Nog een update vanuit het ziekenhuis.
Gisteren een lastige nacht en ochtend gehad waar de mottigheid zijn voorlopig hoogtepunt uit mijn Chemo-carrière heeft bereikt. Ken je dat gevoel dat je eten heel hoog in je krop zit? Zoiets dus. Maar ik heb nog steeds de eer om jullie te melden dat ik nog geen één keer in overgeef-land heb gezeten! Dus ja, het begint al wat zwaarder te wegen voel ik, maar is doenbaar.
Het vele bezoek in de namiddag en avond hebben me ook goed afgeleid. Familie, collega, vriendin, manlief, het was druk, maar ik heb daar veel aan en heb het er graag voor over dat ik dan wel even uitgeteld ben nadien. Tijdens die bezoekjes ga ik ook - zoals jullie het van mij gewoon zijn - volop mee in de gesprekken, debatjes en verhalen. Daar put ik energie uit, ook al verlies ik dan wel energie lichamelijk. Het bewijst voor mij ook dat ik nog niet uitgeteld ben 😏!
Deze nacht ging beter dan vorige, ook al was het nog veel wandelingetjes doen met gans mijn mechanische op wieltjes rollende nieuwe man richting WC. Niet om te kotsen dus, maar om het vele vocht dat via mijn nieuwe man in sneltempo in mijn lijf druppelt uit mijn blaas te verwijderen. Maar ja, het is belangrijk om mijn nieren goed te spoelen van alle Chemo-gruwels zodat ze niet beschadigd raken.
Met het eten gaat het ook beter dan vorige opnames waar ik steevast na de chemo niet veel meer at tijdens ontbijt en avondmaal. Ik kan dan echt geen boterhammen of koude schotels meer binnenkrijgen. Nu heb ik ontdekt - dankzij een alerte zorgkundige - dat er ook nog andere zaken te bestellen zijn! Havermoutpap met bruine suiker gingen er gisterenavond goed in. En deze ochtend cornflakes met yoghurt. Mijn gewicht zal hierdoor misschien wat minder zakken.
Deze ochtend heb ik wat yoga en meditatie oefeningen gedaan. Rechtstaand voor het grote raam met een prachtig zicht op de mooie tuinen van het ziekenhuis. Nu, je moet je daar geen acrobatische toestanden bij voorstellen hoor. Ik sta niet met mijn been in mijn nek geplooid. Of met mijn hoofd tussen mijn benen. Nee, komt neer op nek en rug los maken, diep en bewust inademen zodat je de lucht via je luchtpijp naar je longen voelt gaan. Of de verschillende delen van je hersenen gaan activeren door je aandacht telkens bewust naar elke hersenkwab te brengen en dan door je derde oog (= plaats tussen je 2 ogen) doen alsof je met een boortje naar binnen gaat en proberen helemaal tot achteraan je hoofd door te boren. Jaja, klinkt bizar, zweverig? Ik kan jullie enkel maar vertellen dat het mij alvast deugd doet, ontspant en me het gevoel heeft dat de energie beter stroomt. Toch doe ik het nog altijd niet consequent dagelijks. Raar he, iets waar je veel aan hebt en toch krijgen andere zaken (waar ik eigenlijk minder aan heb ) dan voorrang, stel ik uit en ben ik dan vaak te moe om het nog te doen of vergeet ik het gewoon zelfs. De macht der gewoonte en hoe moeilijk het is ingesleten patronen te veranderen. Zeker als er veel te doen is, is het zo verleidelijk om op het "oude" terug te vallen.Maar de motivatie blijft hoog om het met vallen en opstaan toch een vaste plek in mijn leven te geven.
Straks terug chemo zakjes te verwerken, maar eerst nog uitkijkend naar een verwenbeurtje van de lieve vrijwilligster. Ze komt vanmiddag mijn snoetje verzorgen en mijn handen en voeten masseren. Doet deugd! En geeft energie!
Dus ondanks alles opnieuw veel positieve zaken om in mijn AnNicoPositivo boekje te schrijven.
Graag tot binnenkort,
Annick
Ronde 4.....inmiddels weer thuis denk ik. Zal weer een pittige tijd aankomen. Ik ben alvast begonnen met duimen.....Xxx
BeantwoordenVerwijderen