Basisingrediënten stoofpotje voor de toekomst?

Hey allemaal,

Nationale feestdag vandaag. Ook feestdag ten huize Harinck-Gunst! Nee hoor, niemand jarig. We hebben er samen terug een top dagje van gemaakt. Dezelfde positieve mentale energie en weinig lichamelijke klachten zorgen dat ik véél heb kunnen genieten.

We (Nico, Britt en ikzelf - Andres is op reis met Nico's zus en haar kids) zijn de dag gestart met een heerlijk ontbijtje op verplaatsing in het centrum van de mooie Brugse binnenstad. Bij Carpe Diem. Ja we zorgen ervoor dat alles wat we doen past in het streefdoel. Grapje, de naam is puur toeval of bestaat dat toch niet!?. Daarna een klein wandelingetje gemaakt in de omgeving (Minnewater, Begijnhof). Thuis wat huishoudelijk werk en wat snoeiwerk in de tuin, beetje rusten, filmke kijken met dochterlief over ... ja wat dacht je,... paardjes! En dan in de vooravond vertrokken naar De Haan. Snackje gegeten op een terrasje uit de wind op de dijk. En dan genoten van enkele straattheatervoorstellingen. Als afsluiter een "cremeke lekken". Deze dag wordt dus alvast geen uitdaging op vlak van mijn project AnNico Positivo (zie vorige berichtje). Dat zou het wellicht voor niemand zijn he :-).

Omdat ik actiever kan zijn, is mijn geest meer afgeleid en is mijn lichaam ook wat meer getriggerd naar het einde van de dag toe. En dat helpt om beter te slapen, heb ik deze nacht gemerkt. Ik had al een plan bedacht dat ik ging uittesten: nl een blad met pen naast mijn bed gelegd om eventueel tollende, steeds terugkerende, gedachten & ideeën snel op papier te krabbelen, om dan hopelijk sneller terug te kunnen inslapen. Maar deze nacht dus niet nodig gehad.

Eén van de zaken die regelmatig door mijn hoofd tollen is o.a wat ik uit deze ervaring kan/wil leren. Wat met "het leven na de kanker"? Wil & kan ik nog terug naar "het leven voor de kanker"?  Ik weet het, dat is helemaal geen toonbeeld van leven in het Nu, natuurlijk :-).  En toch voel ik aan dat ik ermee aan de slag moet. Niet omdat iemand dat van mij eist, maar omdat ik dat zelf ook wil.

Want - eerlijk is eerlijk - ik stelde me ook al voor de komst van Mr Hodgkin vragen bij de manier waarop ik mijn leven aan het leiden (en soms lijden) was. Ik heb dus wel al signalen gekregen dat ik misschien wel even de zaken moest herbekijken. Maar - zoals wellicht zoveel mensen - heb ik ze lekker goed en lang weg kunnen moffelen.  Misschien moest dit dus op mijn pad komen om me te dwingen bijna letterlijk STIL te staan. Want als er één voordeel is om deze ziekte te krijgen, is het wel dat je effectief bijna helemaal uit het "gewone" leven weggetrokken wordt.

Dus ik  heb het gevoel dat ik naast die vreselijke ziekte, ook een  unieke kans krijg om fundamenteel iets te veranderen. Tenminste als je dat wil. Niet iedereen die kanker krijgt is daarom onvoldoende in het reine mijn zijn leven natuurlijk. Maar ik voelde me op een sneltrein zitten, met geweldig mooie luxe coupes waar ik niks tekort had op vlak van materiële luxe en toch wrong er "iets". De trein raasde echter continue zo snel door dat ik de angst om er af te springen niet kon overwinnen. Mede door de onzekerheid of ik de smak wel zou overleven en indien wel of ik wel een andere trein zou vinden waar ik me beter zou voelen. Tja, en nu ben ik dus door Mr Hodgkin heel erg plots  - terwijl de trein op dat moment zijn maximale snelheid had - met een harde duw uit de luxe coupe gesmeten. De smak was en is hard.  Ik heb het wel overleefd. Voorlopig toch want ik ben er niet ongehavend uitgekomen en vecht momenteel op intensieve voor mijn leven.

Ik ga er van uit dat ik niet dood ga en binnen een paar maanden intensieve mag verlaten. Na de revalidatie krijg ik dus straks de keuze om terug op "een trein" te springen; Of is er in onze maatschappij tegenwoordig alleen maar die luxe supersonische snelle trein? Nee, ik denk  het niet, mag hopen van niet! Maar welke trein dan wel? Ik weet het nog niet. Wat ik wel weet is dit: TRAGER - ZINVOLLER - MINDER COMPLEX - GEZONDER - MEER MET EN VOOR ANDEREN. Ik noem ze de basisingrediënten van mijn stoofpotje voor de toekomst . Het zijn ook - niet bij toeval - de ingrediënten van mijn actuele Nu die me het meest deugd doen, ondanks de shit situatie waarin ik en mijn gezin zitten.

Het moeilijkste is natuurlijk daar concrete invulling aan te geven. Niet alleen voor mezelf, maar ook het inpasbaar te maken in mijn gezin bijvoorbeeld. Maar ik ben ook hier gedreven en sterk overtuigd geraakt dat verandering onoverkomelijk is. Het feit dat ik dit met jullie deel is ook een soort statement voor mezelf (zoals sommigen ook doen als ze willen stoppen met roken ;-)). Ik wil dit keer geen excuses zoeken en vinden om snel terug mijn bekende luxe coupe op te zoeken, lekker in mijn comfortzone te blijven en er de nadelen maar gewoon bij te nemen. Het schijnt dat het openbaar maken van je goede voornemens je sterkt in het uitvoeren ervan. Bij deze dus.

Maar eerst dus overleven. Vrijdag: 10u30 afspraak met "mijn" dokter om de resultaten van de PET-scan die ze morgen uitvoeren te bespreken. Hopelijk is mijn leven dan al wat minder in gevaar en kunnen we hoopvol uitkijken naar de dag waarop we de dienst intensieve kunnen verlaten..

Annick