Mogelijke procesverbeteringen of te veeleisend?

Hey lieve allemaal,

Dag 2 cyclus 3 is zo goed als achter de rug. Ik ben nog tot morgen in het ziekenhuis. 

Dit keer lig ik op de 6de verdieping, dat is de afdeling hematologie zelf. Dus de place to be! Voorheen kon ik daar nooit terecht omdat ze geen 1-persoonskamer vrij hadden. Dan lag ik op verdiep 13. Het dagziekenhuis waar ik op dag 8 van mijn cyclus moet gaan en ook voor elke bloedcontrole is dan weer op het 5de verdiep. Waarom vertel ik jullie al die saaie details? Wel omdat ik nu al ervaring heb met 3 verdiepingen in dit ziekenhuis en alleen maar kan vaststellen dat dit- net zoals in de meeste bedrijven - afdelingen zijn waar nog wel wat muurtjes tussenstaan. Ondanks het feit dat ik een patiënt ben met een vaststaande behandeling (6*chemo BEACHOPP), stel ik vast dat er verschillen zijn in aanpak. Geen levensbedreigende hoor, dus The basics zitten goed. Maar in de voor dokters en verpleegkundigen vaak minder belangrijke zaken, die je als patiënt wel belangrijk vindt (allé ik toch met mijn be perfect ingesteldheid) is er toch wel wat te vertellen. Enkele anekdotes van de afgelopen dagen zal jullie toelaten om elk voor jezelf uit te maken of het hier gaat over mogelijke procesverbeteringen (soms quick wins) of een te veeleisende, komma neukende patiënte.

- Aanprikken en verzorging van de katheder

 Maandag kwam een lieve verpleegster naar goede gewoonte als eerste werk mijn katheder aanprikken. Ze vroeg me " heb je je spray mee om je huid te beschermen tegen de plakkers?" "Euh, een spray?", zei ik zo nonchalant mogelijk, terwijl ik al voelde hoe laat het was. " Ah ja, anders kan je huid beginnen ambetant doen. Bij ons krijg je altijd een spray mee en die moet je dan meedoen elke keer je voor behandeling binnenkomt" vertelt ze enthousiast en met nadruk en trots op het "bij ons" gedeelte. Ik vertel haar dat ik nog nooit de eer en het genoegen heb gehad om "bij hen" te mogen verblijven en dat haar collega's van 't 13de en 't 5de niet zo werken blijkbaar. Geen nood, vanaf nu heb ik dus een spray. Ik kijk al uit naar dag 8 om die boven te halen in het dagziekenhuis hematologie.

- Dokters, assistentes: medicatie gewoontes & misverstanden

Voor mij als patiënt is het logisch dat ik qua medicatie elke cyclus hetzelfde krijg of dat er een goede reden is om het anders te doen en dat die mij dan liefst meegedeeld wordt, spontaan. En ook dat dokters en assistentes perfect weten wat ik de vorige cyclussen gekregen heb, wat ik aan thuismedicatie in week 1, 2 en 3 moest nemen. Tenslotte ook dat de manier van toedienen van de medicatie gelijklopend is. Ai, ja ik weet het, dat is echt veeleisend!? Tijdens deze cyclus waar ik met een andere dokter ( de mijne is met vakantie) en met een andere assistente (elk verdiep heeft zijn assistente) te maken krijg, kan ik jullie al enkele VBN geven waar ik tot de conclusie moet komen dat ik nog wat procesverbeteringen mogelijk zie:

* de dokter kwam gisteren, enkele uren na de eerste chemotoediening binnen en vroeg me " wat neem je zoal van medicatie normaal?". Een uiterst bizarre vraag vind ik dat! Ik word daar wat zenuwachtig van,  omdat het mij het gevoel geeft dat het van mij afhangt wat ik al dan niet zal krijgen. En dat gevoel wordt een feit, als hij me plots begint te helpen en vraagt "En, Emend, neem je dat ook?". Tot mijn ontzetting moet ik daarop affirmatief antwoorden en vaststellen dat ik dat medicament dit keer niet gekregen heb.  Ik herinner me ook dat dit een pil is die ik 1 uur VOOR mijn chemo baxters moet innemen, tegen de misselijkheid. En dit elke eerste 3 dagen en max op hetzelfde uur. Ik voelde me al mottiger dan de eerste 2 keren maar schreef het toe aan mijn lichaam die die chemobrol langzaam wat minder goed kan verdragen. Maar de dokter bleef er heel rustig bij hoor, "dan gaan we dat nu nog even geven". En dan duurt dat nog een paar uurtjes vooraleer dat effectief tot bij jou geraakt...

* vandaag kreeg ik bij het ontbijt 2 Medrolpillen ipv traditioneel 1. 's Avonds moet ik er dan normaal nog een nemen. Mijn trouwe blogvolgers weten dat dit de pil is waar ik mee worstel ( zie berichtje Pillen slikken, een kunst?). Een lieve badmintonkennis noemde ze lacherig "mijn drol" ipv Medrol. Dus 2 bij het ontbijt, why is that, vraagt de gelukkig assertieve Annick. "Ik zal het eens navragen" is het verwachte antwoord. Spoedig was dit raadsel opgelost: de assistente schrijft er altijd 2 voor 's morgens en geen 's avonds omdat als je dat 's avonds pakt je daarvan slecht slaapt, omdat die cortisone oppeppend is. Logisch antwoord en dank u wel. Minder logisch is waarom de andere dokters, assistentes dat dan niet toepassen?

* tijdens toiletbezoek kreeg ik plots bezoek van de assistente. Ik gaf aan dat ik in 't kotje zat, maar blijkbaar was haar nood aan antwoord urgent. De vraag was " neem je thuis iets tegen de misselijkheid?" Euh ja, ik heb daar pilletjes voor gekregen en neem die enkel als ik me te misselijk voel. Next question: " en hoe heet dat medicament?" Ja, dat weet ik niet is mijn antwoord door de toiletdeur. Begint ze daar niet een hele reeks namen op te sommen van geneesmiddelen in de hoop dat mijn geholpen merkbekendheid groter is dan mijn spontane? Ik heb dan maar met trail en error gezegd wat het volgens mij niet was en dan kwamen we tot iets dat het wel zou kunnen zijn. Is dat niet van de pot gerukt?!. Ik vind van wel en ik ben dan ook letterlijk van mijn pot opgestaan. Je zou toch denken dat zij in deze digitale tijden met een druk op de knop kunnen consulteren wat mij allemaal voor wat is voorgeschreven? Ik begin daar dus heel erg aan te twijfelen! De oplossing is dan ook evident?

Dat was het? Eigenlijk niet, maar dit stukje wordt alweer veel te lang anders... Ik heb alle anekdotes snel neer gekriebeld in mijn schriftje en misschien zijn ze voor een volgende keer. Soit, nu ik ze hier zo neerpen kan ik er wel mee lachen, maar in the heat off the moment kan ik me door die kleine zaken wel erg onzeker, wantrouwig, opstandig voelen. Negatieve energie dus die kan vermeden worden denk ik. Of moet de 'be perfect 'in mij gewoon een toontje lager zingen en ligt de oplossing bij mij en mijn gedachten die ik bij deze situaties genereer?

Zo dat heb ik alweer van me afgeschreven. Nu ga ik nog mijn boekje AnNico Positivo invullen. Dat wordt al iets lastiger maar ik zal alvast het schrijven van dit stukje als iets positiefs vermelden. Want het lucht op.

Grtz, 

Annick