Evolutie haargroei

Heyla,

Vandaag een wat luchtiger onderwerp, dat mag ook al eens dacht ik zo :-).

Gisteren was een speciale dag. Na bijna 1 jaar voor 't eerst terug naar de kapper!

Mijn voorlaatste professioneel uitgevoerd snitje - ergens rond mijn verjaardag vorig jaar - zal ik niet snel vergeten. Gedwongen en pro-actief vooruitziend op massaal verwacht haarverlies, ging ik toen van lang naar kort. Via een kapster aan huis vielen op onze eigenste keukenvloer de lange lokken op de vloer.

Een paar weken later, na de eerste chemo-kuur, ging het dan van kort naar de beroemde Sinead O' Conner-coupe, dankzij een hilarische, eveneens onvergetelijke, "tondeuze scheerbeurt" op ons terras uitgevoerd door mijn gezin. Uiteindelijk eindigden we met nul-haargroei: 't kopje, boven en rond de oogjes, okseltjes, scheentjes en ook het driehoekje stonden in hun blootje. Hier voor de beeld-denkers onder ons wat snap-shots, enkel van 't kopje weliswaar :-).

Sinds december is er terug leven in de brouwerij van de haar-productie-fabriek "AG".

We startten uiteraard met de stoppeltjes look. Nieuwsgierig keek ik uit naar wat er tevoorschijn ging komen. Want daar hoor je de wildste verhalen rond: van enorme kleurveranderingen (bruin wordt bv blond) tot verbazend anders aanvoelende en bewegende haren. Wat zou bij mij tevoorschijn komen? Omdat ik mijn haar vooraf kleurde zou ik nu ook voor 't eerst zien hoeveel grijze haartjes ik al verzameld had. En ja, stiekem hoopte ik op zero-grijze haartjes, denkend dat die volledig nieuwe haren zich terug in mijn jeugd-jaren zouden wanen.

Bummer! De kleur van mijn haren bleek lekker donker te blijven, met een opvallende grijze bles vooraan. In het begin vond ik die wel karaktervol. Naarmate de groeispurt verder werd ingezet, bleek dat er vooral op vlak van beweging een verschil is met vroeger. De licht golvende haren bleken tamelijk sterk te krullen én bovenop mijn hoofd was mijn haar vooral geïnteresseerd om hoge pieken te bereiken. Steeds hoger reikend en geen zin om om te slaan. Net alsof het golven van de zee waren die op hun hoogtepunt bleven staan. Het wit-grijs van mijn bles was dan het schuimende water van de golf. Achteraan een landschap van "bekjes" zoals een net omgeploegde polderakker (tja, dat zal van die ijverige boerin geweest zijn he -> remember de post met mijn Stijn Streuvel poging?).

Gisteren vond ik dan dat er lang genoeg gespaard was. Verder sparen voor lang haar zag ik niet meer zitten. Natuurlijke look inclusief karaktervolle grijze bles werd na wat getwijfel toch nog wat te vroeg geacht. Toen ik gisteren mijn vertrouwde kapper binnenstapte en "help" als intro gebruikte, kwam er spontaan een "Oh, maar het is nu ook mooi, precies een "tomahawk-kapsel", je kan er een mooie hanekam van maken". Voilà, en zo komen we terug in het circuit van knippen, wassen, kleuren en drogen. En dat doet toch deugd!

Amai, beeld-denker als ik ben, verschiet ik toch van de evolutie die je ziet in de beelden die ik hier post en dat op bijna 1 jaar tijd en enkel nog maar op vlak van een uiterlijk gegeven. Innerlijk in mijn ziel, hart en mind is er ook wel een en ander aan de gang. Dat weten jullie al! En die ontdekkingen zijn belangrijker, boeiender en ook moeilijker dan evoluties in haargroei.  Maar laat ons het vandaag toch maar luchtig houden.

Tot de volgende,

Annick

Kwelduivels en gevoelige snaren

Hallo,

Door te verlangzamen, te verinnerlijken én meer van moment tot moment te leven in alle eenvoud, ben ik de laatste week in staat geweest om rust te brengen. Hierdoor kwam spontaan terug wat meer energie om de kleine dagdagelijkse dingen af en toe te doen. Meer niet.

Ik voel me nog steeds heel fragiel en kwetsbaar. Geen grootse dingen mogelijk, Zo heb ik met veel pijn in mijn hart moeten toegeven dat mijn Camino-reis te vroeg valt. Ik heb er niet de fysieke en mentale weerbaarheid voor. Dat toegeven was een moeilijke omdat ik deze reis nog tijdens mijn behandeling gepland had en zag als een soort afsluiting van gans het Mr Hodgkin verhaal. Te vroeg teveel geëist van mezelf, again.. Terug sterk zijn en flink willen zijn, zo snel mogelijk was dan het denkpatroon. De Camino leert me dus nu al een les.

En oh ja, de kwelduivel-stemmetjes zijn er nog steeds. Ze manen me aan actiever te zijn, meer na te denken zodat ik zo snel mogelijk eindelijk eens weet wat ik wil. Ze willen me het idee aanpraten dat ik toch ongelooflijk mijn tijd aan het verdoen ben en de kansen niet grijp om nu unieke grootse ervaringen op te doen. Ze zeggen me dat ik zwak ben, wel veel zeg maar weinig doe, etc.. Kennen jullie die stemmetjes ook? Vroeger nam ik ze heel serieus. Ging ik er helemaal in mee, identificeerde ik me ermee. Of ik vocht er tegen en verloor op die manier tonnen energie.


Nu ga ik al eens vaker gesprekjes met ze aan. Zo van "Hi, ben je daar weer mijn lieve duiveltje. Ik weet dat je gewoon bent dat ik actiever ben, zeker met mijn hoofdje. Maar dat gaan we nu even niet doen. Maar wees gerust, ik zal nog wel denken, actie ondernemen. Maar nu even niet, oke?"

Ik aanvaard dus meer dat ze er zijn, die lieve duiveltjes, kijk er wat meer met liefde en mildheid naar. En.... ja dat helpt, toch bij mij. Lukt het altijd? Bijlange niet. Zeker nog niet als ik de snelheid teveel opvoer, dan raak ik nog verstrikt in mijn oude vallen. Maar ook dat is niet erg. En perfectie hoeft niet... :-)

Probeer ik mezelf niet teveel te veranderen? Nee, ik denk het niet, want tegelijkertijd is er een proces van aanvaarden van "mijn basics". Ik ben nu eenmaal iemand die:

- veel denkt (yep, en een "te" daarin leidt tot het te moeilijk maken, tot piekeren)
- snel denkt en associeert (yep, en daardoor is het soms moeilijk beslissen en kiezen)
- visueel is ingesteld, in beelden denkt (yep, dat hadden jullie wellicht al door...)
- gevat/sterk is met woorden (yep, ik erken dat nu meer en meer)
- gericht is op anderen (yep, ik wil het zo doen dat anderen tevreden zijn, geholpen zijn)
- de ervaringen/indrukken die ik opdoe diep verwerk (yep, serieus madammeke)
- op zoek gaat naar nieuwe sensaties ( yep, nieuwe mensen, nieuwe ervaringen I love it)
- een sterk werkend stop-check systeem heeft (yep, analyse & risicootjes inschatten, de beste keuze willen maken, "te" daarin is perfectionistisch en faalangstig zijn)

Laten dat nu net de kenmerken zijn van mentale hoogsensitiviteit.
Het is belangrijk dat ik mijn gevoelige snaren ken om er zo wat beter mee te leren omgaan. Ook voor anderen is het misschien handig te weten, vandaar dat ik ze graag deel:


1) Rust integreren --> "Ik zou zo graag rust hebben in mijn hoofd..." 

ik moet leren regelmatig ontprikkelen, rustmomenten inbouwen is een essentiële
dus niet steeds aan 200km/u verder willen rijden :-)

2) Eerlijkheid  --> "Ik heb het moeilijk met mensen die niet doen wat ze zeggen"

ik moet leren empathisch kijken naar personen die ik als oneerlijk ervaar
dus niet me ergeren,

3) De goede bedoeling zien --> "Ik bedoel het echt wel goed hoor..."

ik kan moeilijk tegen aanvallen op mijn persoon, wel op gedrag dat ik vertoon

4) Echtheid --> "Ik hou ervan wanneer je echt bent"

ik heb graag diepgang en hou van mensen die hun kwetsbaarheid tonen, hou niet van lange oppervlakkige gesprekken, heb graag dat met volle aandacht wordt geluisterd

5) Meedenken --> "Ik heb zelf ook mijn ideeën"

geef me gerust een kader, stel gerust grenzen maar laat me daarbinnen voldoende vrij

6) Geloofd/gehoord worden --> "Het is echt waar..."

omdat ik het goed bedoel, omdat ik van eerlijkheid hou is het belangrijk voor mij dat ik van anderen bevestiging krijg, dat ik voel dat wat ik zeg/doe geloofd en gehoord is

7) Voldoende tijd --> "Geef me de tijd die ik nodig heb..."

voorbereiding, structuur, regelmaat, opdelen in stapjes helpen mij focussen en ja dat kost vaak wat meer tijd

8) Verbondenheid --> "Ik vind het zalig bij jou..."

ik voel me goed bij mensen die bewust tijd en aandacht geven, me eens goed knuffelen en me goed kennen en me daarin erkennen. dan voel ik me verbonden en dat heb ik nodig


Herkennen jullie mij? Amai, een ganse boterham he. Het is voor mij dan ook een hele ontdekking.

Misschien herkennen andere mensen zich hier ook in en helpt het hen hun gevoelige snaren beter te stemmen. Ik gun het iedereen.

Annick

Wilde zee

Hallo,

Bewogen dagen achter de rug.
Ondanks goede omstandigheden (Mr Hodgkin bye bye én verder mogen recupereren) ging vorige week het licht uit.


Storm op zee.
Ik begon onbewust - om mijn hoofd boven water te houden - te watertrappelen, steeds harder en harder. Deed flink mijn best (again...) om niet toe te geven aan de gevoelens van leegte, gejaagdheid, geen zin in niks, diep ongelukkig zijn, die me letterlijk overspoelden. Flink zijn was weer aan de orde. Want mijn brein vond geen reden om die gevoelens toe te laten. Want mijn "ik-je" vond dat ik me niet mocht aanstellen want ik had net vakantie gehad (2 zelfs al!), ik had alles wat ik wilde. Verdorie, dankbaar moet je zijn Annick! Stel je niet zo aan. Je moet het maximum uit deze periode halen, niet zomaar wat "lummelen", je zal er anders spijt van hebben. Dus, dan moest ik me toch wel niet zo voelen en dan moest ik toch wel in staat zijn de simpele taakjes te doen? En dat moet ik nog doen, en dat ook, en dat ook... Flits, flits, flits kriskras door elkaar allerlei moetjes, veroordelingen, .. door mijn hoofd en ondertussen koppig verder mijn best doen. De terreur van mijn brein was weer bezig...

Tot ik dinsdag letterlijk de golven die steeds groter werden, met watertrappelen niet meer de baas kon. Wellicht had ik ze door zo sterk met mijn benen te stampen alleen maar groter gemaakt? Mijn benen waren doodop. De stoom wilde uit de oververhitte ketel. Ik liet één traan toe en kon niet meer stoppen met huilen. Tsunami. Al het ingeslikte water van de vele golven die me overspoeld hadden moest er uit. Helemaal op. Na een tijdje ook in paniek door het niet meer kunnen stoppen. Ook Nico, die tijdens zijn middagpauze getuige was en geen troost kon bieden, me niet rustig kon krijgen, maakte zich zorgen. Uiteindelijk naar het ziekenhuis en daar na nog meer huilen en daarvan sterk uitgeput te zijn een nachtje te blijven.

Een opname werd voorgesteld maar dat voelde zo slecht aan (ik heb echt mijn buik vol van ziekenhuisomgevingen). Ambulant ging gelukkig ook. En zo is er nu wat extra houvast geïnstalleerd.

Er volgden nog een paar dagen waar ik me diep ongelukkig, apathisch en leeg voelde. Je voelt je aan de rand van de afgrond bengelen en heel angstig dat één klein iets je definitief naar beneden zal doen kletteren. En dat je dan in een diepte zal zitten waar je niet meer uit kan komen.

Toch heb ik mijn taktiek kunnen veranderen (na fijne gesprekken): ipv wild te watertrappelen, ben ik op mijn rug gaan liggen, in volle overgave me laten drijven op de woelige golven. Dat bracht in eerste instantie terug rust ook al voelde ik me nog steeds bar slecht. Ik liet ook mijn gevoelens meer toe, aanvaarde dat ik me niet goed voelde, eiste niks meer van mezelf. Zat uren te zitten.


Lessons learned? Een heleboel. Zoals, dat je overgeven, capituleren veel sneller en heilzamer werkt dan streng zijn op je zelf en koppig doorploegen ook al staan alle sirenes luid te loeien. Zoals dat je veel minder diep valt dan de angst om te vallen je wil doen geloven. Een mooie quote van een moedige vrouw die ondertussen al niet meer onder ons is:

" Er is iets

  dat mij doet gaan

dwars door de nacht

         in tranen

en toch ongebroken"

Inderdaad, ongebroken. Zelf-liefde, nog een lange weg te gaan. Oefenen, oefenen, oefenen en dan zal ik het wellicht steeds vroeger herkennen? Vertrouwen...

Onderstaande tekst kwam dan zondag mijn mailbox binnen en bracht verder rust en troost.

Annick.

Iedere vorm van psychisch lijden is een alarmsignaal

dat aangeeft dat je je hebt geïdentificeerd

met iets wat je niet bent: incompleet, afgescheiden,

afhankelijk, gebrekkig, behoeftig….

Het is je innerlijke wekservice, pure genade.

Het is er niet om je te treiteren; iedere keer dat je

dit soort gevoelens ervaart spant het hele universum samen

om je te helpen ontwaken  uit een droom.

Het is de stem van het Geheel die liefdevol in je oor fluistert:

“Wordt wakker. Geef het op, laat los,

zie wie je werkelijk bent”

Flink zijn? Een ontdekking...

Goedemorgen,

Met een flinke verkoudheid die me gesnotter, gehoest en een erg laag energiepeil bezorgt, kruip ik achter mijn laptop. En zo introduceer ik het woordje FLINK, in voorgaande zin gebruikt in de betekenis van een "ferme, grote", maar we kennen het woord allemaal nog veel beter in de betekenis van "waardering van een ander dat we het goed doen".


Vooral in onze kindertijd horen we heel vaak "Wat ben je flink geweest" of "Ga je flink zijn?"en alle variaties daarop. Ook in mijn eigen opvoeding gebruik ik het vaak... Al heel snel weten we als kind dat "Ga je flink zijn?" betekent: ga je doen wat we van je verlangen? En dat is vaak netjes in de lijn lopen, niet opvallen, doen wat de meerderheid doet, beleefd en respectvol zijn. Natuurlijk is er niks mis met dat laatste, het is zelfs ook nodig. Echter, de nadruk op flink zijn zorgt er vaak voor dat we veel te veel erbij willen horen (door te doen wat anderen doen) én dat we zelf weinig op ontdekking gaan, Teveel flink zijn houdt het risico in dat je jezelf niet leert kennen, je eigen zijn negeert, omdat je altijd maar bezig bent in functie van anderen te functioneren. Tot je onbewust steeds vertrekt van wat de anderen verwachten en je jezelf op de laatste plaats stelt.

Herkenbaar?

Dit is voor mij alvast een heel herkenbaar thema! Als ik terugkijk dan merk ik dat ik heel vaak enorm flink geweest ben om de dingen te doen die van mij verwacht werden. Daar kan ik heel veel kracht voor mobiliseren. Maar die kracht keert zich ook vaak tegen mij. Want ik forceer me vaak om te kunnen doen wat ik denk te moeten doen. Ook in allerlei werksituaties, die op zich wel boeiend en tof zijn, deed ik dit. En dan raak ik overspannen, dan keert die kracht zich tegen mij. Dan val ik terug en is mijn drive verdwenen, vind ik het veel te veel, snak ik naar eenvoud en rust. Telkens opnieuw. Ik heb al vaak gezegd "het is alsof er 2 Annicken bestaan": de Annick met drive, ambitie, energie etc... en de Annick die rust, stilte, eenvoud wenst. En ik begreep er niks van en ik raakte er erg van in de war en ongelukkig.

Nu begin ik te begrijpen hoe een en ander werkt. Er komen verklaringen na 45 jaar op en neer jojo-en. De recente ontdekking dat ik een specifieke karaktereigenschap heb, is een echte openbaring. Ik ben mentaal sterk hoogsensitief. Ik krijg hierdoor veel meer prikkels binnen en verwerk ze ook veel dieper. Dat is geen stoornis, gewoon een eigenschap die veel positieve kanten heeft, maar als je er niet goed mee omgaat (zoals ik al zo'n 45jaar omdat ik het niet wist) dan kan ze je serieus parten spelen. En dat heb ik aan den lijve mogen ondervinden, en voel ik nog steeds! Als ik me dus niet bescherm dan raak ik steevast overprikkeld. Verhelderd.

Wat ik dus oa te leren heb is een ander soort kracht ontwikkelen: een kracht die niet forceert, die me niet in een tempo brengt dat ik niet kan volhouden. Het is misschien een kracht die er veel minder flink uit ziet, omdat ik alles meer op mijn gemak doe, me niet laat opjagen, niet met alles meedoe, huil als ik moet huilen, me regelmatig terugtrek als ik rust nodig heb....Een kracht dus die veel minder gestuurd wordt door mijn wil, een kracht die veel meer van binnenuit komt.

Bovenstaande topics komen uit het boekje "Hooggevoeligheid als Kracht" van Marian Van Den Beuken. Het kwam "toevallig" op mijn pad via de mama van de beste vriendin van mijn dochter. Het was alsof het over mij ging. Dankbaar!

Dus enerzijds oef, er is meer inzicht in het waarom van het geworstel. Ik ben niet gek, labiel etc... En ook oef, er is meer inzicht in hoe ik daar beter mee kan omgaan. Maar ai en pffft, sterk ingesleten patronen veranderen is geen makkie. Op dit moment lukt het me nog maar heel af en toe. Het kost ook veel energie omdat je je er bewust van moet blijven om te kunnen zaken in beweging te brengen. Energie die ik voel totaal niet te hebben momenteel. Maar " in de puin van het verleden, liggen de parels van morgen"!

Er is dus een evolutie van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam. Zeer confronterend. Eerlijk gezegd voelt het momenteel alsof ik wat wegzink in het moeras.... Het zal nog veel tijd en geduld vergen om te evolueren naar bewust bekwaam (= het lukt goed mits veel aandacht te schenken) om tenslotte misschien te eindigen in onbewust bekwaam (het gaat vanzelf, ik hoef er niet meer op te letten -> wellicht wishfull thinking).

Er valt nog veel meer over te vertellen, dus misschien in een volgende post pik ik er verder op in.

 
bewust onbekwame Annick

Yeah!

Hoi,

Heel even een korte post om jullie te vertellen dat ik me super opgelucht, blij en dankbaar voel!
1. 100 % cleane pet-scan = 100% remise -> alweer een stap verder naar 100% volledige genezing
2. veel begrip van mijn behandelende arts voor mijn "ik ben er nog niet klaar voor toestand" (zie vorige blogpost) -> ik krijg verder tijd om aan te sterken en mezelf terug te vinden!

Yeah!

Uitgebreidere post volgt nog (na de paasvakantie wellicht als de kids terug in schoolritme zitten)

Annick