Verpleegster Annick!

Dag lezers,

Vandaag is een betere dag dan gisteren. Onverwachts beter want volgens de logica van het verleden was er eerder een zwaardere dag te verwachten. Een bewijs dat gedachte logica's niet altijd logisch zijn :-) . Misschien ligt dat wel aan mijn meditatie-oefeningen die ik sinds kort elke avond trouw doe? Dus we profiteren ervan, ttz thuis blijven en kalm houden maar toch niet enkel liggen en zitten.

Gisteren een nieuw avontuur beleefd. Even ter kadering: momenteel zit ik terug in de periode dat ik wat geholpen word om terug voldoende witte bloedcelletjes aan te maken. Dit hulpmiddeltje zijn spuitjes Neupogen. Ik moet ze dan elke dag toegediend krijgen tot ik pijn begin te krijgen in mijn botten, wat een teken is dat er genoeg zijn. Dus had ik maandag gebeld naar de dienst thuisverpleegkunde om te vragen of ze vanaf deze dinsdag terug elke dag konden langskomen voor mijn spuitje. Niks speciaals want ze kennen me daar ondertussen al. Dacht ik. Toen ze eergisteren rond 22u nog niet geweest waren, rook ik wat nattigheid en belde de centrale. Na wat uitzoekwerk is er dan om 22u45 toch nog iemand gekomen.

Dus gisteren was ik in volle verwachting dat het nu wel vlotjes zou lopen. Maar het werd later en later en niemand kwam. Omdat ze dinsdag zo laat kwamen en ik niet opnieuw de lastige tante wilde uithangen, heb ik pas heel laat terug naar de centrale gebeld nl 23u30. Toen bleek er terug iets fout gelopen te zijn en dit keer was er niemand meer op baan.

Okay, en nu? Ze gingen de verpleger van wacht nog sturen. Middernacht: de verpleger van wacht belt mij en vertelt me dat hij op een klein uur rijden van mij woont. We komen tot het besluit dat ik dan beter naar het ziekenhuis kon gaan om daar mijn spuitje nog te halen.

Okay, ik bel het rechtstreeks nummer van de afdeling hematologie, dag en nacht bereikbaar hebben ze me al meermaals gezegd. Vriendelijke stem aan de lijn. Ik leg uit en vraag wat te doen. Ze zegt: "ik verbind u door met de dokter van wacht". Ik denk dus de dokter van wacht op de afdeling hematologie. Een barse vrouwenstem begint me heel verveeld vragen te stellen: "En waarvoor dienen die spuiten dan?" en "hoe moet ik dat nu weten of u die spuit morgenochtend mag krijgen"... Toen ze me vroeg "en waarvoor word je dan behandeld?" begon mijnen euro te vallen. Jaja, ik had de spoedarts van de spoeddienst aan de lijn, die duidelijk niet amused was met de storing voor dit akkefietje. Alle zegt ze, bel eens terug en vraag om je door te verbinden met de afdeling hematologie.

Okay... ik bel terug en vraag nu expliciet of ik verbonden ben met iemand van de afdeling hematologie. Yep. Ik leg het terug uit.  Ik moet de spuit zeker nog hebben, maar er zijn twijfels aan de andere kant van de lijn hoe ze dat nu het beste flikken. Hoorbaar overleg met collega verpleegkundige. Dilemma is: komen naar het ziekenhuis (naar spoed of naar hun afdeling?) of haar uitleggen hoe ze zelf de spuit kan toedienen. Ik kies - doodop want ondertussen naderen we 01u00- voor het zelf proberen en lukt het niet dan kom ik naar jullie afdeling (niet naar spoed!). Ze leggen me uit hoe ik dat moet doen.

Okay... ik zal mezelf dus een injectie geven, big deal? Ik installeer me in bed met expliciete vraag aan Nico - die ondertussen van zijn avondje uit thuis gekomen was - om me niet te storen. Ik voer de stappen uit:

- Stap 1: Huidplooi in de buik rond navelpunt vastnemen -> easy, nog plooikes genoeg
- Stap 2: Ontsmetten van de zone -> peace off cake, ontsmettingspray voor schaafwondjes gebezigd
- Stap 3: Spuitje loodrecht in huidplooi ploffen -> kritische stap waar ik natuurlijk het meest schrik van had 1) of ik dat wel zou kunnen 2) of ik dat wel "juist" ging doen (niet te diep maar ook niet te ondiep en dus niet door mijn vel geraken) Result: check! Van den eerste keer bingo ; zelfs geen prik gevoeld :-)
- Stap 4: Vloeistof langzaam leegspuiten ->  okeetjes, niks voelen pieken!
- Stap 5: Spuit eruit -> makkie
- Stap 6: zone terug ontsmetten -> oeps vergeten

Dus self-nurse Annick is bij deze geboren!

Weer een bewijs dat we tot veel meer in staat zijn dan we denken. Om 1u30 eindelijk begonnen aan de nacht, die om 2u30 werd verstoord door een kort maar stevig gevecht door krijsende katten in onze garage. Een van onze katten lag daar te slapen, maar een vreemde indringer was binnengedrongen via het kattenluik. Geen nood, poesjes volgende ochtend zonder schrammen terug present.

Nursie Annick