Kwetsbaar

Hello,

Omdat ik de vraag "En, ben je er klaar voor om terug te beginnen?" de laatste tijd vanzelfsprekend regelmatig krijg, geef ik jullie via deze post een inkijkje in mijn huidige gevoels- & gedachtenwereld.

Dat vergt het blootgeven van mijn kwetsbaarheid. Ik doe het voor mezelf, want Me Myself and I zijn nu eerste prioriteit. Ik doe het ook voor jullie met de hoop dat het jullie kan tonen dat kwetsbaarheid durven laten zien een krachtig middel is om te groeien, vooruitgang te boeken in je persoonlijke ontwikkeling.

Allereerst, ik heb het lastig om in 123 kort en bondig, to-the-point, op die vraag te antwoorden.
Of bullshit, toch wel. Ready? Nee, totaal niet, dat is wat mijn hart en buik uitschreeuwen. Voila, het staat er op. Ondanks de statistieken, ondanks de verwachtingspatronen van mezelf & van anderen, ondanks het feit dat ik er misschien wel fantastisch uitzie aan de buitenkant (hoor ik veelvuldig en dank je wel voor de complimentjes)... moet ik toegeven dat ik nog niet klaar ben om de draad terug op de pikken.

Tot die conclusie komen en durven toegeven dat het echt nog niet zal gaan, heeft me de laatste (weken mentaal sterk in beslag genomen. Zowat alle energie ging die richting uit. Schuldgevoelens & dikke profiteur-gevoelens incluis. Mezelf wijsmaken en helemaal gek maken dat ik het wel MOET kunnen. Aja, want ik kan wel gaan wandelen, zelfs 10km OF want, ik kan wel genieten en plezier maken, OF ja maar je gaat wel op reis, dus.... Mezelf laten leiden door wat anderen verwachten, zouden kunnen denken. Yep, het is allemaal de revue gepasseerd (en verdomme, die mind van mij geeft niet snel op, dus ik heb er nog steeds last van). Typisch. Tot ik eindelijk (in Zwitserland) alles op een rij kon zetten en vooral kon VOELEN dat ik nog verre van "back to normal" kan implementeren. And I don't give a F*CK to anybody who thinks that this is bullshit. Inspiratie voor die laatste zin gevonden in het boek "the Life-Changing Magic of Not Giving a F*ck, van Sarah Knight!

Fysiek heb ik bv nog wel een rijtje klachten. Er zijn nog steeds de pijntjes, al zijn die verder aan het afnemen. Vooral mijn energiepeil is nog heel laag en erg kwetsbaar. Geen idee wanneer en of dit nog wel terug helemaal zoals voorheen oke komt. Mijn hersenkundige capaciteiten zijn al helemaal niet zoals voorheen.

Ik merk dat aan mijn korte-termijn geheugen dat echt nog steeds als een zeef werkt. Vermoeidend, want  er flitsen wel bv heel veel to do's door mijn hoofd, maar mijn breintje slaagt er niet in ze te klasseren en vast te houden. Gevolg: chaos in 't kopke (yep, lijstjes helpen maar zijn niet sluitend qua oplossing). Ook kiezen en beslissen (en ja dat gaat dat niet om de meest ingewikkelde dingen) verloopt erg moeizaam. Veel dingen tegelijkertijd? Oei, oei, oei zegt mijn brein en Annick Panic komt heel snel om de hoek kijken inclusief stressy gevoel op de borstkas. Voeg daar nog een snuifje geluiden aan toe en dan word ik helemaal "snakkerig" en wil maar 1 ding: wegkruipen in mijn stilteplekje. Mijn behoefte aan rust en stilte is nog steeds overweldigend groot.

Dat maakt dat ik zelfs niet weet of ik bijvoorbeeld de werkdraad zoals hij voorheen was wel nog zal kunnen oppakken (dus los van het feit of ik dat nu nog zou willen of niet). En zo niet, welke werkdraadjes voor mij dan wel haalbaar zullen zijn om op te pakken. Dat maakt het dus ook heel lastig om ook maar iets zinnigs rond werk te bedenken, laat staan te beslissen. Lastig.

Ook geestelijk is er nog veel werk aan de winkel. Zoveel dat ik zelfs heb moeten toegeven dat ik dit varkentje niet alleen kan wassen. Emotioneel surf ik dus op zware zee momenteel. Dat is boeiend en spannend aan de ene kant, maar ook erg vermoeiend en bij wijlen beangstigend aan de andere kant.

Kortom het runnen van de normale gezinsactiviteiten is voor mij op dit moment al een hele uitdaging.
Ik kan me eerlijk gezegd al gewoon niet voorstellen hoe ik in godsnaam daar bv een werkleven zou moeten bij combineren. 't Is nu al veel te veel  voor Cornelia, euh Annick.

Ik moet zeggen dat ik nooit had kunnen denken dat deze fase zo lastig en intens ging zijn. Haast lastiger dan de fase van de behandeling, eerlijk gezegd. Ook omdat er nu zo weinig houvast is en alles zo onzeker is en dit keer zit ik aan het stuur, alleen valt de GPS veelvuldig uit. Let wel, het is naast confronterend & pijnlijk ook boeiend en verrijkend. Dus ik ben ook dankbaar dat ik dit mag meemaken als ik de AnNico Positivo bril opzet. En bovendien, dit alles voelt aan als een "moetje, zodat het "straks" fundamenteel de goede richting kan uitgaan.

Begin april is het doktersbezoeken-tijd. Zowel mijn behandelende arts als de adviserend geneesheer passeren dan de revue.  We zullen zien wat zij van de situatie zullen zeggen. Met die eerste bespreek ik dan trouwens het resultaat van de PET-scan die maandag gemaakt is (vlotjes verlopen we kennen de drill ondertussen). Want laat ons eerlijk zijn, al bovenstaande is compleet irrelevant als Mr Hodgkin toch terug op de proppen zou komen. Ik vertrouw er momenteel wel op dat dat niet zo zal zijn.


kwetsbare, Annick

Vanzelfsprekendheid -> dankbaarheid

Heyla,

Via een fijne vrouw - waar ik ook wat coaching bij volg - kwam ik op het spoor van het boek The Magic (Rhonda Byre).

Ik vond mezelf eigenlijk wel een redelijk dankbare persoon, dat was althans mijn perceptie.
Netjes dank je wel zeggen als je iets krijgt (is me door mijn opvoeding goed "ingedramd"). Ook heb ik me al heel vaak in mijn leven een echte gelukzak gevoeld en dat ook regelmatig geuit. Toch heeft dit boek - en btw ook het K-spook - me een veel diepere invulling en betekenis van dankbaarheid getoond.

Zo expliciet dankbaar ingesteld zijn ben ik eigenlijk toch niet, want ....


... ik vind heel veel dingen zo vanzelfsprekend dat ik er zelfs niet meer dankbaar voor ben, of toch niet uitgesproken. Ja, als het me plots afgenomen wordt, dan mis ik al wat er niet meer is enorm, maar zolang het er is, tja dan is het ... doodgewoon normaal. En dat is het niet! Neem nu bijvoorbeeld OZ, mijn werkgever al meer dan 20 jaar, daar is een waslijst van dingen om dankbaar voor te zijn: buiten mijn ziekte-uitkering (ook al trouwens iets om dankbaar voor te zijn) krijg ik nog een serieuze mooie bijbetaling van de verzekering, ik krijg er gratis warme drankjes en water zoveel als ik wil, ik mag altijd rekenen op professionele bureau-uitrusting, ik hoef niet te puffen in de hete dagen dankzij de airco, ik mag gratis en onbeperkt aan de vitaliteitsinitiatieven (sporten, infosessies) deelnemen, mijn hospitalisatieverzekering is een goede en helemaal gratis voor mij, ik krijg veel vakantie, lunchen kan in een gezellige refter mét terras, ... En de OZ-lijst is nog heel lang . Echt waar, ik heb het eens opgeschreven en eerlijk gezegd: doodgewoon werd plots terug WAUW! Heel veel topics (zoals geld, huis, gezin, vrienden, familie, etc...) kan je zo de revue doen passeren en eens stilstaan bij wat er allemaal is. Quote uit het boek: "Vanzelfsprekendheid resulteert heel makkelijk in klagen en in negatieve gedachten en woorden". Slik, herkenbaar.


... ik ben door mijn "be perfect" echt een toonbeeld van kijken naar waar het nog beter kan en hierdoor veel te vaak voorbij gaan aan wat er al allemaal is en daar ook al tevreden mee zijn. Het glas is halfvol en niet halfleeg, dat leer ik tot vervelens toe aan aan mijn kinderen. Maar mijn voorbeeldrol daarin is vaak onbewust iets totaal anders. Probeer maar eens een ganse dag niks negatiefs te denken of te zeggen. Uitdaging! Als je jezelf betrapt op het toch te denken of te doen, heb je nog een plan B door te zeggen "Maar, ik moet wel zeggen dat ik erg dankbaar ben voor... " Fuck perfect dus!





... ik ben ik door mijn "hurry up" en als een Speedy Gonzales door het leven jagen helemaal buiten adem om echt voldoende stil te staan bij wat er allemaal is om dankbaar voor te zijn. Om echte dankbaarheid te VOELEN (is niet hetzelfde als snel even "dank je wel" zeggen) is geduld een vereiste.




Yep, groeien en leren is ook confronterend, naast natuurlijk ook erg dankbaar :-).

Ik oefen mezelf dus in dankbaarheid. Zo schrijf ik bv 28 dagen lang elke dag 10 dingen op waarvoor ik dankbaar ben én ook waarom ik er dankbaar voor ben. Dubbels zijn niet toegelaten :-). Dat is één van de dankbaarheidsoefeningen uit het boek. Elke avond denk ik ook na over de dag en waarvoor ik vandaag dankbaar mag zijn. Dan kies ik er ééntje uit waar ik het dankbaarst voor ben en bedank daar expliciet voor. Daarnaast geeft het boek je ook nog andere oefeningen om een kei in dankbaarheid te worden. Een echte dankbaarheidsdoop is het!

Enne, als je dankbaar bent voel je je als vanzelf een pak beter, dus... try it out!

Dankbare Annick

Mist

Heyla,

Vertellen - verhelderen - structureren - visualiseren ... zijn dingen die ik heel graag doe.

Toch blijft het me momenteel moeilijk vallen dit verhaal in taal om te zetten, ondanks mijn passie voor taal. Vandaar dat het ook zo stil is op de blog. Was het maar zo stil in mijn hoofd ook....

Daar is het vaak te vergelijken met een overvolle ochtendspits, een veel te druk bezochte plaats waar allerlei gedachten, ideetjes, stemmetjes etc.. me van alles toe fluisteren of schreeuwen of druk gesticulerend gebaren. En ik kijk ernaar en kan uit de chaos de kern niet halen, krijg maar geen zicht op het geheel, op wat echt is en wat niet,  wat van belang is en wat niet.  Het resultaat: een klein meisje met een karaktervolle grijze bles (ja ik weet het ik ben een volwassen rijpere vrouw!) dat zich enorm kwetsbaar, onzeker voelt met complete keuzestress die haast verlammend werkt.

Ik kan het ook vergelijken met het gevoel wanneer je met je auto in een dichte mist rijdt. Wat moet je dan doen en niet doen? Meer afstand nemen? Hoe dieper je er in wil duiken, koortsachtig op zoek naar de juiste route, hoe meer je je ingesloten voelt door de mistflarden en hoe meer een paniekgevoel opkomt omdat je je gevoel voor richting kwijtraakt.



De mist beschijnen met je "faren" helpt je meestal ook geen stap verder. Tussen haakjes, ik bedoel hier dus wel degelijk de speciale lampen in je auto, want google maar eens op het woord, dan vind je ook nog andere betekenissen, zeker als je zoekt op afbeeldingen :-)). Dus de mist beschijnen met licht doet je inderdaad helderder zien .... hoe mistig het is :-).

Raar toch, hoe ik aan dit blogartikel begin met lood in mijn schoenen, niet weten wat geschreven en dan plots ben ik vertrokken. Wat ik aan jullie schrijf is dus onvoorbereid en komt recht uit mijn hart. Het werkt dus ook "therapeutisch" voor mij.

Die metafoor met de mist maakt me vb plots heel duidelijk dat ik er veel te dicht met de schijnwerpers van mijn "mind" op zit. Veel te graag (en vaak met de moed der wanhoop) wil ik uit de mistzone komen en terug helderheid krijgen over waar ik met mijn leven naar toe wil.  Jullie zouden de vele papieren in mijn stilteplekje aan de muur moeten zien hangen, allemaal pogingen om te verhelderen, te visualiseren, te onthouden, te controleren, te willen weten, mijn schuldgevoel af te kopen... Resultaat: het tegenovergestelde van wat je wil nl verhoging van angst, frustratie, onzekerheid, onrust, schuldgevoel,...


Damn, wat is dit toch een confrontatie met mezelf en een uitdaging.
Misschien is de toon van deze post wat "hopeloos" en laat ons zeggen dat ik bij het begin van dit artikel ook wel wat radeloosheid voelde, toch blijf ik vertrouwen hebben dat ik deze weg van zelf-ontdekking verder mag bewandelen. Ze is zo essentieel voor mijn verdere leven.
Ik voel ook dat er geen andere weg meer is. Terug naar de comfortzone is nu ondenkbaar, die weg voelt als afgesloten. Enkel het nieuwe is een optie en dat kan nog alle kanten op.

Dus dank jullie dat ik deze post voor jullie heb mogen maken. Ze heeft alvast één mistbank opgelost: nl dat ik wat meer afstand moet nemen. Een week naar Zwitserland bij mijn broer waar ik me maximaal zal onderdompelen in de schoonheid van de natuur, de rust en stilte is daar wellicht al een goede ondersteuning voor. Volgende week vertrek ik, tenminste als het niet te mistig is.... :-)

Annick