Lekkende kraan

Hallo,

 Heavy times, heavy day today 29/08/2015; ...
De dip van cyclus 4 is pas goed op gang gekomen. Eerlijk gezegd, klote-dag. Oke, er waren ook lichtpuntjes, ik vertel die straks, nu even hartje luchten zodat ik hierdoor misschien nog meer in acceptatie modus kom. Want als je voldoende energie hebt is het prachtig te zeggen hoe je allemaal met de zaken wil omgaan, maar ze in de harde tijden omzetten in daden: man, aartsmoeilijk!

De verkopers van papieren zakdoeken of keukenrollen kunnen veel geld bij mij verdienen dezer dagen. Mijn neus loopt onophoudelijk. En nee, mijn neus loopt niet weg van mij ( al zou ik dat eigenlijk heel graag even hebben, ga maar op vakantie Neus!). Het is alsof er een kraantje geïnstalleerd is in mijn neus.

Alleen was de loodgieter nog in zijn stage volgens mij want ze drupt met een erg hoge frequentie. Ik heb het mijn mama in haar laatste jaren heel vaak horen zeggen "me neuse lopt". Gezien ze toen al niet meer kon onthouden wat ze net gezegd had, kwam dat zinnetje er haast met een even grote frequentie uit als de druppels uit haar neus. We hebben er vaak mee gelachen. Het leek mij toen vaak iets banaals, niet zo erg. Pas nu kan ik me levendiger voorstellen hoe.lastig dat voor haar geweest moet zijn. Natuurlijk het is een detail, niks levensbedreigend en ja, het kan zoveel erger, maar op dit moment is het verdorie "a pain in the Nose", om het wat mooier en toepasselijker uit te drukken dan de eigenlijke term.

Ik dop er dus met mijn zakdoekjes op los om de druppels op te vangen. Doppen noemen wij dat inderdaad in het West-Vlaams = voorzichtig je tissue het water laten opzuigen. Mocht ik wrijven dan liggen mijn neusvleugels gegarandeerd open. En dat willen we niet. Want vanbinnen in mijn neus is blijkbaar een stoute onzichtbare kabouter al flink aan het  verbouwen geweest. "Hij is de kaders aan 't verhangen" noemen ze bij ons iemand die in zijn neus peutert. Awel mijn kabouter Klus is enthousiast aan het werk: een aantal muurtjes gesloopt, wa gluren afgewreven,... En ik ben niet content met het resultaat, want het piekt en trekt tegen en voelt ontstoken en gezwollen. Awoe kabouter Klus!

Is dit een nieuw familielid van de Familie Chemo-bijwerkingen, naast de andere leukerds,die momenteel ook op bezoek zijn? Wellicht wel. Enige tijd terug zag ik het Dagziekenhuis een jonge vrouw die serieus aan 't afzien was en met een zakdoekje onder haar neus in de rij zat te wachten om bij de dokter te gaan. Ze was een van mijn voorbeelden om te relativeren. Amai, zij ziet erg af van de chemo, bij mij valt het nog mee. Ze had er wellicht alleen een langere chemo-carrière opzitten. Maar
kijk ambitieus als ik ben sta ik nu al gelijk.

Ik probeer te accepteren, niet te vechten tegen wat is, maar Jezus het is zo moeilijk. Weten dat het wel terug zal beteren, niet weten wanneer. Ik hou me sterk. En dan plots na een lange dag, word ik boos en dan komen de tranen. En na de tranen, komt meestal een periode van meer rust. Dus misschien moet ik vroeger mijn traankanalen laten werken ( kunnen die wat overtollig water van de lekkende kraan in mijn neus ook mee af voeren?)

Positieve van deze dag:
- het zal terug beter gaan (wat sommigen niet kunnen zeggen..), die mevrouw die er zo erg aan toe was, zag ik deze week terug zonder zakdoekje onder haar neus.
- Dakota is - tegen alle verwachtingen in - probleemloos ( van de eerste keer!) op de trailer gegaan alsof ze voelde dat haar nieuwe baasje beter bij haar zou passen.
- genoten van een video die Nico gemaakt heeft op het strand van Zeebrugge, waar Andres salto's maakt vanop een ingegraven grote springbal.

Zo dat zijn er toch alvast 3 en dat is mijn dagelijkse opdracht. Een opdracht die ik tot nu toe wel volhoud om te doen. Opnieuw een positief punt, dat zijn er dus al 4. Als ik verder denk kom ik zeker aan nog meer. Het fysieke ongemak overheerst echter mijn genot van die lichtpuntjes. Wellicht omdat mijn mentale kracht, rijpheid om te aanvaarden er nog onvoldoende is en ik me moeilijk kan loskoppelen van de pijn en het ongemak. Ik wou dat ik in deze tijden mijn lichaam kon loskoppelen van mijn geest of een soort van hypnose kon toepassen waar ik mezelf in betere tijden kon brengen. Complex! Puft!

Op naar morgen, waar ik toch stiekem hoop op wat beterschap zodat ik ook fysiek aanwezig kan zijn bij de aankomst van El Divo (vandaag het vertrek van Dakota moeten volgen via de sociale media vanuit de zetel). Er is er hier eentje die daar natuurlijk nog het meest van al naar uitkijkt.

Annick