Goedenavond!
Even niks meer van me laten horen. Dat wil niet zeggen dat er niet verder genoten, gedacht en gevoeld werd en wordt :-).
Ik blijf genieten van het feit dat "mijn wereld "zoveel eenvoudiger geworden is."
Ti-ta-tovenaar en alles stond stil", dit jeugdsentiment komt dicht tegen een goede korte samenvatting om mijn gevoel te verwoorden. Misschien herkenbaar jeugdsentiment van een serie op TV voor de mensen van dezelfde generatie? In wat meer woorden voor diegenen waarvoor bovenstaande chinees is. Niemand trekt aan mij, geen complexe grote problemen op te lossen, weinig verwachtingen van anderen, ik laat de dag vaak gewoon komen, er is weinig ge-plan, weinig gevoel van negatieve stress, véél rustiger in mijn hoofd, weinig moet-jes en veel mag-jes, etc etc..
Buiten de strijd voor mijn leven - waar ik me nu al veel comfortabeler bij voel dat dit echt wel een zeer haalbare kaart is - is het enige wat me echt wel bezig houdt: "hoe kan ik mijn leven straks echt anders leven"? Het vijf voor twaalf gevoel en de dankbaarheid voor het feit dat ik nog een kans krijg om hieruit te leren, om dit keer wel te volgen wat ik voel is bij momenten sterk aanwezig.
Maar daar is ook nog veel angst bij als ik overga naar het "wat" en "hoe" gedeelte. Ik weet dat ik moet leren mijn gevoel te volgen maar hoe doe je dat juist en hoe laat ik mijn angst voor het nemen van risico's en onzekerheden los. Hoe leer ik te vertrouwen op dat buikgevoel en te geloven dat zonder het allemaal al te weten het goed komt als ik dichter bij mezelf blijf. En ja, wie ben ik dan?
Is het realistisch te wensen dat wat ik nu als heel positief ervaar te behouden en toch terug deel uit te maken van "de maatschappij" maar dan op een andere manier? Hoe kan ik ervoor zorgen dat ik mijn intuïtie die nu heel sterk is niet terug negeer. Dat ik me niet toch (opnieuw?) laat overbluffen door de druk van onze maatschappij, de druk van wat anderen mij graag zouden zien doen en waar ik misschien ook wel goed in ben maar die me bottemline geen deugd doen. De druk ook van mijn eigen ego en drang naar waardering...
Die druk zal van zodra mijn behandeling/revalidatie achter de rug is snel toenemen. Dan komt de maatschappij (ikzelf, werk, vrienden, hobby's, gezin, familie,...) terug aan de deur kloppen. Dan zal het verwachtingspatroon hoog zijn om terug gewoon de draad van vroeger terug op te nemen. Hoe geraak ik tijdig krachtig en sterk genoeg om mijn eerste stapjes in "get the basics right in my life" toe te passen tegen dan? Zonder van mezelf te eisen het al allemaal op een rijtje te hebben (heb je dat trouwens ooit?).
Je leest het: er is veel kracht, veel overtuiging, gemengd met momenten van angst en onzekerheid. Want die "be perfect" (= puntjes op de i willen) én die "be strong" (= veel verantwoordelijkheidszin en plichtsbewustzijn) gecombineerd met de ook wel aanwezige "please others" (= heb me lief, waardeer me, dan voel ik me goed) proberen me de loef af te steken. Zij willen me maar al te graag duwen in mijn gekende comfortzone. Ze zijn al gans mijn leven mijn drijfveren. Hoe laat ik ze minder overheersen, zonder mezelf in de illusie te steken dat ik met een gommetje over mezelf kan gaan. Is het kwestie van de scherpe randen eraf te halen of is er grote kuis nodig?
Maar ik voel me niet alleen: ik ontmoet veel mensen die me inspiratie geven, soms bewust , soms helemaal niet, maakt niet uit. De vrijwilligster bij Kom op Tegen Kanker die me in het ziekenhuis liet genieten van een zalige gezichtsverzorging en -massage, nota bene terwijl haar eigen moeder in haar laatste levensfase zat. De lieve badmintonkennis en yoga / meditatie specialist die me helpt mijn hersenen (in al zijn onderdelen :-)) beter in verbinding te brengen en zo een positiever effect op mijn mijn lichaam en razende gedachten te realiseren. Die me ook door al zijn rust en sterk geloof in wat hij zegt en doet, veel inzicht en moed geeft om dit pad zeker verder en intensiever in te slaan. Een lieve OZ trainster die me "bestookt" met aanhoudende moed gevende quotes, filmpjes, muziekjes,.. En zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan want er zijn veel mensen die me tegenwoordig positief inspireren.
Dus ja, het zal kracht en moed vergen - nog veel meer dan de strijd tegen Mr Hodgkin - om ook effectief die andere veranderingen teweeg te brengen. En toch gaan we het doen. Wellicht stapje per stapje en met vallen en opstaan, maar doen gaan we het!
Morgen en de komende dagen ga ik de vandaag geleerde ademhalingstechnieken etc alvast goed kunnen oefenen want we schuiven de rodere dagen in. Al voel ik me krachtiger in mijn geloof dat er ook in die rode dagen nog voldoende groen te vinden zal zijn. Als ik maar met de juiste ogen en gevoel naar wat er zich voordoet kijk.
Tot hoors,
Annick
Geen opmerkingen:
Een reactie posten