Hersenen met gaatjes

Hey daar,

Finally, ik kan jullie met vreugde aankondigen dat de dip van cyclus 2 voorbij is.

Voel ik me nu weer helemaal toppie, de Annick van voor de kanker? Nee en het zal ook nog heel lang duren voor ik dezelfde drive en energie zal ervaren; Maar ik ben heel content met wat er nu al terug is: ik kan meer bewegen, ik kan meer met smaak eten en zonder pijn in mond en keel (en dus niet enkel vloeibare papperige substanties smakeloos naar binnen werken), ik voel niet veel pijn meer, ik heb weer genoeg energie om te praten en ook te commanderen volgens Nico!

Top-momentje van deze dag: vanmiddag ben ik even tot bij ons paardje kunnen rijden met de fiets (400m) en met Dakota & Britt nieuw terrein gaan verkennen nl de zandvlakte aan het begin van onze wijk: een nieuwe ervaring voor hen beiden, Dakota (enkel met halster en touw) was nerveus maar Britt naast haar zorgde ervoor dat ze zich meer en meer op haar gemak ging voelen. Hen samen zien werken, kijken hoe dat machtige grote paard in volledige ontspanning naast mijn op dat moment klein ogende 12- jarige dochter stapt, draaft en zelfs even gallopeert,... het was prachtig om te zien!
Hieronder een foto van een ander moment maar dat ook aangeeft dat het vertrouwen tussen paard en ruiter al veel vooruitgegaan is. Mooi om te zien.

De chemo is hopelijk Mr Hodgkin geweldig aan het opeten zodat er straks op de PET-scan (woe 22/7) een sterke afname van de tumoren te zien zal zijn. Ondertussen heb ik terug wat rust gevonden wat betreft de rest van mijn behandeling en ga ik uit van nog vier maal dezelfde cyclus te moeten doorlopen. Dat geeft me het meeste kans om dat kankerspook (alhoewel spoken bestaan niet en deze is er echt wel) te verslaan. Er zijn geen wetenschappelijke bewijzen dat mensen die deze zware behandeling ondergaan een sterk verhoogd risico op een andere soort Mr or Miss Cancer krijgen. Sowieso is het zo dat als je chemo gekregen hebt, je wat hoger risico hebt op latere problemen omdat het nu eenmaal ook zaken kapot maakt. Maar die % zijn ook niet superhoog. Daar moet ik mee leven. Laat ons nu vooral allemaal heel hard duimen dat er tegen het einde van de week het verlossende nieuws is dat de behandeling goed zijn werk doet.

Wat de chemo-muizen ook wel opeten - heb ik de indruk - is een deel van mijn hersenen. Alsof mijn hersenen één grote aantrekkelijke Gouda kaasbol waren. Het lijkt alsof ze zich de afgelopen periode er lekker aan tegoed hebben gedaan. Gevolg: hersenen met gaatjes, zo voelt het toch aan. Ik denk dat de mensen die me goed kennen me herinneren als iemand met wel wat talent voor organisatie, multi-tasking en gefocused blijven. Wel het zijn die onderdelen van mijn hersenen waar de muisjes aan geknabbeld hebben. Iedereen heeft dat wel eens maar het is echt wel opvallend en aanhoudend. "Wat ging ik ook alweer halen?", "Euh, wat mocht ik zeker niet vergeten" " Sorry, wat heb je net gezegd". Ik heb zelfs weet van een mail/sms/Fb-bericht dat ik gekregen heb van iemand die me moed toewenste en me terloops vertelde dat de wereld klein is want die persoon is getrouwd met een zekere Mike C en dat is de broer van een vroegere klasgenote van mij. Alleen weet ik dus voor 't moment niet meer wie me dat bericht gestuurd heeft en vind ik het ook nergens meer terug. Dus bij deze, laat de anonieme verzender zich kenbaar maken! En sorry... Ik begin nu ook daar langzaam aan wat trukjes voor te installeren, niks speciaals hoor, zaken opschrijven, zaken visueel klaarleggen bv midden op de trap zodat ik er niet naast kan kijken.

Morgen paar uurtjes ziekenhuis voor de boeg voor alweer een controle van de bloedwaarden, maar ik maak me sterk dat ze wel in orde zullen zijn. Ze komen ook onze nieuwe oven installeren en dan kunnen we die misschien iets lekker kokkerellend uittesten. Ja, je leest het goed, diegene die altijd zei "ik ben geen keukenprinses en ik doe dat echt niet graag", begint het plezier te vinden om in alle rust en stilte, alleen of samen met Nico of kids lekker vers eten te maken. Wie had dat kunnen denken. En hoe komt dat? Zou  het iets te maken hebben met minder stress, minder in de rat-race, niet moeten denken aan wat er daarna nog allemaal moet geregeld worden? I wonder. Het zet me alleszins aan het denken, wat dachten jullie :-)!

Annick