Dag lezers,
Het is alweer een paar dagen geleden dat jullie me gelezen hebben.
Ik kwam er niet echt toe om berichtjes te produceren.
Enerzijds ontbrak het me aan inspiratie of aan energie, anderzijds is het met
een voltallig gezin in huis plots een pak drukker. Ik weet het, drukker is hier erg relatief, maar ik ervaar in deze periode met dalende energie snel een gevoel van "amai, 't is druk" terwijl dit voor velen onder jullie wellicht heel raar overkomt, want heel veel heb ik toch niet om het hoofd?
De schoolvakantie bolt langzaam naar zijn einde en onze kinderen zijn heel weinig thuis geweest. Traditiegetrouw is dat wel altijd een beetje zo, want ja, de schoolvakanties zijn net wat langer dan de vakantierechten als werknemer (en dan is het bij mij echt wel een droomwerkgever!). Ook dit jaar waren dus al heel wat weekjes met kampen of grootouder-opvang zorgvuldig gepland. En toen sloeg plots het nieuws over het Kankerspook begin juni in als een bom. Dan was het even herorganiseren! Ipv samen gezellige gezinsvakantie naar Tsjechië kwamen er extra weekjes van huis voor onze kids bij vriendjes en vriendinnetjes, bij familie.
Ipv mijn weekje geplande vakantie om samen met de kinderen leuke dingen te doen terwijl papa alweer terug aan het werk was, kwam er een slechte chemo-week waardoor we opnieuw op zoek gingen naar oplossingen om het voor de kinderen en voor mij doenbaar te maken.
En net op het moment dat ik dan eens in een korte "groene" periode zat, waren zij dan weg naar een gepland en betaald kamp van voor Mr Hodgkin tijdperk. Alleszins, ik heb de indruk dat ze een supertijd gehad hebben, maar je voelt wel dat ze het van hot naar her wel wat beu worden en dat voor hen de schoolbel wel heel snel terug belt.
Vandaar dat ik de afgelopen dagen toch maximum heb proberen te genieten van eens iedereen rond de tafel te hebben. Enkel met ons vieren een simpele maar des te lekkere BBQ in eigen tuin. Toch was het duidelijk dat, naarmate het weekend vorderde, ik het lastiger kreeg om geduldig en lief te zijn. Omdat ik zo moe ben, don't-you-sleep-baby doet weer erg haar best 's nachts. Veel lawaai, drukte, laat staan wat normaal gekibbel kan ik niet meer hebben. Snel ongeduldig en prikkelbaar. Krijg het ook nog moeilijk uitgelegd wat ik juist wil en "eis" dat mijn huisgenoten feilloos aanvoelen wat ik zou kunnen willen of wat ik zou kunnen bedoelen. Stom natuurlijk, maar ze zijn zo lief en begripvol. Het beste is dan dat ik me gewoon terugtrek, niet altijd evident.
Zoals gezegd de nachten worden terug lastiger en dat maakt de dagen ook wel extra langer en zwaarder. Immers, mijn nachten worden sinds kort ook telkens onderbroken met zweetaanvallen. Ik word dan wakker met het zweet op mijn gezicht, op mijn kale koppie en over gans mijn bovenlijf. Dan moet ik effe tot mezelf komen en tegen dat ik dat ben (drinken, iets anders aan of alles uit, ...) ben ik natuurlijk ook redelijk "geactiveerd", wat terug inslapen dan weer bemoeilijkt. Er is geen ontkomen aan en ook deze bijwerking moet ik erbij nemen: de geforceerde overgangsfase is ingetreden. En dit lid van de familie Bijwerkingen is niet van tijdelijke aard, maar definitief. Slik, toch even.
Ik moet het hoofdstuk van vruchtbare vrouw afsluiten. En dit vroeger dan moedertje natuur dit zou laten ingaan. Door de Chemo-Gruwels is het bij mij dus zo'n 10jaar eerder. Maar we relativeren: ik heb 2 schatten van kinderen. Een kinderwens had ik niet meer. De symptomen zijn tijdelijk want daarom noemt het een "overgang naar menopauze", ook al is de duurtijd van die overgangsfase erg verschillend per vrouw: een schakering van enkele maanden, tot jaren en zelfs "oneindig" is redelijk onzeker qua perspectief. Soit, momenteel heb ik er enkel s nachts last van. Als ik het zo hoor of lees van anderen kunnen die zweetsessies nog een pak erger zijn
bv. drijvend nat in je bed wakker worden zodat je niet anders kan dan al je lakens te verversen, je bedpartner mag dan zeker ook delen in deze nachtelijke oponthoud-jes vermoed ik?
of bv. net als alle aandacht op je gericht is, word je knalrood in je gezicht en krijg je opeens een zweetsnor en okselvijvers om u tegen te zeggen; iedereen denkt dat je doodnerveus bent, dat je "den trac" hebt, maar het is gewoon effe je hormonen die opspelen...
Natuurlijk wat niet is kan nog komen. En naast de opvliegers en nachtzweten zijn er ook nog toffe symptomen zoals sneller verrimpelen, verdikken en stemmingswisselingen. Dan gaan we daar mee moeten dealen als het komt? Ik duim wel heel hard dat ik hierin niet lijk op mijn lieve mama zaliger. Zij heeft heel lang en heel erg veel last gehad van opvliegers en niet echt iets gevonden dat haar daarin kon helpen. Ik leef echter in een andere medisch al verder geëvolueerd tijdperk, ben wat assertiever om oplossingen te vinden en hoop dus dat ik wel tot iets aanvaardbaars kan komen.
Morgenochtend dag 8 - en dus laatste chemo-dag van cyclus 4 - in het ziekenhuis. Ik ben dankbaar dat een lieve vriendin me wil vergezellen. Dan duiken we verder de dieperik in en is het terug duimen dat er geen infecties komen, dat de misselijkheid meevalt, dat Miss Mucositis niet op bezoek komt. En vooral: dat op de PET-scan van maandag 31/8 Mr Hodgkin nog steeds onzichtbaar blijft!
We moeten en gaan er dus verder tegenaan;.
Lieve groetjes, Annick
Je weet wel dat zijn die die zorgen voor je weerstand. Kans op infecties is nu erg hoog waardoor er even geen extra chemische brol bij gepompt kan worden. Gelaten vraag ik wanneer we dan wel deze cyclus zullen verder kunnen zetten. En het antwoord was: "We gaan deze dosis gewoon eens overslaan en voor deze cyclus het doen met 7 dagen chemo ipv 8. Dat kan geen kwaad voor één keer." Geen uitstel maar dus gewoon afstel! Normaal zeggen ze "van uitstel komt afstel" en hangt daar niet zo'n positieve sfeer rond, maar hier had het bij mij wel het "yes-en-vuistje-maken" effect hoor!
