en momenten met veel energie. Een cyclus kan een paar uur duren maar ook een paar jaar. Veel ziekten ontstaan door het vechten tegen deze cycli met weinig energie, die van levensbelang zijn voor de regeneratie. De dwang om te doen en de neiging om je gevoel van eigenwaarde en identiteit te ontlenen aan uiterlijke factoren zoals succes maakt het moeilijk voor je om de neergaande cycli er te laten zijn. Dus neemt de intelligentie van het organisme het uit zelfverdediging tijdelijk over en schept een ziekte waardoor je gedwongen bent te stoppen zodat het nodige herstel kan plaatsvinden."


Mijn signalen gevend organisme is momenteel alleszins hypergevoelig ingesteld, dat is een feit! Laat ik er dankbaar voor zijn. Zoals de pijn in mijn bovenlichaam.  Die is er continu, maar de laatste tijd intenser. Is dat een signaal dat ik het (nog) rustiger aan moet doen? Is Mr Hodgkin terug van de partij?. De plaatsen en het soort pijn is vergelijkbaar met die van maart 2015. Mijn dokter kan me niet geruststellen met een "oh maar dat is bij alle Hodgkin stadium IV patiënten met bot aantasting het geval". Dan komen er toch wat zorgen. Temeer daar ik een specialleke ben omdat ik niks van de normale Hodgkin-ontdekking-symptomen had: jeuk, nachtelijk zweten, sterk vermageren. In je bloed is hij niet opspoorbaar. Daarom is er nu toch opnieuw een PET-scan gepland op 1/8 om de binnenkant nog eens te bekijken. Dat kan ook vals positieve resultaten geven (in 50% van de gevallen zelfs). Dwz: de Pet-scan kleurt op bepaalde plekjes maar zegt niet "het zijn daar kwaadaardige cellen, het is kanker". Daarvoor moet er dan altijd verder onderzoek gebeuren (biopsie vb). Wellicht is wat ik voel de vorming van littekenweefsel op de plaatsen waar de tumoren mijn botten hebben aangetast en de chemo flink te keer is gegaan. Of dat nog zal minderen en hoeveel kan niemand zeggen. Een perfecte oefening in leven in het Nu!

Zo weten jullie weer een beetje de laatste nieuwsjes.

Fijne vakantie voor iedereen

Annick

Mr Hodgkin follow-up?

Hey


Gisterenvoormiddag nog eens wat tijd doorgebracht op de mij vertrouwde ziekenhuisafdelingen. Dat was al geleden van begin april. Nog steeds even hartelijk die lieve mensen daar. Raar he, je voelt je daar op een of andere manier een beetje deel van het geheel, kind aan huis.

Mijn 2de mini-hartje (vlak boven mijn echte hart) moest nog eens gespoeld worden. Zodat het niet zou verstoppen mocht het nodig zijn. Het blijft nog 1.5 jaar mijn vertrouwde goedaardige bobbel onder mijn huid. Dubbel gevoel geeft dat: want ja, het is super handig om niet telkens die vervelende infuus-aanleg-prikken te moeten krijgen als Mr Hodgkin of een andere K-dame of heer mijn lichaam als woonplaats zou kiezen en nee, want je hoopt uiteraard dat je dit nooit meer nodig hebt. Last heb ik er niet van, dus koester ik mijn kathedertje net zoals mijn grote hart :-).


Daarnaast is er ook gesproken over hoe we een eventuele terugkeer van Mr Hodgkin gaan ontdekken. En dat blijkt niet zo simpel te zijn:

- Ten eerste is Hodgkin niet opspoorbaar in je bloed, ook niet via de zogenaamde K-waarden (voor de kenners). Er is nu wel bloed getrokken maar dat is eerder om te kijken of er geen negatieve effecten op mijn bloed zijn nlv de ettelijke zakjes chemo die mijn lichaam zijn binnen gegoten. Die hebben weliswaar Mr Hodgkin de genadeslag toegebracht maar zijn niet de vitamientjes die de gezonde elementen in je lichaam nodig hebben en kunnen X-tijd na de behandeling hun stekels beginnen uitsteken...


- Ten tweede is het te vaak uitvoeren van radiologie 1) niet gezond en 2) geeft dit vaak "vals positieve" resultaten. Dwz "oei we zien iets, biopsie en andere leuke onderzoekjes en dan, ah nee, t is niks". Stressy business, kostelijke business, ongezonde business. In het kader van de follow up van Hodgkin zijn ze daar van af aan het stappen wist mijn dokter te vertellen. Er zijn nu wel eind september foto's gepland van mijn longen en buik maar dat is eigenlijk ook eerder opnieuw om eventuele negatieve effecten van de behandeling vroegtijdig op te sporen.

- Ten derde is het niet zo dat Hodgkin zich altijd uit door één of meerdere opgezwollen klieren die zichtbaar zijn aan de buitenkant van je lichaam. Bij mij was er nergens een uitwendig bobbeltje. Vandaar dat het ook al zover gevorderd was (laatste stadium). De mensen die een Mr Hodgkin nog maar in stadium 1 of 2 ontdekken zijn dus vaak mensen die vb in hun hals een opgezwollen klier waarnemen. Hodgkin is gelukkig een traag evolueert K-spook: tussen stadium 1 en 4 kan er makkelijk 1 jaar zitten.


Conclusie 1 : de tendens is dat de dokters individueel de follow-up acties bepalen adhv de klachten waar hun patiënten over vertellen. Goed luisteren naar je lichaam en durven praten met je dokter over vage kleine klachten zijn dus de boodschap. Zonder daarin "freaky" te worden. En laat dat nu net zijn wat ik meer moet doen: luisteren naar mijn lichaam en minder op de kracht van mijn wil, doorzettingsvermogen, plichtbewustzijn, verantwoordelijkheidsgevoel etc... toch altijd maar blijven verder doen. En zo is Mr Hodgkin dus uiteindelijk mijn vriend op mijn levensweg en zal deze ervaring er mee voor zorgen dat ik beter zorg draag voor mezelf. Grappig. Toevallig?

Conclusie 2: als ik al bang wil zijn moet ik dat eerder zijn voor de negatieve gevolgen van de chemotherapie dan voor een terugkeer van mijn grote vriend Mr Hodgkin. Ben ik angstig? Nee, eigenlijk niet. Mede ook door het geruststellend feit dat mijn dokter me gisteren ook wist te vertellen: de kans dat het terugkomt is bij patiënten met mijn snelle respons op de behandeling klein. Een seguel op mijn Mr Hodgkin story is dus klein, hoe spannend deze film ook was :-). Gelukkig!

Wat ook duidelijker begint te worden is dat ik nooit meer helemaal "de oude" zal worden. En daar zijn leuke en minder leuke aspecten aan. Op vlak van hoe ik in het leven sta. Maar ook op vlak van sneller vermoeid zijn, minder aankunnen. Is dat erg? Eigenlijk niet, zolang ik me niet wil spiegelen aan de "oude Annick", zolang ik mezelf niet wijsmaak dat ik er dan niet meer bijhoor, zolang ik het aanvaard en ernaar luister, zolang ik besef dat het leven zoveel meer is dan "snel en veel". En dat ik altijd goed genoeg zal zijn.

Lieve groet,

Annick

Vlinder én rups horen bij mij!

Hallo,

Lang voor Mr Hodgkin op mijn pad kwam, worstelde ik eigenlijk al met wie ik ben. Hoeveel keer heb ik niet gezegd: het lijkt alsof er 2 Annicken in mij hun thuis willen vinden.

De ene omschreef ik erg negatief: traag, tot weinig in staat, stekeltjes naar boven, onzeker kruipend op weg naar een schuilplaats onder een blad...zoals een lelijke rups.
De andere kreeg alle lof: super snel, speels, fladderend van het ene naar het andere, op ontdekking, gulzig naar het leven... zoals een vlinder.

En misschien kan iedereen zich wel herkennen en is dit gewoon een beschrijving van een "goede" dag en een "minder goede" dag? Toch is het anders als de frequentie, duur én intensiteit van die transformaties hoog ligt. Ingewikkeld zeker?

Tot nu toe zag ik vooral de Vlinder-versie van mezelf graag en wilde ik de Rups-versie liefst van al een schop onder haar kont geven. Niet aanvaarden en vechten waren 45 jaar mijn deel. Ik kon het niet begrijpen. Ik heb ook de oorzaken heel lang buiten mezelf gezocht. Meermaals heb ik zaken veranderd in de hoop daardoor eindelijk af te raken van de veel voorkomende rups-versie en altijd die levendige lichte kleurrijke vlinder te mogen zijn.

Nu besef ik dat ze alle twee deel uit maken van de persoon Annick. Nu besef ik dat ik dat kleine, maar ook wel mooie Rupsje mag koesteren, omarmen, lief mag hebben. Net opdat de prachtige Vlinder-versie van mezelf in al zijn glorie telkens opnieuw zou kunnen ontstaan. Voor even. Tot het weer tijd is om te verstillen, verlangzamen en mezelf toe te laten te leven volgens het ritme van de rups. Telkens opnieuw.

Een mede hooggevoelige dame (die ik helemaal niet ken) verwoordde het onlangs zo treffend voor mij op een site rond hooggevoeligheid, dat ik ervoor koos om jullie de  integrale versie hieronder mee te geven. Het had evengoed uit mijn pen (euh vingers) kunnen vloeien.

"Rups of vlinder.

Sommige dagen zijn écht te doen

Andere dan weer veel minder
Hoe zit dat nu met dat gevoel?
Ben ik een rups of ben ik een vlinder?

Rups : dan ben ik snel moe,

en knibbig en kort.

dan snauw en tier ik,

en is alles te veel op mijn bord.

Het getik van een pen,

een gewip van je voet,

een kraan die blijft druppen,

’t is allemaal niet goed !!

Ik kruip in mijn cocon,

en sluit me graag af

geen mensen en geen praten,

niet van dicht noch van veraf.

Maar ben ik een vlinder, dan tel ik voor drie,

dan kan ik bergen beklimmen, 

en dansen en zingen,

Ik heb dan tonnen energie,

Ik kan alles aan, en 

blijf maar rond springen.

Mijn werk gaat zo snel

wie kan mij nu volgen ?

ik lijk wel te surfen op

torenhoge golven.

Maar wil ik dus even rust en stil in mijn hoofd

dan kan je mij beter die ruimte ook geven,

want als ik die niet krijg, dan raak ik verdoofd,

en lijkt het alsof ik minder ga leven.

De kunst voor jou is 

nu alleen nog maar

te weten in welke fase ik ben,

en of je mij volgen kan,

als ik bezig ben aan al dat “geren”.

Het is niet zo moeilijk, 

het is zo gewoon,

het is enkel aanvoelen

dat kan toch elk kind ?

Of is dat niet zo en 

zijn wij uniek ?

en is het daarom

dat jij, en jij, en jij

ons vaak ingewikkeld vindt ?"

Door mijn ziekte én mijn manier van vechtend leven voor het tijdperk Mr Hodgkin ben ik al een hele poos overwegend rupsje geweest of teveel een geforceerde, eerder kunstmatige vlinder. Toch voel ik langzaamaan meer en meer energie terugkomen en fladdert het echte Vlindertje Annick al voorzichtig eens in het rond. Maar haar oortjes (heeft een vlinder oren?) zijn gespitst, zodat ze de signalen makkelijker kan opvangen dat het tijd is om Rupsje Annick terug op de voorgrond te laten treden.

Lieve groeten,

Annick

De rivier van het leven stroomt tussen de oevers van pijn en plezier.

Alleen als het verstand weigert met het leven mee te stromen

en zich vastklampt aan de oevers wordt het een probleem.

Meestromen met het leven betekent acceptatie;

laten komen wat komt, en laten gaan wat gaat.

Nisargadatta Maharaj

Duivelse waardering

Waarde landgenoten of liefhebbers van "ons dierbaar België",


Zijn jullie daar nog? Of wil iedereen nu liever de Italiaanse nationaliteit? Of elke andere nationaliteit van een land dat tot nu toe wél al een gewonnen match kan voorleggen?

De Rode Duivels verloren hun 1ste wedstrijd. Oh jee...! De hel breekt los. Meningen worden verkondigd, oordelen worden geveld.  Over top-vedetten met een offday, trainers, tactieken, mentaliteiten. De vlugge "(anti-)sociale" media  lenen zich er perfect toe en beleven alweer topdagen. Weggestoken achter schermen/schermpjes spugen velen hun gal haast letterlijk uit.




Voetbal is emotie. En dat mag, is mooi. Maar wat maakt dat het zo hard tov anderen moet gaan soms. Het is vaak niks meer dan onze eigen woede, frustratie, ontgoocheling. Over de verloren match. Over niet ingevulde verwachtingen (die misschien soms ver het spelletje voorbij gaan?). Over schaamte ook. Het ego van velen klopt zichzelf trots op de borst voor het lef de eigen mening zo duidelijk te durven naar voor brengen. De woorden die anderen veroordelen zeggen misschien vooral veel over de schrijvers?

Wat ik een beetje mis? De menselijkheid. De mildheid. De empathie. De nuance. De relativering. De ondersteuning in moeilijke tijden. Wat ik me afvraag? Als bv de mens Kevin DB in onze zetel zou zitten of achteraf met ons aan den toog zou hangen, wat zouden we dan zeggen? Als Kevin DB onze zoon, beste vriend, man, lief, vader etc was, hoe zou het dan klinken?

En toch is het iets dat we allemaal doen, ik ook hoor. Dus dit is hier geen poging om het oordelen en veroordelen uit de wereld te helpen ('t zou wel fantastisch zijn he?). En ja, ik werk wel aan mezelf om me daar veel bewuster van te worden, te verminderen. Maar ik wil eigenlijk ergens anders naartoe met deze post :-).

Want, als je je identiteit uit de waardering en erkenning van anderen haalt, lig je nu als Rode Duivel in de voddenmand. Geveld door dit steekspel. Dus ik wens elke mens in onze nationale ploeg toe dat ze hun eigenwaarde halen uit zichzelf en onder al dit verbale en schriftelijke geweld in hun eigen kracht blijven staan en in zichzelf blijven geloven.

Ik heb in het laatste jaar al ontelbare keren de spiegel gedraaid gekregen die me rauw toonde hoe ik telkens op zoek ging en vaak nog ga naar bevestiging, waardering van anderen. Waardering geven is mooi, waardering krijgen ook. Niks mis mee, dus blijven doen. Je geluk, je stemming laten afhangen van de hoera's van anderen dat is een heel andere vraag. Het wil ook zeggen dat je ongelukkig, onrustig, onzeker, angstig wordt als je geen hoera's krijgt of  als je ze niet hoort of erger als je boe-geroep op je dak krijgt. 

Ik kan jullie uit eigen ervaring vertellen dat dat een bodemloos vat is. Het is een verslaving. En verslaving aan wat dan ook is geen pretje. De dosissen moeten steeds hoger worden om de onbestemde pijn, onrust, ongelukkigheid te camoufleren. Omdat je je eigen welbevinden weggeeft aan wat anderen van je denken, van je verlangen. Daarmee geef je ook je eigen sturing weg, hoor je je eigen innerlijke stem niet meer, ben je je niet langer bewust van je intuïtie. En zo raak je steeds verder van jezelf verwijderd tot je het niet meer weet. Door zo te snakken naar de waardering van anderen, doe je jezelf duivelse waardering aan...

De tocht terug naar jezelf is altijd mogelijk, ik ben eraan bezig.... Kwetsbaarheid, geduld, vertragen, bewust zijn, leren voelen, durven, mild zijn voor jezelf en nog veel meer ... allemaal ingrediënten in je rugzak op deze avontuurlijke trektocht met zijn moeilijke momenten maar ook zijn prachtige panorama's.

Annick

Hersenhelftdenkers

Gegroet mede hersenhelftdenkers,

Ja dat zijn wij mensen allemaal, hersenhelftdenkers. Gelukkig niet allemaal dezelfde, wat zou dat anders een saaie bedoening zijn.

Onze braintje is opgedeeld in 2 helften, de linker en de rechter.
Elke helft heeft zo zijn talenten, al is er natuurlijk ook een vorm van samenwerken.
Laat me toe het even zwart-wit te schetsen:

- Mr/Miss Convergent = het linkerdeel van je hersenen is een kei in logica, in pragmatiek
    --> de analytische denker die met 1 oplossing een probleem tracht op te lossen
- Mr/Miss Divergent = het rechterdeel van je hersenen is olympisch kampioen in creativiteit, in gevoel
   --> de creatieve denker laat verschillende oplossingen de revue passeren, hij houdt van nieuwe  ideeën en al je zintuigen gebruiken




Ofwel ben je overwegend een linker hersenhelftdenker ofwel een rechter hersenhelftdenker. Of je bent redelijk in balans. Zoals ik. Ja zeg stoevertje, zie ik jullie al denken (met links of rechts?). In een cursus creatief schrijven (die ik zonet gestart ben via afstandsonderwijs, zo kan ik mijn eigen tempo bepalen) werd me gevraagd wat ik dacht dat ik was. Twijfelen, twijfelen maar vanuit mijn verleden wel eerder links was de conclusie.




Toen deed ik een test op het internet en daar kwam uit dat ik "in balans" ben. So what, is iedereen dat niet zo'n beetje? Inderdaad dacht ik ook en dat doet er ook niet toe eigenlijk. Maar toen ik verder las wat de typische kenmerken zijn voor iemand "in balans" kwam er toch wel een grote "OMG" in mij op. Ik deel letterlijk wat er staat:

" Een probleem van balans tussen L en R hersenhelft is dat je sneller kan vervallen in twijfels dan iemand die meer uitgesproken is. Deze twijfel heeft betrekking op wat je aan de ene kant voelt en aan de andere kant denkt. En ook hoe je met problemen omgaat of informatie interpreteert. Soms zullen details die door Mr Convergent belangrijk zijn, ontkend worden door Mr Divergent die meer oog heeft voor het grotere plaatje. En andersom natuurlijk. Dat kan als zeer hinderlijk worden ervaren."

Jaaaaa santé, dat is voor mij echt heel herkenbaar! En verder stond er nog dit.

"Je bent in staat om aan de ene kant oog te hebben voor het grotere geheel. Aan de andere kant ben je ook in staat essentiële details niet over het hoofd te zien. Waarschijnlijk beschik je over verbale kwaliteiten om je intuïtie te uiten, te verwoorden, in een vorm die wordt begrepen door anderen."

En toen - door die laatste zin - stond ik pas echt "paf"...   Want dat is nu net wat ik een paar maanden geleden geformuleerd heb als mijn reden van bestaan (zie een paar blogposts eerder). Pfft, het voelt echt alsof er een duwtje in de rug gegeven worden door het universum.

Ik wil heel graag anderen een ander zicht geven door te verhelderen, te inspireren, te motiveren, betekenis te geven, ...Mijn kanaal daartoe is heel zeker recht uit het hart via het woord: geschreven vast en zeker, gesproken als het energielevel goed zit. Ik voel dat ik deze weg verder wil bewandelen (dat zegt rechts) maar ben tegelijkertijd verschrikkelijk bang om uit mijn comfortzone te komen (dat is mijn linkerhelftje). In deze mag rechts het winnen probeert mijn hart me al een tijdje toe te fluisteren.


Moed, doorzettingsvermogen zijn nodig. Ook focus en concentratie. En daarvoor heb je dan weer energie nodig. Daar  gaat het zeker in stijgende lijn en zijn we in vergelijking met de laatste maanden zeker op de goede weg. De batterijen vallen nog wel steeds plots plat maar ze laden al sneller en blijven al wat langer meegaan.

Kijk, en zo zie je maar weer wat een stukje tekst uit een cursus kan teweegbrengen. Dus check it out of je momenteel eerder een Mr Convergent of Mr Divergent bent of beide. Wie weet wat het jou leert! En wie weet op welk nieuw avontuur het je brengt! Het is jullie allemaal gegund.

Annick
 

Let's Dance!

Dag

Een van mijn jonge meisjesdromen was - voor lange tijd - danseres worden. Ik zag mezelf  in van die shows op TV waar dansers & danseressen dan bv. de show openen. Of op het podium om de act van de zanger/zangeres "af" te maken door een mooie choreografie van bewegende lijven. Dus niet echt solo-acts waar het dansen centraal staat, maar eerder op de achtergrond samen met anderen als belangrijke schakel in een geheel.



Heb ik gedanst in mijn jeugdjaren? Ja, ik heb toch wel wat jazz-dance lessen achter de rug mét bijhorende jaarlijkse optredens voor de familie. En ja, van zodra ik mocht gaan naar wat toen nog heette "TD's" - "Thé Dansant"  - kon je mij vaak heel snel (als ik mijn verlegenheid kon overwinnen) en heel lang terugvinden op de dansvloer, ondertussen knappe jongens spottend.


Ook in mijn studentenjaren waren de fijnste avondjes/nachtjes uit die waar ik lekker "los" kon gaan op mooie klanken en melodieën. Gelukkig waren dat er heel wat! Dan kon ik ook doorzakken tot gat in de nacht of zelfs de zon terug zien opkomen. Zonder die mogelijkheid hield ik het niet lang vol. Lang aan den toog boven de muziek uit in iemands oor iets verstaanbaar schreeuwen vond ik heel snel saai en vermoeiend . Nog steeds trouwens.


Eens het werkend leven begon, ging het met de frequentie om mijn lijf te bewegen op muziek sterk bergafwaarts. Muziek opzetten en daar spontaan op beginnen dansen is iets wat ik nooit gezien heb thuis en zelf nooit aan gedacht heb om te doen. In het begin waren er nog wel eens wat trouwfeesten uiteraard.  En ook toen mijn kinderen nog erg jong waren heb ik regelmatig mijn kont geschud op de K3's en andere helden van mijn kinderen in die tijd. Maar met pubers in huis doe je dat niet meer, ze vinden dat algauw genant...

Ongemerkt zakte de keren dat ik nog danste tot een vriespunt. Een jaarlijks personeelsfeest dat was het zowat. Voor ik Mr Hodgkin leerde kennen, had ik gelukkig wel de OZ-Zumba waar ik erg van genoot, maar dat is nog iets anders dan gewoon vrij je lichaam laten bewegen op muziek. Steeds meer voelde ik me ook erg onwennig als er nog eens gelegenheid tot "vrij" dansen was. Mijn brein, dat meer en meer de leiding over me nam, teisterde me dan algauw met allerlei speldeprikjes als "kan jij nog wel dansen", " je bent niet meer van de jongste", "ze zullen naar je kijken en het niet goed vinden". Dat hield me tenslotte niet tegen (al vergalde het wel een een deel van de pret). Zeker als er voordien een paar glaasjes niet-alcohol-vrije drankjes naar binnen gegoten waren. Bekend?


Waarom vertel ik jullie nu heel mijn danshistoriek? Wel in mijn ontdekkingstocht naar mezelf kwam o.a. dansen terug naar de voorgrond en werd ik me bewust van hoe belangrijk dit voor me is en hoe het daarmee in mijn leven steil bergafwaarts was gegaan.  Bovendien was er iemand die ik voor het eerst ontmoette die me nadien kwam vragen "Zeg, ben jij soms een danseres? Toen ik je zag was dat een beeld dat in me opkwam". Mmmh strange! En dan is er ook nog de uitdaging voor mij om de dominantie van mijn hoofd (van mijn denken) te verminderen. De sleutel daartoe is meer gaan voelen, meer in mijn lichaam gaan. En dansen is daar natuurlijk een mooi middel voor.

Maar ja, waar en hoe kan ik als 46-jarige gaan dansen? Ik vertelde er over aan een heel fijne lieve nieuwe vriendin en zij raadde me Ecstatic Dancing aan. Het is een dansformule waar alles kan. Slechts 3 afspraken:
- blote voeten (zodat je goed de grond kan voelen)
- geen alcohol of drugs (alleen water)
- niet praten (althans met woorden)

Binnen dat beperkte kader ga je voor een goede 2 uren op deftige uren in de avond je lichaam/je hart volgen in wat het aangeeft te willen doen op de muziek.

Ik was direct enthousiast en voelde een drang om dit uit te proberen (mijn intuïtie). En ik was ook vrij snel daarna bang en onzeker (mijn hoofd). Het moest zo zijn want na meer info te zoeken op het web was er 2 dagen later al een sessie in Gent. Soms is de synchroniciteit van de zaken zo opvallend ...

Ik heb dit keer mijn intuïtie gevolgd (joepi!) en mijn hoofd sussend toegesproken dat het wel goed kwam. Met een moedig & onzeker hartje richting Gent vertrokken.

Natuurlijk was het wat onwennig in het begin. En natuurlijk was Mr. Mind ook mee om me af en toe bang toe te schreeuwen dat dit toch wel echt raar was, dat er mensen waren die raar bewogen, dat het soms heel speciale muziek was, dat....

Maar algauw kon ik me overgeven, voelde ik me op mijn gemak en verbonden. Met gesloten ogen was voor mij de beste manier om meer te voelen en minder te denken. En wat een mooie ervaring was het! Een krullenkop (ja de haargroei in poedelstijl is niet te stoppen) en lijf nat van het zweet en ongelooflijk voldaan en gelukkig zijn was het resultaat.

En zo kom ik terug uit bij mijn passie voor dansen, kan ik dat terug ruimte geven en dat doet zo'n deugd en is een echte energiebooster! Energiegevers verhogen, energievreters loslaten of verminderen is een sleutel om terug meer in balans te komen voor iedereen. Ga op zoek!

Let's dance!

Dancing Queen  Annick