Mr Hodgkin follow-up?

Hey


Gisterenvoormiddag nog eens wat tijd doorgebracht op de mij vertrouwde ziekenhuisafdelingen. Dat was al geleden van begin april. Nog steeds even hartelijk die lieve mensen daar. Raar he, je voelt je daar op een of andere manier een beetje deel van het geheel, kind aan huis.

Mijn 2de mini-hartje (vlak boven mijn echte hart) moest nog eens gespoeld worden. Zodat het niet zou verstoppen mocht het nodig zijn. Het blijft nog 1.5 jaar mijn vertrouwde goedaardige bobbel onder mijn huid. Dubbel gevoel geeft dat: want ja, het is super handig om niet telkens die vervelende infuus-aanleg-prikken te moeten krijgen als Mr Hodgkin of een andere K-dame of heer mijn lichaam als woonplaats zou kiezen en nee, want je hoopt uiteraard dat je dit nooit meer nodig hebt. Last heb ik er niet van, dus koester ik mijn kathedertje net zoals mijn grote hart :-).


Daarnaast is er ook gesproken over hoe we een eventuele terugkeer van Mr Hodgkin gaan ontdekken. En dat blijkt niet zo simpel te zijn:

- Ten eerste is Hodgkin niet opspoorbaar in je bloed, ook niet via de zogenaamde K-waarden (voor de kenners). Er is nu wel bloed getrokken maar dat is eerder om te kijken of er geen negatieve effecten op mijn bloed zijn nlv de ettelijke zakjes chemo die mijn lichaam zijn binnen gegoten. Die hebben weliswaar Mr Hodgkin de genadeslag toegebracht maar zijn niet de vitamientjes die de gezonde elementen in je lichaam nodig hebben en kunnen X-tijd na de behandeling hun stekels beginnen uitsteken...


- Ten tweede is het te vaak uitvoeren van radiologie 1) niet gezond en 2) geeft dit vaak "vals positieve" resultaten. Dwz "oei we zien iets, biopsie en andere leuke onderzoekjes en dan, ah nee, t is niks". Stressy business, kostelijke business, ongezonde business. In het kader van de follow up van Hodgkin zijn ze daar van af aan het stappen wist mijn dokter te vertellen. Er zijn nu wel eind september foto's gepland van mijn longen en buik maar dat is eigenlijk ook eerder opnieuw om eventuele negatieve effecten van de behandeling vroegtijdig op te sporen.

- Ten derde is het niet zo dat Hodgkin zich altijd uit door één of meerdere opgezwollen klieren die zichtbaar zijn aan de buitenkant van je lichaam. Bij mij was er nergens een uitwendig bobbeltje. Vandaar dat het ook al zover gevorderd was (laatste stadium). De mensen die een Mr Hodgkin nog maar in stadium 1 of 2 ontdekken zijn dus vaak mensen die vb in hun hals een opgezwollen klier waarnemen. Hodgkin is gelukkig een traag evolueert K-spook: tussen stadium 1 en 4 kan er makkelijk 1 jaar zitten.


Conclusie 1 : de tendens is dat de dokters individueel de follow-up acties bepalen adhv de klachten waar hun patiënten over vertellen. Goed luisteren naar je lichaam en durven praten met je dokter over vage kleine klachten zijn dus de boodschap. Zonder daarin "freaky" te worden. En laat dat nu net zijn wat ik meer moet doen: luisteren naar mijn lichaam en minder op de kracht van mijn wil, doorzettingsvermogen, plichtbewustzijn, verantwoordelijkheidsgevoel etc... toch altijd maar blijven verder doen. En zo is Mr Hodgkin dus uiteindelijk mijn vriend op mijn levensweg en zal deze ervaring er mee voor zorgen dat ik beter zorg draag voor mezelf. Grappig. Toevallig?

Conclusie 2: als ik al bang wil zijn moet ik dat eerder zijn voor de negatieve gevolgen van de chemotherapie dan voor een terugkeer van mijn grote vriend Mr Hodgkin. Ben ik angstig? Nee, eigenlijk niet. Mede ook door het geruststellend feit dat mijn dokter me gisteren ook wist te vertellen: de kans dat het terugkomt is bij patiënten met mijn snelle respons op de behandeling klein. Een seguel op mijn Mr Hodgkin story is dus klein, hoe spannend deze film ook was :-). Gelukkig!

Wat ook duidelijker begint te worden is dat ik nooit meer helemaal "de oude" zal worden. En daar zijn leuke en minder leuke aspecten aan. Op vlak van hoe ik in het leven sta. Maar ook op vlak van sneller vermoeid zijn, minder aankunnen. Is dat erg? Eigenlijk niet, zolang ik me niet wil spiegelen aan de "oude Annick", zolang ik mezelf niet wijsmaak dat ik er dan niet meer bijhoor, zolang ik het aanvaard en ernaar luister, zolang ik besef dat het leven zoveel meer is dan "snel en veel". En dat ik altijd goed genoeg zal zijn.

Lieve groet,

Annick

Vlinder én rups horen bij mij!

Hallo,

Lang voor Mr Hodgkin op mijn pad kwam, worstelde ik eigenlijk al met wie ik ben. Hoeveel keer heb ik niet gezegd: het lijkt alsof er 2 Annicken in mij hun thuis willen vinden.

De ene omschreef ik erg negatief: traag, tot weinig in staat, stekeltjes naar boven, onzeker kruipend op weg naar een schuilplaats onder een blad...zoals een lelijke rups.
De andere kreeg alle lof: super snel, speels, fladderend van het ene naar het andere, op ontdekking, gulzig naar het leven... zoals een vlinder.

En misschien kan iedereen zich wel herkennen en is dit gewoon een beschrijving van een "goede" dag en een "minder goede" dag? Toch is het anders als de frequentie, duur én intensiteit van die transformaties hoog ligt. Ingewikkeld zeker?

Tot nu toe zag ik vooral de Vlinder-versie van mezelf graag en wilde ik de Rups-versie liefst van al een schop onder haar kont geven. Niet aanvaarden en vechten waren 45 jaar mijn deel. Ik kon het niet begrijpen. Ik heb ook de oorzaken heel lang buiten mezelf gezocht. Meermaals heb ik zaken veranderd in de hoop daardoor eindelijk af te raken van de veel voorkomende rups-versie en altijd die levendige lichte kleurrijke vlinder te mogen zijn.

Nu besef ik dat ze alle twee deel uit maken van de persoon Annick. Nu besef ik dat ik dat kleine, maar ook wel mooie Rupsje mag koesteren, omarmen, lief mag hebben. Net opdat de prachtige Vlinder-versie van mezelf in al zijn glorie telkens opnieuw zou kunnen ontstaan. Voor even. Tot het weer tijd is om te verstillen, verlangzamen en mezelf toe te laten te leven volgens het ritme van de rups. Telkens opnieuw.

Een mede hooggevoelige dame (die ik helemaal niet ken) verwoordde het onlangs zo treffend voor mij op een site rond hooggevoeligheid, dat ik ervoor koos om jullie de  integrale versie hieronder mee te geven. Het had evengoed uit mijn pen (euh vingers) kunnen vloeien.

"Rups of vlinder.

Sommige dagen zijn écht te doen

Andere dan weer veel minder
Hoe zit dat nu met dat gevoel?
Ben ik een rups of ben ik een vlinder?

Rups : dan ben ik snel moe,

en knibbig en kort.

dan snauw en tier ik,

en is alles te veel op mijn bord.

Het getik van een pen,

een gewip van je voet,

een kraan die blijft druppen,

’t is allemaal niet goed !!

Ik kruip in mijn cocon,

en sluit me graag af

geen mensen en geen praten,

niet van dicht noch van veraf.

Maar ben ik een vlinder, dan tel ik voor drie,

dan kan ik bergen beklimmen, 

en dansen en zingen,

Ik heb dan tonnen energie,

Ik kan alles aan, en 

blijf maar rond springen.

Mijn werk gaat zo snel

wie kan mij nu volgen ?

ik lijk wel te surfen op

torenhoge golven.

Maar wil ik dus even rust en stil in mijn hoofd

dan kan je mij beter die ruimte ook geven,

want als ik die niet krijg, dan raak ik verdoofd,

en lijkt het alsof ik minder ga leven.

De kunst voor jou is 

nu alleen nog maar

te weten in welke fase ik ben,

en of je mij volgen kan,

als ik bezig ben aan al dat “geren”.

Het is niet zo moeilijk, 

het is zo gewoon,

het is enkel aanvoelen

dat kan toch elk kind ?

Of is dat niet zo en 

zijn wij uniek ?

en is het daarom

dat jij, en jij, en jij

ons vaak ingewikkeld vindt ?"

Door mijn ziekte én mijn manier van vechtend leven voor het tijdperk Mr Hodgkin ben ik al een hele poos overwegend rupsje geweest of teveel een geforceerde, eerder kunstmatige vlinder. Toch voel ik langzaamaan meer en meer energie terugkomen en fladdert het echte Vlindertje Annick al voorzichtig eens in het rond. Maar haar oortjes (heeft een vlinder oren?) zijn gespitst, zodat ze de signalen makkelijker kan opvangen dat het tijd is om Rupsje Annick terug op de voorgrond te laten treden.

Lieve groeten,

Annick

De rivier van het leven stroomt tussen de oevers van pijn en plezier.

Alleen als het verstand weigert met het leven mee te stromen

en zich vastklampt aan de oevers wordt het een probleem.

Meestromen met het leven betekent acceptatie;

laten komen wat komt, en laten gaan wat gaat.

Nisargadatta Maharaj

Duivelse waardering

Waarde landgenoten of liefhebbers van "ons dierbaar België",


Zijn jullie daar nog? Of wil iedereen nu liever de Italiaanse nationaliteit? Of elke andere nationaliteit van een land dat tot nu toe wél al een gewonnen match kan voorleggen?

De Rode Duivels verloren hun 1ste wedstrijd. Oh jee...! De hel breekt los. Meningen worden verkondigd, oordelen worden geveld.  Over top-vedetten met een offday, trainers, tactieken, mentaliteiten. De vlugge "(anti-)sociale" media  lenen zich er perfect toe en beleven alweer topdagen. Weggestoken achter schermen/schermpjes spugen velen hun gal haast letterlijk uit.




Voetbal is emotie. En dat mag, is mooi. Maar wat maakt dat het zo hard tov anderen moet gaan soms. Het is vaak niks meer dan onze eigen woede, frustratie, ontgoocheling. Over de verloren match. Over niet ingevulde verwachtingen (die misschien soms ver het spelletje voorbij gaan?). Over schaamte ook. Het ego van velen klopt zichzelf trots op de borst voor het lef de eigen mening zo duidelijk te durven naar voor brengen. De woorden die anderen veroordelen zeggen misschien vooral veel over de schrijvers?

Wat ik een beetje mis? De menselijkheid. De mildheid. De empathie. De nuance. De relativering. De ondersteuning in moeilijke tijden. Wat ik me afvraag? Als bv de mens Kevin DB in onze zetel zou zitten of achteraf met ons aan den toog zou hangen, wat zouden we dan zeggen? Als Kevin DB onze zoon, beste vriend, man, lief, vader etc was, hoe zou het dan klinken?

En toch is het iets dat we allemaal doen, ik ook hoor. Dus dit is hier geen poging om het oordelen en veroordelen uit de wereld te helpen ('t zou wel fantastisch zijn he?). En ja, ik werk wel aan mezelf om me daar veel bewuster van te worden, te verminderen. Maar ik wil eigenlijk ergens anders naartoe met deze post :-).

Want, als je je identiteit uit de waardering en erkenning van anderen haalt, lig je nu als Rode Duivel in de voddenmand. Geveld door dit steekspel. Dus ik wens elke mens in onze nationale ploeg toe dat ze hun eigenwaarde halen uit zichzelf en onder al dit verbale en schriftelijke geweld in hun eigen kracht blijven staan en in zichzelf blijven geloven.

Ik heb in het laatste jaar al ontelbare keren de spiegel gedraaid gekregen die me rauw toonde hoe ik telkens op zoek ging en vaak nog ga naar bevestiging, waardering van anderen. Waardering geven is mooi, waardering krijgen ook. Niks mis mee, dus blijven doen. Je geluk, je stemming laten afhangen van de hoera's van anderen dat is een heel andere vraag. Het wil ook zeggen dat je ongelukkig, onrustig, onzeker, angstig wordt als je geen hoera's krijgt of  als je ze niet hoort of erger als je boe-geroep op je dak krijgt. 

Ik kan jullie uit eigen ervaring vertellen dat dat een bodemloos vat is. Het is een verslaving. En verslaving aan wat dan ook is geen pretje. De dosissen moeten steeds hoger worden om de onbestemde pijn, onrust, ongelukkigheid te camoufleren. Omdat je je eigen welbevinden weggeeft aan wat anderen van je denken, van je verlangen. Daarmee geef je ook je eigen sturing weg, hoor je je eigen innerlijke stem niet meer, ben je je niet langer bewust van je intuïtie. En zo raak je steeds verder van jezelf verwijderd tot je het niet meer weet. Door zo te snakken naar de waardering van anderen, doe je jezelf duivelse waardering aan...

De tocht terug naar jezelf is altijd mogelijk, ik ben eraan bezig.... Kwetsbaarheid, geduld, vertragen, bewust zijn, leren voelen, durven, mild zijn voor jezelf en nog veel meer ... allemaal ingrediënten in je rugzak op deze avontuurlijke trektocht met zijn moeilijke momenten maar ook zijn prachtige panorama's.

Annick

Hersenhelftdenkers

Gegroet mede hersenhelftdenkers,

Ja dat zijn wij mensen allemaal, hersenhelftdenkers. Gelukkig niet allemaal dezelfde, wat zou dat anders een saaie bedoening zijn.

Onze braintje is opgedeeld in 2 helften, de linker en de rechter.
Elke helft heeft zo zijn talenten, al is er natuurlijk ook een vorm van samenwerken.
Laat me toe het even zwart-wit te schetsen:

- Mr/Miss Convergent = het linkerdeel van je hersenen is een kei in logica, in pragmatiek
    --> de analytische denker die met 1 oplossing een probleem tracht op te lossen
- Mr/Miss Divergent = het rechterdeel van je hersenen is olympisch kampioen in creativiteit, in gevoel
   --> de creatieve denker laat verschillende oplossingen de revue passeren, hij houdt van nieuwe  ideeën en al je zintuigen gebruiken




Ofwel ben je overwegend een linker hersenhelftdenker ofwel een rechter hersenhelftdenker. Of je bent redelijk in balans. Zoals ik. Ja zeg stoevertje, zie ik jullie al denken (met links of rechts?). In een cursus creatief schrijven (die ik zonet gestart ben via afstandsonderwijs, zo kan ik mijn eigen tempo bepalen) werd me gevraagd wat ik dacht dat ik was. Twijfelen, twijfelen maar vanuit mijn verleden wel eerder links was de conclusie.




Toen deed ik een test op het internet en daar kwam uit dat ik "in balans" ben. So what, is iedereen dat niet zo'n beetje? Inderdaad dacht ik ook en dat doet er ook niet toe eigenlijk. Maar toen ik verder las wat de typische kenmerken zijn voor iemand "in balans" kwam er toch wel een grote "OMG" in mij op. Ik deel letterlijk wat er staat:

" Een probleem van balans tussen L en R hersenhelft is dat je sneller kan vervallen in twijfels dan iemand die meer uitgesproken is. Deze twijfel heeft betrekking op wat je aan de ene kant voelt en aan de andere kant denkt. En ook hoe je met problemen omgaat of informatie interpreteert. Soms zullen details die door Mr Convergent belangrijk zijn, ontkend worden door Mr Divergent die meer oog heeft voor het grotere plaatje. En andersom natuurlijk. Dat kan als zeer hinderlijk worden ervaren."

Jaaaaa santé, dat is voor mij echt heel herkenbaar! En verder stond er nog dit.

"Je bent in staat om aan de ene kant oog te hebben voor het grotere geheel. Aan de andere kant ben je ook in staat essentiële details niet over het hoofd te zien. Waarschijnlijk beschik je over verbale kwaliteiten om je intuïtie te uiten, te verwoorden, in een vorm die wordt begrepen door anderen."

En toen - door die laatste zin - stond ik pas echt "paf"...   Want dat is nu net wat ik een paar maanden geleden geformuleerd heb als mijn reden van bestaan (zie een paar blogposts eerder). Pfft, het voelt echt alsof er een duwtje in de rug gegeven worden door het universum.

Ik wil heel graag anderen een ander zicht geven door te verhelderen, te inspireren, te motiveren, betekenis te geven, ...Mijn kanaal daartoe is heel zeker recht uit het hart via het woord: geschreven vast en zeker, gesproken als het energielevel goed zit. Ik voel dat ik deze weg verder wil bewandelen (dat zegt rechts) maar ben tegelijkertijd verschrikkelijk bang om uit mijn comfortzone te komen (dat is mijn linkerhelftje). In deze mag rechts het winnen probeert mijn hart me al een tijdje toe te fluisteren.


Moed, doorzettingsvermogen zijn nodig. Ook focus en concentratie. En daarvoor heb je dan weer energie nodig. Daar  gaat het zeker in stijgende lijn en zijn we in vergelijking met de laatste maanden zeker op de goede weg. De batterijen vallen nog wel steeds plots plat maar ze laden al sneller en blijven al wat langer meegaan.

Kijk, en zo zie je maar weer wat een stukje tekst uit een cursus kan teweegbrengen. Dus check it out of je momenteel eerder een Mr Convergent of Mr Divergent bent of beide. Wie weet wat het jou leert! En wie weet op welk nieuw avontuur het je brengt! Het is jullie allemaal gegund.

Annick