Slaap kindje slaap...

Dag,

Na een dip-dag eergisteren en een redelijk energierijke dag gisteren, vandaag opnieuw een goede start gemaakt. Moe dat wel, maar weinig bijwerkingen die me hinderen en dan zijn we al lang heel tevreden. Hoopvol dat ook deze 4de cyclus qua lichamelijke ongemakken misschien wel zal meevallen. Misschien natuurlijk, want ik zou al moeten geleerd hebben dat prognoses maken gevaarlijk zijn en cyclus 4 is nu zo ongeveer halfweg ...

Grootste lichamelijke ongemak de laatste tijd is het moeilijk slapen en dat vergroot de vermoeidheid door de chemo.  Het is ook niet zo fijn om urenlang 's nachts met uilen-ogen de nacht in de speuren. Of je als een friemelende worm in allerlei posities in je bed te manoeuvreren om tot de vaststelling te komen dat je er geen vindt (ah ja, want een worm ligt zeker ook nooit stil?) . Gelukkig stoor ik er manlief en kids niet veel mee. Manlief slaapt er meestal door "als een os" (zeg ik hem dan). Kids zijn weinig thuis waardoor ik snel verander van kamer om het daar eens te proberen en als ze wel thuis zijn dan verhuis ik naar de "bank" (in de living)

Yoga, ademhalingsoefeningen, meditatie ten spijt. Ze helpen me veel om rustig te zijn of te worden of te blijven, om los te laten etc...,  maar kunnen het "don-t you sleep baby" issue ook niet fixen.   Ben ik dan veranderd in een nachtdier, dat overdag in zijn holletje kruipt om urenlang opgekruld na te genieten van de wilde avonturen beleefd in de nacht? Noppes, ook overdag bijslapen is er niet bij. Het blijft dus bij kleine "tukjes" 's nachts, aaneen gebreide half uurtjes hier en daar.

Ik had het gevoel in een vicieuze cirkel te raken. De dokter had me al een slaappil voorgeschreven (zie tijdje terug in deze blog). Ik koos er toen voor om die niet te gebruiken om mijn lichaam niet nog meer "pillerij" te laten verwerken. Op aanraden van de verpleegster in het dagziekenhuis neem ik nu sinds 2 dagen toch mijn "inslapertje". Een halfje. "Slaap kindje slaap".... dat minuscule, kleine, witte, halve pilletje heeft inderdaad het talent om een mens zeer goed en snel zand in zijn ogen te strooien. De Zandman kan er niet meer concurreren hoor! Blijf me er vervelend bij voelen en ben bang voor het verslavend effect. Toch was oplossing korte termijn nodig;


En voor de rest?
Mijn lichaamshaartjes evolueren ook nog verder mee met de dosissen Chemo-Gruwels. Ik blijf stekkertjes op mijn hoofd hebben! Voor een volledig kale, gladde blinkende biljartbal moet je (nog) niet bij mij zijn. Mijn befaamde, grote dikke wenkbrauwen dunnen heel erg uit, maar ik heb er nog! En vandaag gemerkt dat mijn mooie, krullende wimpers (vooral die onderaan mijn oogleden) het hard te verduren krijgen. Daarnaast liggen mijn ogen wat dieper in hun kassen. En ik heb - zoals een afgetrainde sportvrouw er ook kan uitzien - scherpe gelaatstrekken (= magertjes). Mijn gewicht is ook in een eerder neerwaartse spiraal zonder dramatisch te zijn. Een 9 kg minder dan bij de start in juni.
Dus ik zie er -zelfs met mijn mooiste mutsje - meer en meer uit als iemand die "in behandeling" is.
Maar daar til ik allang niet meer aan (voor zover ik me dat al heel erg heb aangetrokken). The spirit inside is still there :-)

Deze week iemand gekeken naar aflevering Radio Gaga in revalidatiecentrum Pellenberg? Dan is het zo gemakkelijk om je eigen situatie te relativeren.

Morgen, vrijdag, gaan we op traditionele controle en zullen we wellicht wat versterking moeten krijgen. Ik hoop dat tegen dan er bloedplaatjes voor mij gemaakt zijn die mijn eigen lichaam niet meer aanvalt. 'k Zou toch graag het blogbericht rond "Schudden en beven" niet nogmaals moeten schrijven :-)

Lieve groeten

Annick