Sinds gisterenavond, rond half zeven, ben ik terug thuis. Het was later dan anders, want plots kwam de verpleegster met een rode zak binnen. Geen doorzichtige substantie, geen oranje vloeistof en ook geen licht gele gekleurde, maar dus bloedrood. Dus, quiz-time, wat wil dat zeggen?
Ja hoor, nadat ik afgelopen maandag 2 zakken bloed kreeg, mocht ik er dus woensdag al opnieuw twee laten binnendruppelen. Mijn rode bloedcellen stonden nog steeds te laag, blijkbaar herstellen die zich het traagst. Ik zie die zakken graag komen want dwz meer energie nadien! Dacht ik...
Dus liet ik heel gewillig de rode druppeltjes door mijn leidingen via mijn katheder mijn lichaam binnensijpelen. Ondertussen was de lieve vrijwilligster - schoonheidsspecialiste - aangekomen. Mijn kamer en omgeving van mijn bed worden dan wat verbouwd, handdoekjes gelegd en wat dan volgt zijn pure genietmomentjes. Mijn snoetje wordt gereinigd, gemaskerd, gemasseerd en ingecremed dat het een lieve lust is. Mijn handen en voetjes kregen dit keer ook een massage! En tenslotte werd ik ook wat discreet bijgewerkt: walletjes beetje wegtoveren, vlekjes verdoezelen, oogjes wat meer laten spreken via subtiele lijntjes en wat mascara en een vleugje gloss op de lippen. En dat allemaal met speciale productjes ontwikkeld voor mensen die chemo krijgen. Geslaagd! Jammer heb er geen foto van genomen, maar mijn dochter zag het meteen en gaf haar zegen 😋. Ik heb mijn weldoenster al voor ronde 5 gereserveerd. Toch fantastisch dat zoiets bestaat, dat er mensen zijn die dat willen doen voor anderen. Dankbaar!
Na het bloed, moest dan nog mijn zak chemo over 1 uur ingepompt worden. Nog wat spoelen met een helder zakje glucose water, wat laatste instructies en eindelijk naar huis.
Vandaag heel rustige dag alleen thuis: manlief gaan werken, kids op kamp of bij vriendje, geen bezoek. S Morgens wat geregel en huishoudelijke zaken gedaan. Opvallend, mijn energie staat nu al erg laag. Eerste symptoom daarvan is dat praten me moeite kost , dat mijn stem erg laag en vermoeid klinkt. En dit keer dus niet van teveel te praten. Voorheen is dat zoiets dat tegen einde week 1 de kop begint op te steken, maar nu dus al op dag 4. Het toegediende bloed van gisteren kan de grote vermoeidheid niet meer maskeren. Zoals gezegd, ik voel wel al dat de 2de helft taaier te verteren zal zijn dan de eerste. Rien a faire, step by step,zeker?
Hartverwarmend is alleszins dat ik blijf oppeppertjes ontvangen. Jullie zijn met velen blijkbaar en slagen erin om me nooit lang zonder nieuws te zetten. Kaartjes van op reis, sms'jes, e-Cardje, bloemen, mail, fb-berichtje, foto, reactie via deze blog, ouderwets kaartje, etc.... Ik heb verschillende kanalen waar ik kan op zoek gaan naar moed en kracht. Dat is zo fijn! Daarom ben ik blij dat mijn vingers het nog wel goed doen. Ik kan het jullie dan misschien niet allemaal persoonlijk zeggen, maar via deze weg DANK DANK DANK!
Annick
Ik zou graag eens een bakkie komen doen of de meisjes samen laten spelen om jullie te ontlasten, maar daar wonen we helaas te ver voor. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet aan je denk (jullie denk).......ik blijf je volgen en hoop toch snel (in een groene tijd) eens die kant op te komen. We zullen wel zien, ik weet dat het niet echt te plannen is....maar dat bakkie gaat er zeker komen.....xxx
BeantwoordenVerwijderen