Ditjes en datjes

Hey,

Vandaag was een lastige dag. Heel weinig energie, heel veel gaatjes in de hersentjes en toch rusteloos. Opstaan en niet meer weten waarom of opstaan en voelen dat je je toch niet zo fitjes voelt en dan maar weer gaan liggen. Maar hey, een goede vriendin gaf me onlangs deze quote mee "Geduld is in kalmte accepteren dat dingen in een andere volgorde gebeuren dan je in gedachten had."

Ik word ook terug bitsiger en onverdraagzamer. Kids zijn op logement (dank opnieuw aan die lieve mensen!), maar Nico heeft nog vakantie, de arme ziel. Mea Culpa. Op dit moment is hij met een goede vriend naar Oostende: visje gaan eten en optredentje meepikken. Ik ben blij voor hem. Eerlijk gezegd word ik er pinnig van dat zijn vakantie weg zindert (maandag terug werkdag) en dat hij er zo weinig van geniet door mijn situatie.

Soit, de normale gang van zaken als een mens in zijn chemo-dip zit. Sinds gisteren ook - joepi joepi -elke avond een spuitje van de thuisverpleegkundige. Neupogin heet deze lieverd. Hij is blijkbaar ook een soort van doping die gebruikt wordt in de sport vertelde de verpleegster die me gisterenavond om 22u30 mijn eerste prik van cyclus 3 kwam toedienen . Straks roepen zij mij nog op om een plasje binnen te brengen :-)!

Even doorbijten dus, al mag ik nu niet teveel op mijn tanden bijten want Miss Mucositis ligt alvast op de loer. Duim maar mee dat ze ook dit keer niet te hard toeslaat. We doen het dus qua eten met zachte kleine maaltijdjes: een medium gekookt eitje met wat zout, een soepje, een beetje havermoutpap, een kiwi, een beetje pasta, platte kaas met honing,... Ik heb er meestal geen zin in maar als ik dan eet smaakt het voor 't moment nog goed. Dus oke he!

Vandaag was ook de dag dat er maar liefst 10 facturen van het ziekenhuis in de bus vielen! 10 aparte omslagen. Toen we ze een voor een open scheurden, wisselden kleine te betalen sommen (bloedonderzoeken, consultaties, controles) elkaar af met grote te betalen sommen (opnames). Opnieuw besef je wat een geluk je hebt dat je dit enkel maar even moet voorschieten, dat het merendeel van die kleine en vooral grote sommen via de hospitalisatieverzekering wordt terugbetaald. Voor mijn opnames (3 dagen bij het begin van elke cyclus) heb ik gekozen voor een 1-persoonskamer.  Is dat een luxe? Ja en nee vind ik. Ik wist dat de dokters en het ziekenhuis dan een supplement mogen aanrekenen, maar voelde me natuurlijk safe met mijn goede verzekering. Nu zie je zwart op wit het verschil: 1 opname van 3 dagen kost aan de patiënt 570.72 €, waarvan 471.63 € omdat de keuze voor een 1-persoonskamer gemaakt is. Kies je voor 2-persoons of meerpersoonskamer dan kost het je dus "maar" een kleine 100€. Zelfde behandeling medisch gezien (je ziet echt niet meer dokters, ze blijven niet langer in je kamer hangen,...) , zelfde behandeling qua verzorging door verpleegsters, zelfde service qua maaltijden. Puur voor de luxe om in je toch al niet zo aangename situatie niet tot last te zijn van een ander en de ander ook niet ten laste van jou. De verpleegsters vertelden me trouwens dat er regelmatig op meerpersoonskamers strubbelingen zijn omdat de ene vroeg wil slapen, de andere nog tv wil zien, de ene veel bezoek krijgt en daardoor de andere geen rust krijgt terwijl die zich mottig voelt, etc. Ik kan me er iets bij voorstellen. En het gekke is dat het een vicieuze cirkel is: meer en meer mensen hebben een hospitalisatieverzekering die deze kosten dekt, kiezen dus voor "luxe", ziekenhuizen malen er niet om want het is toch een verzekeringsmaatschappij die betaalt en de verzekeringsmaatschappij die moet om de zoveel tijd de bijdragen terug verhogen om alles rendabel en winstgevend te houden... Crazy?
Enfin, een ganse administratie, maar ze liggen nu aan de kant voor behandeling in betere en vooral heldere tijden. Belangrijkste is dat dit voor ons geen financiële kater oplevert in tegenstelling tot andere mensen. We hebben dus alweer geluk!

De Post brengt gelukkig ook regelmatig nog heel toffe omslagen mee: onverwachte leuke kaartjes blijven bij mij nog altijd hoog scoren! Bedankt! Ook vandaag met plezier in de postbus gevonden: een pakje met een boek "De erfenissen van Thomas Hodgkin" die ik via de lotgenotenvereniging voor lymfeklierkanker besteld had. Super service! En ja, langzaamaan voel ik me ook wat klaar om met lotgenoten contact te hebben. Op 5/9 (normaal is dat net voor start chemokuur 5) organiseert de vereniging een BBQ hier dicht bij ons huis, misschien dan een kansje wagen?

En dan nog een laatste "ditje en datje". Ik vertel het hier op de blog omdat ik al regelmatig eens verwezen heb naar haar. Met pijn in het  hart hebben we de beslissing genomen Dakota - ons prachtige paard - niet te houden. Ze is fantastisch braaf tijdens het rijden en kan erg veel, ziet er prachtig uit, maar in de omgang (naast het rijden) heeft ze een te dominant en sterk karakter om voor onze 12 jarige dochter veilig te zijn. Dat is niet leuk. Ook daaruit leren we terug veel...

Annick