Hallo,
Alles onder controle? Nee, non, nein, no...
Dat moet ook niet, want wat is
alles en wat is
controle? Illusies?
Volgens de quote hieronder wel:
Wanneer je op het punt bent beland
waarop je alle hoop op controle uit handen kunt geven,
zal er een nieuwe orde in je leven ontstaan;
natuurlijker, spontaner, creatiever en moeitelozer
dan je je kon voorstellen toen je nog in controle geloofde.
En toch voelt Gunstje zich niet goed als zij niet
het gevoel heeft alles onder controle te hebben. Die "alles" en die "controle" dan bekeken door mijn bril natuurlijk. Het rare is, ik zou daar echt heel graag vanaf geraken en naar die "natuurlijke, spontanere, creatievere en moeitelozere manier van leven" willen overstappen, echt waar.
Maar op dat vlak voel ik me redelijk reddeloos, moet ik zeggen.
Wat voelt dan niet onder controle voor mij?
1) mijn lichaam
Heel raar om te zeggen misschien, maar ik voel me fysiek vaak slechter dan in de fase van de behandeling. Ja, dan waren er ook zeker héél moeilijke dagen bij, maar er waren ook veel goede dagen, zo zit het toch in mijn geheugen. Nu is het net alsof de chemo en alle pillerei pas nu in alle uithoeken van mijn lichaam doorsijpelen. Effecten in uitgesteld relais dus, zo lijkt het.
De pijnen blijven dagelijks aanwezig. Onvoorspelbaar & onverklaarbaar in intensiteit. Vooral gewrichts- en spierpijnen . De onzekerheid of ze zullen weggaan knaagt. Ik ben natuurlijk geen 3*7 meer, maar zou toch heel graag nog niet moeten leven met een soort artrose-achtige pijnen die me beletten volop fysiek actief te zijn.
Het is ook iets waar ik geen rekening mee gehouden heb. Dat ik door het gevecht tegen Hodgkin misschien definitieve colleteral damage zou oplopen. En niemand kan het me zeggen of dat zo zal zijn. Lastig voor Gunstje om het gewoon aan te zien.
Het feit dat dit op dit moment nog zo is, is eigenlijk volstrekt aanvaardbaar voor mij. Het is het niet weten of, en wanneer, en tot welk niveau, het nog zal beteren dat lastiger dragen is. Angst om misschien te moeten aanvaarden dat het niet meer tiptop komt zoals daarvoor. Dat bepaalde activiteiten en dromen waar ik veel energie uit tank niet meer zullen kunnen: zoals die Camino naar Compostella de Santiago, zoals terug intens badmintonnen, zoals misschien een avontuurlijke reis met canyoning en Via Ferrata,...
2) mijn energiepeil
Vermoeidheid is begrijpelijker wijze nog steeds mijn deel. Ook hier hetzelfde, geen probleem dat dat nu zo is, maar wanneer zal het beteren, het zal toch wel beteren?
Sinds kort wil ik nu ook via mijn voeding een positieve impact op mijn lichaam teweeg brengen. Pascale Naessens is ons nieuwste gezinslid. Spinazie met rode bietjes en spiegel-eitje als ontbijt ipv boterham met choco. En lekker dat het was, echt waar! Het plan is om eerst enkel voor mezelf te trachten wat voedingspatronen te veranderen. We zien dan wel of we de rest van het gezin daarin kunnen mee motiveren. Sinds deze ochtend heb ik dus allerlei zaadjes, nootjes, gedroogde vruchten (zonder toegevoegde suikers) enz in huis.
3) mijn denken - hersenen - functioneren
Korte termijn geheugen is heel vaak een ramp. Dat leidt tot veel ergernis. Ik zou letterlijk alles wat in mijn hoofd flitst (en dat is wel wat :-)) onmiddellijk moeten neerpennen, want 30 sec later ben ik het alweer kwijt. Tja, dan zal het wel niet zo belangrijk zijn zeker? Ja, maar het ambetante is dat ik dan nog heel goed weet dat ik iets wilde doen, maar het niet meer kan terughalen wat dat is. Het zou handiger zijn als je dan direct ook zou vergeten dat je iets wilde doen...
Ook ervaar ik nog heel snel de zaken als "druk". Ik ben snel verzadigd wat betreft prikkels krijgen.
Tenslotte is ook kiezen op vandaag een moeilijke opdracht. Simpele kleine keuzes die we allemaal elke dag moeten maken verlopen moeizaam en vaak kies ik dan het verkeerde (naar mijn aanvoelen).
Hierdoor krijg ik heel moeilijk de zaken georganiseerd. Het multi-taskende organisatietalent Annick is nog ergens verstoppertje aan het spelen. Net iets waar ik goed in was dat verdwenen lijkt.
Al het bovenstaande gecombineerd met het feit dat ik de tijd veel te snel voel wegtikken en heel moeilijk het concept tijd kan loslaten, doen de gejaagdheid en onrust vaak hoge pieken scheren. Want door al het bovenstaande kom ik erg weinig toe aan voelen waar ik nu naartoe wil met mijn leven, wat ik uit dit ganse avontuur wil leren, waar ik geen compromissen meer wil in maken etc... Ik heb heel vaak het gevoel dat ik tijd aan het verspillen ben. Aan koken, boodschappen doen, opruimen, dingen regelen voor het gezin, strijken, zelfs soms deze blog schrijven, zelfs soms aan bezig zijn met mijn gezin, ... De drang om me los te rukken van alles en iedereen is soms erg groot en tegelijkertijd angstaanjagend.
De innerlijke rust die ik regelmatig gevoeld heb tijdens de fase van behandeling, vind ik dus nog moeilijk terug. Moet je dan echt het mes op je keel hebben alvorens je kan leven in het Nu?
Je ziet, ik ben soms flink aan het doordraaien. dat op zich vergt energie , die ik nog niet heb. Dus ja, ik draai mezelf hierdoor in cirkeltjes. Achteraf beschouwd zie ik dat ook wel. Er middenin vaak nog niet.
Mildheid, geduld... ze zullen me mijn maatjes zijn op mijn weg?
Annick
Haargroei op het hoofdje is aan een serieuze remonte bezig! Peper en zout met op sommige plekjes een pak zout. Precies zoals het was voorheen denk ik, maar dan zat dat allemaal onder een laagje verf verstopt. Dat verven mag nog een tijdje niet. Nog tekort volgens mijn kids om mijn mutsje af te doen als we ergens binnengaan, nog teveel de k-look. De neiging is wel groot.., nog even geduld.
