Mijn laatste post dateert van een maand geleden. De tijd blijft, ook als je niet werkt, ontzettend snel voorbij razen. En zeker als je zoveel prachtige ervaringen mag opdoen. Wat een verschil trouwens met de zomer van vorig jaar, dan zat ik nu ongeveer halfweg in mijn 6 cyclussen durende Beachop chemo-behandeling. Toegegeven ook toen waren er mooie "groene" momentjes, maar de "diep-rode" exemplaren hakten er ook flink in en die laatste missen we echt niet!
Maar dus, eerst en vooral, voor diegenen die daar op hun honger zitten, de uitslag van 't Petterke is wederom piccobello! Mademoiselle Annick is gerustgesteld. Eigenlijk was ik er ook wel al gerust in, omdat kort na mijn vorige post de pijnen plots sterk zijn beginnen afnemen (ja het universum heeft mij gehoord!) en tot op heden zijn ze niet meer teruggekeerd. Zo lang zijn ze nog nooit weggebleven, dus erg hoopvolle evolutie toch?
Eventjes wel bijna klein hartstilstandje gekregen. Maandag PET genomen, donderdag mocht ik naar mijn dokter bellen voor het resultaat. Ik sta donderdagochtend op en merk dat ik een voicemailbericht heb. Van de afdeling Hematologie AZ Sint Jan. Ik beluister en hoor: "kan u ons even opbellen aub, we zullen u dan doorverbinden met uw dokter.". Oeijoeijoei, alarm, alarm, een wake-up call van jewelste. Ik heb heel snel op "5" geduwd op de beller terug te bellen, dat kan ik jullie verzekeren! Na seconden die net wat langer duurden dan anders, kwam de bekende stem van mijnheer doktoor aan de lijn en zijn eerste zin was: "Mevrouw Gunst, uw PET-scan is helemaal oke, maar dat wist u al he?" . Een zucht van verlichting klonk in zijn oorschelp, gevolgd door: "Nee, dat wist ik nog niet maar ik ben heel blij het te horen". Waarop hij: "Aha oke, ik wilde gewoon even weten of u voldoende gerustgesteld bent of niet?" Wauw, proactiviteit 10/10, proficiat! Ik ben dus inderdaad voldoende gerustgesteld, dank u!Het gaat de goede kant op. Als het zo verder gaat, dan ga ik vanaf september terug werken. Starten met lichte opdrachtjes en taakjes en dit zo'n 2/5 in de week en kijken wat het werkend leven in combinatie met de rest teweegbrengen. 't Is nog een beetje met een bang hartje, maar ik ben heel erg dankbaar een werkgever te hebben met zoveel geduld en begrip, dank u OZ.
De afgelopen weken waren echt mooie weken.
Een midweek vakantie op de Stiltehoeve Metanoia in Damme . Deze keer niet in volledige stilte, maar samen met anderen en onder de warme begeleiding van de organisatie La Verna beleefde ik een heel intense, prachtige week waar zingen, dansen, praten, tekenen schilderen, wandelen, kijken, voelen, luisteren én stil zijn in een voor mij als thuis aanvoelende omgeving voor een fantastische verbondenheid zorgden met elkaar en met mezelf. Past volledig in mijn GRACE big five (zie eerdere post)!
Ook genieten van de eenvoudige dingen in het leven met manlief en onze lieve kids. Fietstochtje, filmpje kijken, gaan wandelen, pingpongen in de tuin, ....Regelmatig een familiefeestje, want we hebben veel jarigen in de zomer, zorgt ook voor animo. En met manlief de Basse Normandie gaan ontdekken voor een paar dagen, waar we het haast continu grijze, sombere, laaghangende plafond boven ons hoofd de pret niet lieten bederven.
Sinds deze week mag ik terug genieten van veel rust en stilte en me-time. Manlief terug aan de slag en kids nog op reis met de grootouders. Ook dat doet ongelooflijk veel deugd. Rust en stilte afgewisseld met vriendinnen-uitjes. Of vandaag bv voor 't eerst met lieve Divo de polders intrekken. Gepland om lekker rustig op stap te blijven. Gedaan? Ja, maar ook met wapperende manen (ook die van mij ondertussen!) over de velden gegaloppeerd. Terug naar een gevoel dat ik het laatst ervaren heb zo'n 30 jaar geleden. En wauw, dat voelde zo goed! Mijn lichaam is ondertussen al met de minuut aan het verstijven, maar 'k had het voor geen geld van de wereld willen missen!
Dus ja, het gaat goed. En daarom neem ik met deze post ook graag afscheid van jullie, trouwe lezers. Dit is de laatste post van deze blog. Het is tijd om "Annicksgevecht" af te sluiten. De titel van deze blog voelt al lang niet goed aan. Maar ja, soms was het inderdaad een gevecht, vaak en vooral ook veroorzaakt door mezelf bleek en blijkt (!) telkens opnieuw. Want ik heb zoveel geleerd, maar bottom line vooral dit: ervaar je stress, pijn, ... kijk dan eerst en vooral naar jezelf, weliswaar met veel mildheid en mededogen. De sleutel tot minder lijden ligt daar.
De reis in kankerland ligt achter de rug, maar het bracht me ook deze mooie innerlijke ontdekkingsreis. Die reis wil ik de rest van mijn leven blijven maken. Ongetwijfeld ontdek ik steeds nieuwe of voor de zoveelste keer dezelfde hoekjes en kantjes van dit oneindige rijke, mooie, mysterieuze land.
Ik kan tenslotte alleen maar herhalen dat ik dankbaar ben voor heel erg veel. Zeker een dikke merci aan mijn man, kids, familie, dichte vrienden (waarvan vele nieuwe ook!), onze huisdieren (Hakuna Matata, Divo) en alle lezers van deze blog. Jullie steun, vriendschap, troost en aanmoediging was ontroerend. Een diepe nederige buiging van mij voor jullie.
En bij deze: bye Bye Mr Hodgkin en andere K-spoken, hope we will never meet again!
OVER AND OUT!
Annick
