Gezegend!

Hello,

Even een dagje overgeslagen want gisteren op chemo dag 3 was het een ietsje minder, al kwam ik er naar de avond toe wel terug door. Ben zelfs nog even tot aan de manege kunnen gaan om mijn nichtje Eline met ons paard Dakota te zien oefenen. Dat gaf me energie. Vandaag kwam ze dan even langs tot aan ons huis en konden we zo opnieuw een geniet-momentje inlassen. Tx Eline!

Ben dus terug thuis en dat doet goed. Betere nachtrust en groene dag vandaag al zijn ze niet zo intensief groen als die van vorige week. Meer vermoeidheid en langzaam slaat dat ook op mijn stembanden: veel praten wordt terug extra vermoeiend. Ik weet uit ondervinding (denk ik, want you never know...) dat dit de voorbode is voor de dip die er zal aankomen.

Even terzijde: sommige mensen denken dat ik nu de chemo voor cyclus 2 achter de rug heb. Maar dat is niet zo. Voor de geïnteresseerden nog wat details: een cyclus begint met 3 dagen chemo via baxter in ziekenhuis, daarna neem ik van dag 4-7 chemo pillen thuis (naast een aantal andere pillen zoals cortisone, antibiotica, ..), op dag 8 krijg ik dan terug een chemo baxter in het ziekenhuis. Dan pas is de chemo toediening van één cyclus achter de rug. Het is dan dat ik ook de zwaarste dip krijg en dat het alle hens aan dek is om daar terug uit te kruipen om dan na dag 21 terug met dag 1 te kunnen starten. Een hels tempo en ik mag verwachten dat mijn lichaam het lastiger zal krijgen om uit die dalletjes te kruipen, maar dat zien we dan wel weer. So far so good zou ik zeggen.

De titel van dit bericht is "gezegend". En ja, dat woord en dat thema spookt al een tijdje door mijn hoofd. Dat ik me echt wel gezegend voel, ondanks het feit dat ik deze ziekte moet bevechten en eigenlijk mijn leven plots erg onzeker is geworden. Waarom? Goh, er zijn wel wat redenen:

1. Hulp in moeilijke tijden - genieten in betere tijden

Ik besef heel goed hoeveel geluk ik heb om zo goed omringd te zijn. Zo kan ik me haast 100% focussen op die overlevingsstrijd. Voel ik me slecht dan is er altijd wel iemand die voor me zorgt, die ons huishouden up and running houdt, die onze kids opvangt, zorgt voor eten, regelwerk verricht om onze kapotte oven te laten vervangen ... of whatever. Voel ik me goed dan krijg ik de kans om me maximaal te focussen op zaken die me energie geven. Dat is toch een zegen?

Want heel veel mensen staan er helemaal alleen voor in zo'n of zelfs nog veel ergere situaties. Moeten hun plan trekken. Dat heb ik bv al gemerkt in het ziekenhuis waar een man van 78 jaar met ziekenvervoer vanuit Koksijde gebracht werd (niemand bij hem dus) voor een hele lange dag van behandeling. Hij had van de dokter een lijst met thuismedicatie gekregen die hij vanaf de volgende dag 8u 's morgens moest beginnen nemen. "Maar wanneer moet ik dan nog naar de apotheek geraken want ik zal maar om 20u terug thuis zijn" was de vraag van de man aan mij (we lagen samen in de zaal). Gelukkig was die man ook van het assertieve type en legde hij zijn probleem voor aan de verpleegster. Zij reageerde door voor te stellen dat zij zijn benodigde pillen in de ziekenhuisapotheek kon gaan halen. De man was opgelucht. Maar ook hier: weinig pro-activiteit, vraag je niks krijg je niks en dat is jammer. Ik vraag me dan af hoe dat met minder assertieve of minder heldere mensen gaat...

2. Steun en vriendschap

Eerder in deze blog heb ik jullie reeds bedankt voor de massale steun die jullie elk op jullie manier uiten in allerlei mooie gebaren en acties. Ik blijf boeketjes , kaartjes, mailtjes, smsjes, foto's, bezoekjes, attenties ontvangen. Vanuit verwachte en ook heel aangenaam onverwachte hoeken. Dus nog eens bedankt voor jullie volgehouden inspanningen. Ze blijven me deugd doen en zeker hoe verder het proces vordert hoe meer je dit van onschatbare waarde gaat vinden. Iemand heeft op mijn blogberichtje "vechten, hoezo vechten?" gereageerd (iemand die ik niet ken) dat vriendschap ook een heel belangrijke factor is in het overwinnen van de ziekte of doorstaan van dit proces. Ik begin het meer en meer in te zien. Dat is toch een zegen?

Want ik besef dat ook hier heel veel mensen het met veel minder moeten doen, zich veel eenzamer voelen. Vaak is er in het begin veel aandacht en gaat iedereen al snel terug over naar " de orde van de dag". Dat is begrijpbaar maar ik zal er alleszins in de toekomst ruimte voor blijven maken andere mensen in nood te steunen. Dan moet dat maar ten koste van de "rat-race", met plezier omdat ik nu nog meer besef hoezeer je iemand daarmee kan helpen. En iemand helpen en steunen maakt je gelukkig, dus 't is zelfs een win-win :-).

3. Weinig andere kopzorgen

Buiten de kopzorgen over mijn ziekte, mag ik me heel gelukkig prijzen weinig andere zorgen rond mijn hoofd te hebben. Werkzekerheid, zekerheid in de relatie, .. Maar ook financieel bijvoorbeeld: we zijn goed verzekerd, hebben niks te kort dus daar moet geen negatieve energie naar gaan. Dat is toch een zegen?

Want veel mensen moeten naast deze ziekte ook nog andere problemen vaak helemaal in hun eentje zitten uitdokteren, moeten zich beredderen. Zo las ik het verhaal van een mevrouw die als zelfstandige plots kanker kreeg en een hoop financiële, administratieve problemen op zich af zag komen. Ze had eigenlijk weinig tijd om 'ziek' te zijn alhoewel ze zich wel erg ziek voelde;

4. Het kan zoveel erger

Ik heb kanker, ja en dat is erg. Maar ik heb een kanker waar ze al weten hoe ze die moeten aanpakken. Waar de ervaring al groot is en hierdoor de overlevingskansen ook substantieel hoog liggen. En anderzijds, ik heb ook "maar" kanker. Er zijn nog zoveel ergere situaties waar mensen ook doorheen moeten en wonderbaarlijk doorheen raken. Dat is toch een zegen?

Want anderen krijgen een andere diagnose, die minder voorspelbare uitkomsten biedt. Ik denk hierbij speciaal aan de moedige strijd van de 5-jarige Aurelie en haar gezin. Anderen leven in oorlogsgebied, worden gefolterd, misbruikt. Ik heb net een boek gelezen over een meisje dat in WOII in de concentratiekampen terecht kwam. Het is onvoorstelbaar hoe je dat allemaal kan overleven. Anderen doen moedige pogingen en riskeren hun leven om toch maar in betere levensomstandigheden te geraken, Etc.. etc..;

Dus oa daarom voel ik me gezegend. En daarom zal ik proberen in mijn dipjes aan al die anderen te denken die het zoveel lastiger en moeilijker hebben dan ik. En dat zouden we eigenlijk allemaal wel wat meer moeten doen, maar nu begin ik nog meer te preken zeker :-)?

Tot de volgende keer,

Annick