Let's Dance!

Dag

Een van mijn jonge meisjesdromen was - voor lange tijd - danseres worden. Ik zag mezelf  in van die shows op TV waar dansers & danseressen dan bv. de show openen. Of op het podium om de act van de zanger/zangeres "af" te maken door een mooie choreografie van bewegende lijven. Dus niet echt solo-acts waar het dansen centraal staat, maar eerder op de achtergrond samen met anderen als belangrijke schakel in een geheel.



Heb ik gedanst in mijn jeugdjaren? Ja, ik heb toch wel wat jazz-dance lessen achter de rug mét bijhorende jaarlijkse optredens voor de familie. En ja, van zodra ik mocht gaan naar wat toen nog heette "TD's" - "Thé Dansant"  - kon je mij vaak heel snel (als ik mijn verlegenheid kon overwinnen) en heel lang terugvinden op de dansvloer, ondertussen knappe jongens spottend.


Ook in mijn studentenjaren waren de fijnste avondjes/nachtjes uit die waar ik lekker "los" kon gaan op mooie klanken en melodieën. Gelukkig waren dat er heel wat! Dan kon ik ook doorzakken tot gat in de nacht of zelfs de zon terug zien opkomen. Zonder die mogelijkheid hield ik het niet lang vol. Lang aan den toog boven de muziek uit in iemands oor iets verstaanbaar schreeuwen vond ik heel snel saai en vermoeiend . Nog steeds trouwens.


Eens het werkend leven begon, ging het met de frequentie om mijn lijf te bewegen op muziek sterk bergafwaarts. Muziek opzetten en daar spontaan op beginnen dansen is iets wat ik nooit gezien heb thuis en zelf nooit aan gedacht heb om te doen. In het begin waren er nog wel eens wat trouwfeesten uiteraard.  En ook toen mijn kinderen nog erg jong waren heb ik regelmatig mijn kont geschud op de K3's en andere helden van mijn kinderen in die tijd. Maar met pubers in huis doe je dat niet meer, ze vinden dat algauw genant...

Ongemerkt zakte de keren dat ik nog danste tot een vriespunt. Een jaarlijks personeelsfeest dat was het zowat. Voor ik Mr Hodgkin leerde kennen, had ik gelukkig wel de OZ-Zumba waar ik erg van genoot, maar dat is nog iets anders dan gewoon vrij je lichaam laten bewegen op muziek. Steeds meer voelde ik me ook erg onwennig als er nog eens gelegenheid tot "vrij" dansen was. Mijn brein, dat meer en meer de leiding over me nam, teisterde me dan algauw met allerlei speldeprikjes als "kan jij nog wel dansen", " je bent niet meer van de jongste", "ze zullen naar je kijken en het niet goed vinden". Dat hield me tenslotte niet tegen (al vergalde het wel een een deel van de pret). Zeker als er voordien een paar glaasjes niet-alcohol-vrije drankjes naar binnen gegoten waren. Bekend?


Waarom vertel ik jullie nu heel mijn danshistoriek? Wel in mijn ontdekkingstocht naar mezelf kwam o.a. dansen terug naar de voorgrond en werd ik me bewust van hoe belangrijk dit voor me is en hoe het daarmee in mijn leven steil bergafwaarts was gegaan.  Bovendien was er iemand die ik voor het eerst ontmoette die me nadien kwam vragen "Zeg, ben jij soms een danseres? Toen ik je zag was dat een beeld dat in me opkwam". Mmmh strange! En dan is er ook nog de uitdaging voor mij om de dominantie van mijn hoofd (van mijn denken) te verminderen. De sleutel daartoe is meer gaan voelen, meer in mijn lichaam gaan. En dansen is daar natuurlijk een mooi middel voor.

Maar ja, waar en hoe kan ik als 46-jarige gaan dansen? Ik vertelde er over aan een heel fijne lieve nieuwe vriendin en zij raadde me Ecstatic Dancing aan. Het is een dansformule waar alles kan. Slechts 3 afspraken:
- blote voeten (zodat je goed de grond kan voelen)
- geen alcohol of drugs (alleen water)
- niet praten (althans met woorden)

Binnen dat beperkte kader ga je voor een goede 2 uren op deftige uren in de avond je lichaam/je hart volgen in wat het aangeeft te willen doen op de muziek.

Ik was direct enthousiast en voelde een drang om dit uit te proberen (mijn intuïtie). En ik was ook vrij snel daarna bang en onzeker (mijn hoofd). Het moest zo zijn want na meer info te zoeken op het web was er 2 dagen later al een sessie in Gent. Soms is de synchroniciteit van de zaken zo opvallend ...

Ik heb dit keer mijn intuïtie gevolgd (joepi!) en mijn hoofd sussend toegesproken dat het wel goed kwam. Met een moedig & onzeker hartje richting Gent vertrokken.

Natuurlijk was het wat onwennig in het begin. En natuurlijk was Mr. Mind ook mee om me af en toe bang toe te schreeuwen dat dit toch wel echt raar was, dat er mensen waren die raar bewogen, dat het soms heel speciale muziek was, dat....

Maar algauw kon ik me overgeven, voelde ik me op mijn gemak en verbonden. Met gesloten ogen was voor mij de beste manier om meer te voelen en minder te denken. En wat een mooie ervaring was het! Een krullenkop (ja de haargroei in poedelstijl is niet te stoppen) en lijf nat van het zweet en ongelooflijk voldaan en gelukkig zijn was het resultaat.

En zo kom ik terug uit bij mijn passie voor dansen, kan ik dat terug ruimte geven en dat doet zo'n deugd en is een echte energiebooster! Energiegevers verhogen, energievreters loslaten of verminderen is een sleutel om terug meer in balans te komen voor iedereen. Ga op zoek!

Let's dance!

Dancing Queen  Annick

Toeschouwer en tijd

Hallo toeschouwers,


Jo-jo gewijs wissel ik nog steeds diepe, donkere, koude ravijnen af met het weidse uitzicht van heuvels. In de ravijn daag ik mezelf meer uit om stil te blijven zitten en niet met de moed der wanhoop met klimtouw en speciale outdoorkledij zo snel mogelijk terug naar boven te klauteren. En als dat niet lukt de strategie van de watertandende blik op de heuvel te werpen en me in zelfmedelijden, woede of over-analyse te verzuipen. Ik probeer op te houden met te verlangen, want zoals een wijs iemand me onlangs zei: in het woord "verlangen" zit het woord "lang", dus het duurt nog langer als je steeds iets wil dat er nu niet is.



Door de rust en stilte die me gegund wordt (dankbaar!), oefen ik nu regelmatig in zelf-observatie. Ben ik als het ware een toeschouwer van mijn eigen gedachten en emoties (zoals jullie weten zijn dat er wel wat :-)). Alsof ik even uit mezelf stijg en als een buitenstaander kan kijken naar wat er in me omgaat. De denker waarnemen. Zonder oordelen, gewoon kan vaststellen wat er is. Euh, nee, ik ben niet krankzinnig geworden.  Zo voelt het toch totaal niet. Want als ik daarin slaag, dan komt er zo'n innerlijke rust over mij en voel ik me zo verbonden, dat ik er alleen maar meer van wil. Het is het beste medicijn om je van je verstand te bevrijden! Oei, nu is Annick helemaal op een raar spoor beland. Ze wil zelfs haar verstand niet meer... Enige nuance dient zich aan.

Ik wil van mijn identificatie met mijn verstand af, dat is zeker! Ik heb het helemaal gehad met mijn dwangmatig denken. Ik wil me niet meer onbewust laten gebruiken door mijn verstand, maar bewust mijn hersentjes gebruiken op die momenten waar ze nuttig zijn. Verlost worden van die onvrijwillige innerlijke dialoog. Ik ben er van overtuigd dat we helemaal niet zijn wat we denken, maar veel meer dan dat!

Simpel is het echter niet. Ik rijg minuutjes aaneen en ben daar dankbaar voor. Het vergt een groot bewustzijn en een focus op het NU. Het aanvaarden wat zich op dit moment aandient. De gedachten en emoties er te laten zijn, zonder je erdoor te laten beheersen, zonder te oordelen of ze intens te gaan analyseren. Een uitdaging van formaat, maar het voelt aan als onomkeerbaar. Ik wil die keuze maken omdat ik het echt zat ben te lijden door mijn gedachten en bijkomende emoties.

Ik zeg al een tijdje dat het voelt alsof ik een issue heb met "tijd". Het is iets waar ik fel mee bezig ben. Niet genoeg tijd voor ...Tijd gaat veel te snel...Doe voort want straks...Vroeger kon ik ...Later wil ik ...Stel dat...   Ook hier rijpt een inzicht dat tijd een illusie is. Het zorgt ervoor dat je gedwongen wordt helemaal te leven vanuit herinnering en verwachting. Je bent zo bezig met verleden en toekomst dat je niet meer bereid bent  het huidige moment te waarderen, te erkennen en het te laten zijn wat het is. En waarom? Omdat je denkt dat het verleden je een identiteit geeft en dat de toekomst je een gevoel van verlossing kan bieden...

Het is eigenlijk ongelooflijk hoeveel ons verstand ons steeds verleidt om bezig te zijn met het verleden of met de toekomst.

Daar ontleent het zijn identiteit aan. Als wij ons vereenzelvigen met ons verstand - er van uit gaan dat dat is wie we zijn - dan zijn we constant bezig met wat voorbij is en wat we denken/hopen/ dat nog komt. En zo missen wij vaak het huidige moment, maken we dat niet bewust mee, terwijl dat eigenlijk het enige is wat er is.

Ik begin door te hebben dat veel van mijn emoties zoals bezorgdheid, onbehagen, nervositeit, spanning een uiting zijn van angst. Angst om wat er zou kunnen gebeuren. Dus niet om iets wat nu effectief aan het gebeuren is.


Ik probeer dus te breken met mijn patroon om het huidige moment te ontkennen of om me er tegen te verzetten. Daarbij ben ik me heel goed bewust dat dat een proces van lange duur is, a life time wellicht. Het is echter moedgevend dat telkens je je bewust wordt dat je niet aanwezig bent in het NU je het natuurlijk direct wordt. En het is levenskunst te genieten van de tussenstapjes in het NU die zich effectief voordoen ipv je constant te focussen op het te bereiken doel, op wat nog niet is.

Ik wens mezelf - en allen die mee dit pad bewandelen - de kracht om vol te houden. Eckhart Tolle schrijft in zijn boekje "Ik vraag je dringend niet gewoon maar te geloven. Probeer het uit!" Een warme oproep. En voor mensen die meer beeldend van aard zijn: DVD The Power of The Heart is ook een aanrader!


Annick

Overgeven

Fijne goedemorgen,

Kennen jullie dat, dat er iets onverwachts op je pad komt op het moment dat je het het meeste nodig hebt? Het is niet iets concreet waar je voorheen naar verlangt, dat bewust op je bucket-list stond. Je doet bv iets zonder dat je een bepaald doel voor ogen hebt en plots ervaar je een wauw-effect en realiseer je je dat het "als geroepen komt". Voel je opluchting, rust, blijdschap, vertrouwen en zie je 't weer zitten. Het is me al meermaals overkomen, zeker nu in deze speciale periode in mijn leven. Ook onlangs weer.


Mijn ge-jo-jo qua energie & optimisme blijven heftig op en neer gaan, Vorige week tijdens het verlengde weekend zakte de jo-jo terug erg laag en bleef daar op zijn dieptepunt hangen. Ik voelde me zo leeg, zo lusteloos, geen zin om op te staan en de dag aan te vatten, je de dag doorslepen. Pijn in mijn bovenlichaam alsof mijn ribbenkast een paar maten kleiner geworden is en mijn hart en longen geklemd raken





Mijn ingesleten patronen gaan dan jammer genoeg nog steeds gretig aan de slag ttz:

1. "Waarom-analyse", zoeken naar DE REDEN -> geen aanvaardbare voor mijn brein vinden.
2. "Zelfdestructie", hard op je kop kloppen: geen reden = stop dan met je zo te voelen, zwakkeling.

a) Door mijn toestand van bewust onbekwaam zijn komt daar nog bij: stommeling, je weet dat je niet zo moet denken en toch doe je het. Je hebt geen doorzettingsvermogen. Stop met je intellectueel geneuk Annick en pas verdomme eens toe wat je in al die boekjes leest!
b) En voeg dan nog een scheutje Schuldgevoel toe, want je bent niet de leukste in de dagen dat je gezin vakantie heeft, dat er een familiefeest is.
c) Tenslotte overgieten we dat met wat Zelfmedelijden: ik doe zo mijn best en toch voel ik me zo regelmatig echt in-slecht.

Een prachtige Cocktail om jezelf haast een KO te slaan of een OD te doen. Adviesje: Don't try it out, it's not good for your health!

En dan trek ik tenslotte naar mijn Stilteplekje. Moedeloos neem ik een boekje dat daar al een hele tijd ligt in het zicht, maar dat ik nog niet vastgenomen heb. Een oud boekje, ik heb het al sinds 2009.

Ik blader er wat door en zie dat ik al in een ver verleden "onderstreept" heb, maar blijkbaar niet tot het einde. Ik ga na vanaf wanneer er geen streepjes meer staan en kom op de titel van volgende hoofdstuk: AANVAARDING EN OVERGAVE.

Onmiddellijk ontkiemt alleen al het lezen van die titel een gevoel van "change" in mijn Zijn. Ik installeer me beter en de gretigheid om te lezen is plots groot. Tijdens het lezen gebeurt het dan, het wauw-effect dat ik in de 1ste alinea beschreef. Hieronder wat passages uit de 1ste pagina's van het hoofdstuk:

"Er zijn cycli van succes, waarin de dingen naar je toe komen en het je goed gaat, en cycli van mislukking, waarin ze verdorren en uiteenvallen en je ze moet loslaten om ruimte te maken zodat er nieuwe dingen kunnen gaan groeien. Als je je op dat moment vastklampt en verzet biedt, weiger je in feite mee te gaan met de stroom van het leven, en dan ontkom je niet aan leed. Negativiteit is verzet. Of het nu irritatie, ongeduld, woede, verdriet, wanhoop of verontwaardiging is. Het is een signaal dat je eraan herinnert dat je in hoge mate aanwezig moet zijn: "Opgelet, Hier en Nu - Word Wakker. Kom uit je hoofd. Wees aanwezig".

En natuurlijk staat er in dit boekje "De kracht van het NU in de praktijk" nog veel meer.
Dank je Eckhart Tolle om de "tol" in mijn hoofd te stoppen en mijn hart te raken! Die man is duidelijk bezig met zijn missie op deze aardbol te volbrengen. Wat hij doet zit zelfs in zijn naam verscholen!

Maandagochtend heb ik bij mijn therapeute waar ik sinds kort lichaamswerk doe,veel spanning uit mijn bovenlichaam kunnen loslaten. Door het uiten van mijn verdriet en woede via tranen, schreeuwen. Want wat je opkropt moet er uit daar ben ik ondertussen van overtuigd. Na 1.5u voelde ik me lichamelijk ook verlicht buitenstappen.

De volgende dagen stonden helemaal in het teken van OVERGAVE via bewust in het NU leven, via handenarbeid en oefenen in niet verder denken dan dit moment en heel erg belangrijk in Zelfliefde.

Ik besef ten volle dat ik hierover al eerder geschreven heb. Het lijkt of ik in herhaling val. Meegaan met de stroom van het leven is wellicht één van de belangrijkste levenslessen die ik te leren krijg. Vooral in de momenten dat het moeilijk gaat is dat nog steeds een mega-uitdaging. Keer op keer. Een ezel stoot zich geen 2de keer aan dezelfde steen, is een spreekwoord dat ik hier niet kan toepassen. Wel die andere: onbewust koppig zijn zoals een ezel :-). Maar kijk, ik aai het ezelinnetje Annick over haar bol, geef haar een lekkere wortel en een dikke knuffel. Doen jullie dat ook bij jullie ezeltjes?

Annick

Vuurmeester

Hieronder een mooie tekst met een metafoor die me erg aanspreekt.
Herkenbaar, inspirerend, moed gevend,....

Dit keer niet uit eigen hand maar gevonden op de FB-pagina van Body en Soul Coaching.
Waarvoor dank!

Ik citeer en deel het hier graag met jullie.
Doe er waar nodig jullie voordeel mee en blijf of wordt de vuurmeester van je eigen leven!

Vurige Annick

"Ons innerlijk vuur is een heerlijke en sterke energie. Ons vuur is onmisbaar. Het heeft te maken met onze levenskracht, gedrevenheid, creativiteit, passie, wilskracht en onze seksualiteit.

Je hebt mensen bij wie het vuur hoog oplaait, die een pittig karakter hebben of die licht ontvlambaar zijn. Je hebt mensen bij wie je nooit weet wanneer er een steekvlam zal ontsteken Je hebt mensen bij wie het vuur alleen nog maar smeult, waar de vlammen niet meer lustig likkend zijn. Je hebt mensen bij wie de vlammen mogen dansen, soms zacht en soms hevig, afhankelijk van hoe de wind waait in hun leven. Je hebt mensen bij wie het heilig vuur duidelijk brandt, het is zichtbaar en voelbaar wanneer je in hun nabijheid bent.

Vuur is prachtig, wanneer je jouw innerlijke vuur kan gebruiken om dingen in de wereld te zetten of om jezelf te transformeren. Het is zalig wanneer je de grootte van je vuur leert kennen en wanneer je spelenderwijs leert doseren waar je meer of minder vuurkracht wil in bepaalde aspecten van je leven. Het innerlijk vuur heeft jouw enthousiasme en goesting nodig om te branden, en ook voldoende zuurstof of lucht.

Het kan uitdoven als er niet met aandacht en liefde voor gezorgd wordt. Het kan je opbranden als het te lang te hard gaat… En wanneer je innerlijk vuur heerlijk gul en rijk brandt maar het krijgt geen gelegenheid om naar buiten te komen, om geleefd en gezien te worden, dan kan je rusteloos worden of kan je het gevoel krijgen lichtjes knetter te worden in je hoofd. Je kan ongeduldig, boos of extreem veeleisend zijn. Of je krijgt zweetuitbarstingen, hoofdpijn, netelroos of andere signalen van je lieve lijf.

Aaaah, het is een wonderlijke kunst om te leren gaan met je innerlijk vuur. Het vraagt toewijding, alertheid en soms moed om te doen wat je moet doen… om de vuurmeester in je eigen leven te zijn"

Grace

Hey,

Zoals jullie weten ben ik zoekende naar wie ik in wezen ben en welke missie ik te vervullen heb.

Een beetje een SFO-oefening (Strategische Focus Organisatie, voor de OZ-ers kent dit geen geheimen!), maar dan eentje voor organisatie AG. En eentje komende vanuit mijn hart en ziel eerder dan vanuit wat mijn  brein me graag wil laten op focussen. Dat laatste is een uitdaging van formaat. Er zitten veel laagjes, muurtjes en booby-traps rond mijn "ware zijn". Door mijn brein gefabriceerd in de loop van mijn 45-jarig bestaan op deze aardbol. Om me te beschermen. Uit angst om bv "niet goed genoeg bevonden te worden". Hier en daar komen er bresjes in de muren, schilfert een brein-laagje wat af. Daardoor kan ik al eens piepen en vooral voelen wat daar achter schuil gaat.

Wat is mijn Reden van Bestaan?
Momenteel zit ik op

  "Authentiek betekenis geven aan mijn ontdekkingen voor mezelf en anderen".

De 5 belangrijke componenten (via de methode Big5) die daar aan bijdragen voor mij zijn:
1) Groeien en leren
2) Rust en stilte integreren
3) Anderen een ander zicht geven
4) Communiceren
5) Ervaringen met diepgang


Om een en ander niet te vergeten, zocht ik een ezelsbruggetje en toen kwam ik dus op GRACE. Toen ik de betekenis opzocht, was ik even oprecht van mijn melk:

genade, ontferming, mededogen

grace, mercy, favor, clemency, 

gunst

favor, grace, courtesy, privilege, indulgence

Echt waar, google maar!
Toeval? Of is dat nu net wat mijn ziel het meeste nodig heeft?

Ik voel veel innerlijke rust als ik bovenstaande lees. Nee, ik spring niet op en neer van vreugde of voel me niet overspoelt door passie, maar misschien past dat ook niet bij mijn aard. En is net het voelen van die grote innerlijke rust hét teken voor mij dat dit dicht bij mijn "Ware Zijn"aanleunt?
Kan ik dit als kader gebruiken om wat ik wil ondernemen vorm te geven?
We geven het verder tijd om te nestelen, te groeien..

Voor de rest blijf ik surfen. Lange stabiliteit daarin is nog niet aan de orde. De ene keer voel ik me een ervaren surfer met toenemende getrainde spieren, kracht en energie. Dan slaag ik er in coole moves op de golven te doen. Bijvoorbeeld vorige week. De andere keer (vb sinds dit weekend, vandaag) voel ik me een beginnende surfer die onzeker met wankele beentjes en zonder veel energie en kracht zich staande probeert te houden en veel op het strand moet gaan rusten.



Dat heb ik te accepteren. Mijn brein panikeert dan natuurlijk graag en dus fluister ik het liefdevol toe dat we dit keer niet op zoek gaan naar het waarom van dat grote verschil in aanvoelen. Dat we gaan luisteren naar ons lichaam dat opnieuw aangeeft dat het niet veel zin heeft. Dat we er op gaan vertrouwen dat er zeker ook terug "Olympische Surf Ervaringen" zullen komen.





surfing girl, Annick