Vanzelfsprekendheid?

Goedemorgen,

Eerst en vooral: resultaat "petterke" is schitterend! Bye bye Mr Hodgkin.
Oef en joepi-joepi-joepi!

Was ik zenuwachtig, bang? Bof, niet echt eigenlijk. Natuurlijk wel wat gespannen, maar er was een zekere rust ook. Hodgkin is een makkelijk behandelbare kanker met heel hoge kans op volledig herstel. Zelfs in het ver gevorderde stadium 4 waar ik mee aan de meet gekomen ben. De statistieken stonden aan mijn kant. En toch besef ik dat statistiek maar statistiek is, want toegepast op een individu kan je natuurlijk ook aan de minder gunstige kant uitkomen.

Zo las ik deze week een artikel (http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20151123_01984664)  over een jonge Amerikaanse vrouw die net dezelfde diagnose kreeg als ik. Na 3 jaar vechten en na chemotherapie en 2 stamceltransplantaties moet ze nog steeds met Mr Hodgkin  dealen. Waarom zij wel en ik niet? Het is dezelfde ziekte. Het antwoord daarop is nog onbekend. Het doet je des te meer beseffen hoe veel geluk je hier gehad hebt. En dat Mr Hodgkin uitschakelen toch niet zo vanzelfsprekend is/was. Ze draagt geen pruik of mutskes. De schitterende foto van haar in deze blog toont hoe prachtig je er kan uit zien ondanks het feit dat je een dodelijke ziekte hebt.


Uit respect voor haar hier ook nog een muts-loos plaatje van mij van vorige week. Kaler dan kaal he? Maar sinds een paar dagen is er wat verandering te bespeuren. De tint op mijn kale kopje begint te verdonkeren. Met spanning wachten we verder af welke kleurtjes & vormpjes te voorschijn gaan komen. De groeicellen zijn dus terug geactiveerd. Het feit dat ik ook opnieuw een ongewenst zwart haartje onder mijn kin met het pincet mocht uittrekken is daar eveneens het bewijs van ;-).

Ben ik nu "Genezen verklaard"? Not yet, het label dat ik nu krijg is "In volledige remise". Dat betekent dat er geen kankercellen meer zichtbaar zijn volgens de op vandaag gekende methoden des mensen. Blijft dit zo nog een 3-tal jaar, dan wordt de term "Genezen" door dokters bovengehaald. In die tussentijd blijf ik verder opgevolgd worden. Omdat mijn lichaam erg weinig signalen gaf dat Mr Hodgkin al zo ver in mijn lichaam huisgehouden had, zal ik nog even verder via "Petterkes" opgevolgd worden, zodat we veel sneller merken als hij terug komt aankloppen. De volgende is gepland 23/3/2016.

Allemaal schitterend nieuws dus! Hier en nu heb ik de laatste tijd veel last van een geradbraakt lichaam met een veel grotere vermoeidheid dan voorheen. Spier, zenuw of botpijnen in mijn rug, borstkas, oksels, keel, knieën zorgen voor een lage activiteitsgraad. De vermoeidheid slaat dan ook genadeloos toe. Het voelt een beetje als opgesloten zitten in je lichaam. Gelukkig is het nu uitgesloten dat al deze pijntjes iets met Mr Hodgkin te maken hebben. Toch storen ze mij flink moet ik zeggen. Of beter ze dagen mij uit in mijn leerproces rond geduld. Oorzaken? Na-weeën van de zware chemo, de zona. de revalidatie-oefeningen? Mijn dokter maande me aan tot geduld: "Het is een erg zware chemotherapie die je gekregen hebt, het zal tijd vergen vooraleer je lichaam terug meer op punt staat" waren zijn letterlijke woorden . En zo komen de begrippen "tijd" en "geduld" ook hier terug.

Vandaag gaat de revalidatie door in de warme thermische baden van het ziekenhuis. Dat zal mijn lichaam wellicht veel deugd doen. Ik kijk er dan ook naar uit!

Tot volgende week! Fijn weekend gewenst,

Annick

Jo-Jo

Hi daar,

Allereerst, bedankt voor de hartverwarmende reacties die ik blijf ontvangen, ze ondersteunen mijn hartje en zieltje verder en missen dus hun effect niet.



We jo-jo-en ondertussen lustig verder dwz dagen/momenten die goed gaan afgewisseld met minder goede. Zowel in body als mind. Een beetje zoals het weer: meestal zwaarbewolkt, af en toe een bui maar ook momenten waar het zonnetje komt piepen, waar zelfs een mooie regenboog te zien is.
We weten ondertussen (nog beter) dat dit jo-jo gevoel volstrekt normaal is. Afgelopen vrijdag een sessie gevolgd waar haarfijn werd uitgelegd wat kanker met je doet. Veel herkenbaarheid gevonden daarin en hierdoor ook een opnieuw een pak meer rust.


Het verwerkingsproces is volop aan de gang. Ik heb geleerd dat dat altijd na de fase van de behandeling start. De meeste mensen houden zich immers tijdens de behandelingsfase heel sterk en slaan zich door alles goed heen (shock, verdoving, ontkenning). Pas als het gevaar geweken is en de fase van herstel aanbreekt, komt er ruimte voor reflectie en verwerking. Dan pas begint een soort rouwproces. Daar waar velen denken dat het ergste dan wel voorbij is en je je nu toch wel heel goed moet voelen....

Kanker krijgen wordt gezien als het meemaken van een trauma: het is er plots, het heeft een grote impact, het is levensbedreigend en je verliest het gevoel van controle (machteloosheid).




Na het beleven van een trauma is het logisch dat er een "traditioneel" verwerkingsproces opstart. Rouwen hoort daarbij. In het begin wisselen momenten van confrontatie met wat geweest is en angsten voor de toekomst elkaar snel en heftig af met momenten waarop je afstand kan nemen, geniet en er in vertrouwt dat alles terug goed komt. Dat eerste vergt veel energie van je en put je uit. Dat laatste zorgt er voor dat je je energie-tank terug aanvult. Deze slingerbeweging is normaal én goed. Zowel verwerken als energie bijtanken zijn essentieel om tot verwerking te komen. Conclusie: ik ben goed bezig zunne! Ik slinger er op los!


Je zelfbeeld heeft ook een aardige knauw gekregen: zowel je lichamelijke, emotionele, sociale als je cognitieve zelfbeeld. Het is volstrekt normaal dat je nu een lager zelfbeeld hebt en je dat niet fijn vindt. En dat je worstelt met welk toekomstig zelfbeeld je voor ogen hebt. Sommige mensen willen zo snel mogelijk terug naar de situatie voor de kanker, anderen willen net door die kankerervaring een en ander veranderen aan dat zelfbeeld en zijn daarin ook zoekende. Annick behoort dus tot die laatste categorie!



In die sessie werd ook herhaald dat TIJD nodig is. "Hoelang" is zeer individueel en het slechtste wat je kan doen is dat te willen "deadlinen". Oke, oke ik moet dat dus echt loslaten en mijn schuldgevoelens een schop onder hun dikke kont geven. I'm working on it...





Zo, op deze manier heb ik het belangrijkste uit deze sessie via deze post proberen te delen met jullie.
Deze info is volgens mij nuttig voor mensen die kanker meemaken, maar evenzeer, vind ik, voor mensen die in hun omgeving iemand met kanker kennen (leidinggevenden, familie, vrienden).

Weten dat voor een kankerpatiënt de periode NA de behandeling emotioneel zwaar is, kan helpen in de manier van omgaan denk ik. Zo kunnen erg goed bedoelde steunbetuigingen, zoals vb "je ziet er goed uit, wanneer ga je terug aan de slag?" of "Jij hebt de chemo goed doorstaan in vergelijking met veel anderen dus je zal wel snel terug de oude kunnen worden" of " Neem gerust je tijd, gemiddeld gezien moet je rekenen op een hersteltijd even lang als je behandelingstijd" misschien vermeden worden. Zodat de goede bedoelingen van die lieve mensen  - dat wil ik echt benadrukken - bij de persoon zelf niet eerder het tegenovergestelde effect hebben (angst oproepen, druk geven). Of is dat wishfull thinking? Uiteraard is het ook aan de persoon zelf om deze goede bedoelingen de juiste plaats te geven.

Ter afsluiting: deze week is een erg drukke "medische" week: vanmiddag een PETTER-ke doen, morgen revalidatieoefeningen, donderdag bij dokter om de resultaten van 't Petterke te bespreken (hopelijk is er niks te bespreken!), vrijdag revalidatie.
Ik kom vrijdag zeker bij jullie terug om jullie - dat is toch het uitgangspunt - gerust te stellen.

Een fijne week voor iedereen!

Annick

Oorlog

Oorlog.

Een term die de laatste tijd regelmatig in allerlei media, door allerlei mensen in de mond genomen wordt. Gevaarlijk 6 letter-woordje. Woord dat angstig maakt. Woord ontstaan als gevolg van of als oorzaak van verdeeldheid?

Ook ik vind dit woord soms toepasselijk op mezelf en durf het hier op deze blog dan ook gebruiken (misbruiken?) om mijn update naar jullie te schetsen. Want ik blijf me ook en soms nog veel meer dan tijdens de veldslag tegen Mr Hodgkin verdeeld voelen: in oorlog met mijn eigen mirco demonen, zowel in body als in mind. De oorlog is gestreden, de wederopbouw kan starten, stond onlangs op een kaart van een super lieve collega. Mr Hodgkin is verslagen (I hope so!), laten we daarvan uitgaan, en toch lijkt het alsof ik nog steeds een veldslag voer. Anders dan die tegen mijn grootste demon. Er is veel meer mist op het oorlogsterrein waardoor het overzicht moeilijk is, de strategie is nog steeds onduidelijk en erg instabiel, etc. Ik probeer het hieronder wat helder te maken

Body
Lichamelijk sputtert het de laatste tijd nog meer.
Een flinke verkoudheid (griepachtig zonder koorts) heeft me de afgelopen periode - en ocharme mijn gezinsleden zeker dit weekend - parten gespeeld. .
Los daarvan lijkt het alsof de lichamelijke effecten van de chemo nu pas goed voelbaar beginnen worden. Wonen in een geradbraakt lichaam. Pijn in de gewrichten. Algemene stijfheid alsof je een ferme sportinspanning hebt gedaan. Pijn in schouderzone, okselzone, borstkas-zone, onderrug. Geen pijn waarvan je het uitschreeuwt hoor. Gewoon een haast continue knagende aanwezigheid. Geen nood: ik lig niet geveld in de zetel. Het zorgt er dus niet voor dat ik tot niks in staat ben (ik doe bv flink mijn revalidatie-oefeningen), maar bij alles wat ik doe lijkt het alsof mijn lichaam tegensputtert en dat op zich is geen fijn gevoel.
Die pijnen in die specifieke zones zijn  daarnaast herkenbaar van net voor het moment dat een naam geplakt werd op mijn kwaaltjes. In die zin is de angst om het terug op het strijdtoneel verschijnen van Mr Hodgkin soms toch lichtjes aanwezig. Maandag PET-scan en donderdag 26/11 bespreking resultaat. Dan zullen we terug gerustgesteld worden, is het sussende uitgangspunt dat ik doorgaans wel kan aannemen.
Gecombineerd met wat getob over de vraag of mijn lichaam nog terug in zijn vertrouwde drive modus zal herstellen. Of zal ik - zoals zoveel van mijn voorgangers - moeten leven met een door de zware chemo verzwakt lichaam en mijn geestelijke drive in evenwicht moeten leren brengen daarmee?
En om het lichamelijke helemaal af te maken, durf ik dan ook nog eens mezelf op te jagen door ongeduldig te zijn in de evolutie van mijn uiterlijke "appearance". Haargroei op mijn kopje is nog niet in gang geschoten (op andere minder gewenste plaatsjes wel). De chemo-mutsjes zullen dus nog wel tot volgend jaar hun tijd moeten uitzingen.
Als ik dat hier zo allemaal neer-tokkel besef ik als geen ander hoe "belachelijk" en "overdreven" dit allemaal klinkt/leest. Dat weet ik dus heel goed maar ik voel het anders. Ideale overgang om naar het Mind-gedeelte te gaan...

Mind

Naast het geworstel met lichamelijke kwaaltjes en onzekerheden - zoals hierboven beschreven -wordt mijn oorlog in mezelf verder gekruid met andere voor mij pittige specerijen.
Teveel wazige gedachten over allerlei veranderingen in mijn leven die ik misschien wel zou willen (moeten?) uitvoeren, razen door mijn hoofd. Anders in het leven staan: qua voeding, qua tijdsbesteding, qua relatie, qua werk, qua vriendschappen, qua opvoeding, qua... De ene dag dit, de andere dag dat. De ene dag heel enthousiast over dit, de andere dag alweer niet meer. Halve plannen makend en terug opbergend nog voor er 1 stap is uitgevoerd. Analyserend over hoe dat dan komt, wie ik dan eigenlijk ben. Opgejaagd door het "het is nu het moment gevoel en het moeten nu wel de juiste keuzes worden". Gevoel van tijd te verprutsen en er niet tegen te kunnen vechten. Simpele kleine veranderingen niet doorgevoerd krijgen en je laf voelen. Veel zeggen weinig doen. Een kampioen zijn in je bezig houden met allerlei "to do's" om afleiding te geven aan mijn chaotische mind en vooral om er niet te moeten mee dealen? Achtervolgd door demonen uit het pre-Hodgkin tijdperk.
Een ganse boterham.

Stop met denken hoor ik jullie zeggen, laat het op je afkomen ipv het te willen plannen. Ik begrijp dat echt waar, maar ik krijg het niet voor elkaar en dat op zich maakt me verdrietig/boos/moedeloos.

Ik splits body & mind hier zo mooi uit elkaar, terwijl in realiteit alles lekker met elkaar verweven is. Structuur-freak Annick he!

Soit, bottem-line is dat ik me niet zo happy voel, dat hadden jullie allicht al door.
Een wankelende, instabiele worstelaar met een in heel veel olie ingesmeerd pak aan, waardoor ik  (en de mensen dicht rondom mij zeker) geen grip krijg op de richting die ik uit moet.
En ja, mijn Relativeer-stemmetje fluistert heel veel " Er zijn veel ergere dingen dan dat" maar lijkt enkel mijn rationele geest te bereiken en niet mijn "soul" want ik blijf me "slecht in mijn vel voelen".

Worstelende Annick

Wisselwerking lichaam en geest?

Hoi,

Via allerlei kanalen kreeg ik reacties op mijn laatste post. Zo merkte ik dat er nog een blog-fan-clubje bestaat. Bedankt aan de die-hards :-). Ik heb beslist om af en toe - in een ander minder voorspelbaar ritme dan voorafgaande periode & maximaal omdat ik er zelf zin in heb  - nog een tijdje te blijven posten.

Dit keer wil ik graag een bizar verhaal met jullie delen. Bizar voor een meer rationele denker als ikzelf. Niet dat ik nog niet wist dat lichaam, geest en ziel met elkaar verbonden zijn, maar wat ik deze week vastgesteld heb, was toch een mooi staaltje daarvan. Of was het een toevallige samenloop van omstandigheden? Dat laat ik jullie elk zelf bedenken...

Dinsdag ben ik terug gestart met de yoga-les. Ik heb me nu direct ingeschreven voor een lessenreeks tot eind december, eenmaal per week. Omdat ik weet dat ik er deugd van heb,Yoga is eigenlijk veel meer dat wat stretchen, allerlei lichamelijke oefeningen met focus op je ademhaling. Het doel van yoga is je lichaam, geest en ziel in balans krijgen/houden. Bij bepaalde oefeningen wordt voorafgaandelijk uitleg gegeven hoe lichaamsdeel X in relatie staat tot emotie Y. Voor een rationeel denkend Gunstje zijn die toelichtingen niet altijd evident te plaatsen. Ik beluister dit wel altijd met een zo open mogelijke geest en probeer vooral de lichamelijke oefeningen zo goed mogelijk volgens de instructies uit te voeren. 

Dit keer kregen we uitleg dat je onverwerkte angsten zich opstapelen in je bijnieren, woede in je thymusklier (aan je borstkas) en verdriet in je schildklier/keel. Dinsdag werd o.a. gewerkt aan die schildklier/keel zone door ademhaling en meditatie met focus op dat lichaamsdeel. De leraar zei dat het mogelijk was dat er dan een en ander aan emoties kan loskomen, dat je ook keelpijn kan krijgen. Ik denk daar dan laat ons zeggen "het mijne" over, zonder het direct af te doen als "onmogelijk", maar toch licht sceptisch.

We gingen dus aan de slag - de zaal werd verduisterd - en obv een steeds terugkerende toon breng je je aandacht naar die zone, steeds opnieuw.

En wat gebeurde er bij mij?

Plots tranen over mijn gezicht. Geen gesnotter en lange snikkende uithalen. Heel rustig en toch hete tranen. Bij mij - zeer verrassend voor mij - getriggert door plotse gedachten over mijn nu bijna 2 jaar geleden overleden mama.  Is dat self for filling prophecy? Het voelde niet zo want ik had helemaal niet op voorhand nagedacht waarover ik dan eens ging denken om te kunnen gaan huilen. Dat was ook helemaal niet de instructie die we kregen. Ik voerde gewoon die oefening uit en dat kwam plots naar boven. Als er al emoties zouden komen had ik gedacht dat het ging gaan rond het avontuur Hodgkin...

Ik heb de dood van mijn mama wellicht te snel gerationaliseerd. Het was goed voor haar dat het gedaan was, punt uit. En trouwens ook voor mij want het was geen mooi levenseinde. Maar de beelden van de laatste maanden, van de laatste keer dat ik haar zag, van het rusthuis, van het sterven zonder iemand van haar gezin in haar buurt etc.. heb ik stelselmatig weggeduwd door deze mantra te herhalen. Geen tijd genomen om te rouwen zeker? Met deze mooi foto's hierbij hulde aan mijn lieve mama.

En wacht het is nog niet voorbij! De volgende dag: keelpijn! Nu nog trouwens , 't betert niet , geen koorts. Ondertussen aangevuld met een verkoudheid. Puur toeval. Want ja mijn weerstand staat natuurlijk nog laag en ik kan ook gewoon eens een virusje vangen he, zoals elke mens met of zonder kanker. I know. Maar toch... Ik heb zo'n ervaring trouwens al eerder gehad. Toen ik een 10-tal jaar terug ook yoga gevolgd heb (bij een andere lesgever in Gent) maakte ik iets gelijkaardigs mee. 

Dus ik begin toch meer en meer in te zien dat een en ander verbonden is. Waarom en hoe zullen we nooit allemaal weten, ook hier weer is voelen al genoeg zeker? Een wijze wijsheer wist dat lang geleden al!

 

Eenmaal in de week yoga is wel weinig. Idealiter zou ik het ook thuis in verkorte vorm dagelijks moeten beoefenen om veel meer effect te generen. En zelfs nu in de periode waar ik toch veel meer tijd zelf kan plannen en kiezen en minder geleefd wordt, slaag ik er nog steeds moeilijk in om het een vaste plek te geven. Waarom is dat zo moeilijk iets nieuws inbouwen in je dagelijkse gewoontes, zelfs al is het goed voor je? Maar kijk, woensdag toch 10minuutjes boven op mijn matje gezeten. Flink zo! Gisteren dan weer niet maar straks - na deze post - ga ik naar mijn matje! Ik weet dat ik het in een vast ritme moet steken, zodat het iets "onbewust" wordt net zoals je kleren aandoen 's morgens. Nu doe ik eerst nog even vlug dit en dan nog even vlug dat, en dan vergeet ik het weer en plots ja ... is de dag gewoon voorbij en komt de rest van het gezin binnenwaaien ...

Zo dat was mijn bizar yoga avontuur. Misschien kan het sommige lezers inspireren. Of gewoon aan het lachen brengen. Even goed. Hou jullie goed allemaal en tot hoors, schrijfs, lees ...

Annick

Luisteren naar je lichaam?

Hallo daar,

Ik weet niet of er nog lezers over zullen zijn?  Volgens de statistiek die je gratis van Blogger krijgt, zijn we gezakt naar 30. Ik kreeg meer een meer individuele mailtjes en besloot dat het nu toch echt tijd was om nog eens een update te geven. Het was er gewoon niet van gekomen.

Ik schrijf het liefst in rust en stilte en dat is er de laatste tijd weinig geweest. De herfstvakantie vorige week heb ik als erg "drukdrukdruk" ervaren. Op zijn Siska Schoeters gezegd en met het risico dat ik misschien ook half Vlaanderen over mijn nek krijg: ik was enorm opgelucht dat die f*** koters terug naar school mochten gisteren.

Ik heb moeten ondervinden dat het "runnen" van mijn gezin in aanwezigheid van de kids voor mij nog een ferme uitdaging is. Het contrast met de rust en stilte van de voorbije periode was te groot en mijn lichamelijke en mentale kracht nog te klein, zo bleek. Sowieso zijn er misschien nog gezonde mama's en papa's die zich een beetje herkennen in het opgeluchte gevoel na een tijdje met de kids thuis, maar ik moet toegeven dat ik wel heel snel uit mijn loodje was.

Gezien ik me fysiek redelijk goed voel dacht ik even (te) snel terug de "leading lady" van projectje "gezin" te moeten zijn. Organisator Annick op en top. Inclusief de daarbij horende huishoudelijke klusjes. Je kent dat wel: wasje en plasje, nadenken over eten, boodschapje doen, koken, opruimen, wat gaan we doen vandaag.... En dat in combinatie met een uitstapje hier en daar, waar er wel gelet werd op het fysiek niet zwaar zijn voor moedertje lief. Tot slot ook nog ondertussen de opvoeding van 2 opgroeiende tieners in goede banen willen leiden. Waren ze dan zo vreselijk die welpen van mij? Absoluut niet. Ze waren volstrekt normaal. Het is eerder de mama die vreselijk was, vrees ik...

Wat bleek?  Mijn verdraagzaamheid blijft op een heel laag pitje staan. Alles gaat tamelijk goed zolang alles gaat zoals ik het wil, er dus weinig weerstand is en er niet teveel lawaai en drukte is. Dat is natuurlijk verschrikkelijk veeleisend, dat weet ik wel, en toch is het vaak sterker dan mezelf blijkt.



Combineer zo'n houding met een beginnende puberdochter die dan ook nog eens heel erg op jou lijkt qua assertiviteit en je krijgt knallend vuurwerk ten huize Harinck-Gunst. Alleen roepen we dan niet "ooh en aah" omdat we het zo mooi vinden, maar net iets andere woorden vliegen in het rond omdat we gefrustreerd zijn. 

Mijn mannen lijken dan weer erg op elkaar qua karakter en proberen -conflictmijdend als ze zijn - zo onzichtbaar mogelijk te worden. Maar gemeen als ik dan soms ben weet ik ze wel te vinden en krijgen zij ook de volle laag. Soms zelfs nog meer omdat ze weinig weerstand bieden op mijn tirades en dat op zich me durft te frustreren.

Weinig luister bereid, snel straffen, opgefokt en niet tot rust komen, vooral blijven koppig verder doen, hoe langer hoe meer controle willen en eisen ... zijn maar enkele van de weinig flatterende kenmerken die dan naar boven komen.





Weet je, er werd me de goede raad gegeven om heel goed naar mijn lichaam te luisteren. Ik probeer dat wel, maar ik stel vast dat mijn lichaam pas in uitgesteld relais reageert. Ofwel ben ik niet in staat de signalen vroeg genoeg te voelen/zien. Als het avond werd - na een dag met regelmatig negatieve stressmomenten - dan zond mijn lichaam wel signalen uit: bekaf als een compleet leeggelopen fietsband, overal stijf alsof ik een marathon gelopen had. En dan besefte ik beter dat ik eigenlijk wel heel weinig op "mijn gat" gezeten had, even ademruimte had genomen, veel te veel Maya de bezig bij was geweest.

Mijn conclusie op dit ogenblik is dat ik veel meer moet LUISTEREN NAAR MIJN GEDRAG. Dat toont me veel vroeger dat er iets niet klopt, dat ik aan rust toe ben en me moet terugtrekken ipv koppig verder in de battle field te blijven staan en de oorlog verder aan te wakkeren. En eigenlijk is dit niks nieuws. Ook in het tijdperk voor Mr Hodgkin was het gedrag dat ik hierboven beschrijf aanwezig op momenten waar ik te moe was, fysiek of geestelijk. Ook dan was ik een meester in het negeren van die signalen en was de verantwoordelijkheidszin, het plichtsbesef, het doorzettingsvermogen te sterk. Dat zijn eigenschappen die vaak door anderen geprezen worden maar zoals altijd "trop is teveel" en bij mij is net dan loslaten aan de orde. Echt een werkpunt dus dat me heel duidelijk is geworden nu. Ik moet dan echt egoïstischer durven zijn en gewoon die "me-time" nemen. Ik zal er wel bij varen, maar zeker ook de mensen rondom mij.

Was het dan allemaal kommer en kwel de afgelopen periode? Nee, natuurlijk niet. AnNico Positivo momentjes waren er zeker ook hoor, al heb ik er zeker een deel verpest door niet gewoon simpelweg te genieten in het NU..
Bv de verwen 2-daagse in Genk. De wellness op maat van kankerpatiënten was ... slaapverwekkend. Masserende handen die me genietend deden wegzinken en een gevoel gaven "dit mag eeuwig duren". Dikke dank u wel aan alle OZ-verantwoordelijken voor deze mooie attentie.

En dan lekker fijn eten in het gastronomisch restaurant van het ****-hotel waar we met de Hippe Hotel Bongo bon overnachten. Dikke dank u wel aan OZ werkgever! De volgende dag een kleine wandeling in een prachtig herfstpanorama, gevolgd door een lunch buiten op een terras en een bezoek aan de Gladiatoren tentoonstelling in Tongeren. Ik ben niet echt een museumganger maar deze was wel knap opgesteld en interessant.
Ook mijn eerste O-Balance revalidatiesessie heb ik ondertussen achter de rug. Als enige gemutste tussen 4 vrouwen met reeds een ultra-korte coupe ging mijn tong niet op de grond na 10 min op de loopband stappen, 10 min op de fiets aan de laagste weerstand en 10 min op de cross trainer. Ik mag in de eerste maand maar aan 60% trainen van mijn max hartslag die bleek uit de nulmeting.

Binnen een  uurtje start de volgende sessie maar ik weet niet of ik tot veel in staat zal zijn. Sinds gisterenavond zit ik met een stijve nek en linkerschouder. Een erg slechte nacht achter de rug wegens het moeilijk vinden van een comfortabele houding. Pijnstillerke lijkt geen groot effect te hebben. Geen enkel idee waar ik dat opgelopen heb, want gisteren was een zalige rustige dag thuis... We zien wel. De begeleidster is kinesist dus misschien krijgt zij het er wel uit gemasseerd?

Tot de volgende!

Annick