Schijn bedriegt?

Hallo,

Yes, na gisteren een grotendeels moeilijke dag, voel ik vandaag duidelijk het effect van de 2 zakken bloed die gisteren mijn lichaam zijn binnengedruppeld! En fysiek een beter gevoel was meer dan welkom! Dank u lieve bloed-donoren!

Gisteren was ik van 8u30-14u op bezoek bij mijn nieuwe beste vriendin, Dagziekenhuis Hematologie AZ Sint-Jan (ja, ik weet het ze heeft een lange ingewikkelde naam), Ik was moe en mentaal ongelukkig opgestaan. Enerzijds geen zin om weer zoveel tijd in het ziekenhuis door te brengen. Anderzijds graag willen gaan, omdat ik wist dat dit bezoek me ging helpen om me energieker te voelen. Toch sleepte ik me zo wat voort. Ik voelde me ook tamelijk emotioneel, was snel uit mijn loodje, niet veel nodig om een traantje te doen verschijnen.

Worstelen met moedeloosheid was mijn deel gisteren. Het is niet altijd evident om dat in onderlinge communicatie met mensen die er niet in zitten tot een goed eind te brengen...

vb. Iemand zegt enthousiast "Annick, je ziet er echt goed uit". Ik krijg dus een compliment en toch heb ik daar dan weinig aan, want ik voel me absoluut niet goed. Meestal heb ik de moed om dat dan ook aan te geven en dan voel je wel dat veel mensen blijven benadrukken dat je er toch wel goed uitziet, met de bedoeling je het groene punt te doen zien dat je er uiterlijk best wel oke uitziet. etc.. Buitenkant + en binnenkant -  ==> Schijn bedriegt? Buitenkant is ook relatief natuurlijk :-). Dit is een selfie (zonder selfie-stick) van deze ochtend

vb. Andere mensen zeggen iets in de trant van: "Fantastisch je hebt de eerste helft al gespeeld (3 cyclussen achter de rug) en je staat voor in de score. Je ziet het zeker goed zitten om aan de tweede helft te beginnen?" En lijkt het alsof er niet verwacht wordt dat ik daarop "nee" zeg. Het is ook hier zeker goed bedoeld, want men wil me hiermee moed inspreken door mij obv rationale feiten te tonen dat ik er heel goed voorsta. Rationeel klopt dat ook en meestal kan ik me daar ook goed aan vasthouden. Maar af en toe overvalt me een zware moedeloosheid. Dan besef ik dat de tweede helft veel zwaarder wordt dan de eerste. Mijn fysieke paraatheid is door de uitputtende 1ste helft al sterk verzwakt. De andere ploeg (Chemo-Gruwels) tackelen hard en ongenadig en beschikken over een uitstekende conditie, loopvermogen en spelinzicht. Hun 2de helft zullen ze even sterk zijn of zelfs sterker, dus ik zal nog dieper moeten gaan om de huidige score op het scorebord te houden of te vergroten. Daarna zal ik kapot zijn en de revalidatie niet van de poes.

Weet je, soms is het gewoon zo dat ik even niet opgepept wil worden denk ik. Dan is de nood naar een luisterend oor groter, wil ik wellicht gewoon even uitgebreid zeggen en tonen hoe ik me voel, me laten gaan en soms ook huilen. Dan voel je je nadien vaak weer krachtiger om er tegenaan te gaan en sta je weer open om opgepept te worden :-).



Om in de sfeer van de titel van dit stuk te blijven en een tweede voorbeeld te geven van hoe clichés echt wel waar zijn. Ook het cliché " Schijn Bedriegt". Ikzelf durf natuurlijk ook in de val van de uiterlijke perceptie te trappen. Alle verpleegsters die ik gehad heb in het dagziekenhuis zijn tot nu toe echt opvallend lief en vriendelijk. Ze stralen dat zonder woorden uit en in het verbale zet zich dat ook door. Telkens opnieuw. Behalve eentje. Ik had ze tot nu toe enkel gezien, nog geen verzorging van gehad. Ze zag er zo bars uit, geen lach op de mond bij het rondlopen door de gangen, geen vriendelijk knikje bij het voorbij stappen. Gisteren, toen ik zelf al niet echt happy liep, werd ik aan haar toegewezen. Okay, dacht ik wat sceptisch, dat kan er ook nog wel bij. Ze begon heel geroutineerd alle handelingen uit te voeren, de standaardvragen te stellen etc en bleef hierbij dezelfde ontoegankelijke blik houden. Plots trok ik mijn stoute schoenen aan en zei "Heb je nog vakantie tegoed of ben je er al even uit geweest?" Wat er zich toen heel onverwacht ontspinde was een heel open en boeiend gesprek, waar ik het gevoel kreeg dat ik haar blijer gemaakt had en terug wat moed had gegeven en zij mij uiteindelijk ook. Dat was zo'n sterk, goed gevoel. Ik besefte dat mocht ik niks gevraagd hebben, ik misschien op deze blog verteld had hoe een van de verpleegsters echt niet veel empathie met haar patiënten toont of iets dergelijks. Niks is minder waar. Schijn bedriegt ...Soms is een duwtje in de rug nodig.

Volgende keer vertel ik jullie wat meer over de yoga die ik gisterenavond gevolgd heb en die de start was om de moedeloosheid die ik voelde van me af te schudden.

Tot morgen,

Annick