Onverwachte PAUZES in je leven?

Hallo,

Na een vlotte ziekenhuispassage deze ochtend (8u binnen - 11u30 terug thuis) zit de laatste chemo voor cyclus 3 in mijn lijf. Chemo-gewijs zijn we dus officieel halfweg = 50% van de medische weg is afgelegd! Joepi! Het is nu dus even chemo-pauze. Voor mij zal ik pas echt dat gevoel van "halfweg" hebben als ik de moeilijke periode van de bijwerkingen van cyclus 3 door ben. Die start deze week tot zo ongeveer dit weekend. Nog even geduld dus.

Mijn bloedwaarden staan lager dan hetzelfde moment in mijn vorige cyclus en zorgen dus voor een minder gunstige uitgangspositie. Mijn lijfje begint de dosissen wat minder goed weg te verwerken, maar ik voel me nog goed naar omstandigheden. Op de vermoeidheidsscore 1-10 gaf ik 4/10. Jaja, ik mag dan telkens een gokje doen van de verpleegsters - wel geen prijzen mee te winnen - wat zij dan trouw noteren en doorgeven aan de dokter. 10/10 = je komt je bed niet meer uit, dus 4/10 is een prachtige score - grote onderscheiding? - op dit moment in de cyclus! Raar hoe ze hier 10/10 geven voor iets wat eigenlijk niet zo goed voelt. Of hoe een jarenlange schoollogica niet zomaar uit je hersentjes wordt gewist :-).

Ondertussen ben ik daar in het dagziekenhuis al wat  "kind aan huis" geworden. Ik klets en gekscheer mee met de vriendelijke verpleegsters, administratieve krachten en zelfs de dokter durf ik al eens met een grapje te benaderen :-). Ook de "collega's-patiënten" begin ik al wat te herkennen vermits we altijd samen op kamers gaan en/of samen de traditie van het geduldig wachten in het gangetje hoog houden:-).

Vandaag kwam er plots een mijnheer binnen op onze kamer (waar we toen al met 4 lagen), gevolgd door zijn echtgenote en dochter. Er was nog 1 bedje vrij. Het was duidelijk hun eerste keer. We hoorden dat hij net een beenmergpunctie achter de rug had en zijn gezicht bij de bevestiging aan de verpleegster sprak boekdelen. Zijn katheder was nog maar net geplaatst en nu voor 't eerst in gebruik te nemen voor eerste behandeling. Er was veel uitleg en aandacht van de verpleegsters over wat ze allemaal gingen doen en hoe ze het gingen doen. Hij was blijkbaar een speciaal geval (en geloof me, dat wil je liever niet zijn op zo'n afdeling) want we konden horen dat hij allerlei speciale medicatie moest krijgen. Er kwam zelfs iemand van de studiedienst hematologie enthousiast vertellen dat zij hem persoonlijk ging begeleiden tijdens zijn behandeling. Hij "mocht" meedoen aan een behandeling met pillen die nog onder studie staan en werd gevraagd daarover elke dag een dagboek bij te houden. Soms zou hij de echte pillen krijgen en soms placebo en ze wilden de effecten kunnen meten.

Opnieuw deed het me ten volle beseffen hoeveel 'geluk' ik wel niet heb met mijn kameraad Mr Hodgkin. Hij is ook een taaie, maar de onkruidverdelgers ervoor zijn gekend én er is nog geen resistentie tegen opgetreden. Oef, lucky me!

Los van het feit dat een bende onbekenden dus alles ziet en hoort, is de omgeving op zich echt wel niet geschikt voor dergelijke "eerste keren" . Er is veel ruis in de communicatie door het regelmatige ergerlijke luide geteut van een chemo-pomp, die aangeeft dat hij niet akkoord is met de luchtbelletjes in zijn slang of dat het zakje is doorgelopen en blijft van zijn neus maken tot een verpleegster hem wat aandacht schenkt. Of door het gebabbel (vaak grapjes) van de andere verpleegsters of patiënten in onze kamer.

Ze zagen er eerlijk gezegd compleet overdonderd uit. Ze glimlachten soms, maar nu weet ik nog beter waar de uitdrukking "groen lachen" vandaan komt. Ook hun leven was van het ene op het andere op "pauze" gezet en kreeg een heel andere onverwachte focus. De man was 10 dagen voor zijn pensioen. Je zag ze bijna denken "Waar zijn wij hier terecht gekomen?", "Waarom lachen die mensen in deze omstandigheden nog?", "Moet ik dat allemaal onthouden", "Ga je me hier tussen al die andere mensen in volle zicht aanprikken" . Het wierp me direct terug in het recente verleden ( = juni 2015 en toch lijkt het al een tijd geleden). Ik had medelijden en heb ze veel bemoedigende blikjes toegeworpen, maar je zag aan hen dat ze het contact met een wildvreemde over dergelijke normaal intiemere zaken (nog) niet echt konden plaatsen.

Oh ja, het doktersbezoek vandaag bracht onverwachts goed en minder goed nieuws.

Getriggerd door het verhaal hierboven en het horen van het woord "beenmergpunctie" kwamen mijn angsten hierover terug naar boven. Dus vroeg ik mijn dokter of ik eigenlijk een beenmergpunctie zou moeten ondergaan (om te checken of Mr Hodgkin ook daar "toedeloe" is). En het antwoord kwam snel en was buiten mijn verwachtingen positief: NEE! Ik kon een gesmoorde "yes" en het maken van een vuistje niet onderdrukken, wat de dokter een brede glimlach ontlokte. Ik straalde. Het lijkt onbenullig en toch ben ik daar heel blij mee -> te noteren in AnNico Positivo boekje!

Positief dartelde het gesprek verder, tot hij me op dezelfde toon vroeg of ik al last had van symptomen van de menopauze. Zoals? Opvliegers, ...Ik ontkende enthousiast dat ik niks speciaals voelde, waarmee ik wilde aangeven dat ik van deze bijwerking dus gespaard zou blijven. En toen kwam het nuchtere droge vervolg:  "Het zal sowieso een gevolg zijn, je zal in de menopauze gaan, dat is niet te vermijden met deze behandeling". Okay... Effe laten bezinken, effe pauzeren en verwerken. Bemoedigend gaf hij me aan dat ze daar ook wel een pil voor hebben. Ik heb nog niet verder gevraagd...

Allerhande pauzes dus, voor allerhande mensen, ook voor mij. En nu zeker tijd voor een pauze na dit schrijfsel!

Tot de volgende,

Annick