Schudden en beven!

Heyla daar,

Het was me een onverwacht bewogen dagje vandaag!

De verwachting in mijn hoofd was dat ik me wel redelijk oke ging voelen.Want na een lastige woensdag, was de donderdag in stijgende lijn. Dus Miss Gunst had weer een voorspelling gemaakt: we zijn uit dipje cyclus 3.

Goed opgestaan, beetje flauwtjes op de benen maar oke en vol goede moed naar het ziekenhuis om 9u voor bloedcontrole. Jullie weten het wel: 3 belangrijke dingen, ter herhaling (skippen dit deel als je dit maar saai vindt :-))

1) bloedplaatjes:zorgen voor stolling
 -> zak je te laag dan krijg je snel bloedingen, blauwe plekken
-> remedie = extra bloedplaatjes via infuus
2) rode bloedcellen: zorgen voor zuurstoftekort
 -> zak je te laag dan voel je je duizelig, kortademig,..
-> remedie: extra bloed via infuus
3) witte bloedcellen: zorgen voor weerstand
-> zal je te laag (wat je altijd doet) dan loop je het risico op infecties.
-> remedie: spuitjes Neupogin , zie mijn Nurse Annick avontuur van vorige keer!

Op dit moment in de cyclus sta je dus altijd laag met die 3 parameters. Maar tot nu toe had ik nog nooit op het moment van deze controle iets extra moeten krijgen (behalve dus de Neupogin prikken die verplichte kost zijn). Ik had ook in het verleden geen last van de symptomen hierboven en nu ook niet.

Vol vertrouwen liet ik dus uit mijn kathedertje alweer eens bloed aftappen. We kennen de routine ondertussen: op naar het labo en wachten op de resultaten. Enige tijd later mocht ik bij de dokter gaan om de resultaten te bespreken. Ik verwachtte een "Niks nodig, tot maandag" en kreeg "We gaan bloedplaatjes geven" want die staan te laag. Okay, nog maar eens gebleken dat je goed voelen nog niet betekent dat het vanbinnen in je lichaam goed zit; Ik heb blijkbaar een lichaam dat heel goed de symptomen van iets wat in mijn lichaam aan de hand is kan verdoezelen... (remember mijn haast ontbrekende typische  hogdkin symptomen en toch een Mr Hogdkin stadium IV op je bord krijgen - zie begin van de blog).

Ik terug in het zaaltje met mijn "collega's". Lieve verpleegster komt er aan met een zak vol met bloedplaatjes (wat er dus niet rood maar gelig uit ziet!). Ze vertelt me dat ze heel langzaam gaan starten met indruppeling via infuus om eerst te zien of ik niet allergische reageer. Als ik rillingen voel of heel erge jeuk heb moet ik direct op het belletje duwen  Komt heel zelden voor en zeker bij iemand die voor 't eerst bloedplaatjes krijgt, stellen ze me ook nog gerust. Als alles goed gaat het eerste kwartier dan laat ze het infuus sneller lopen en zou ik binnen een 45min buiten kunnen zijn. Makkie!
Waakzame Annick heeft haar antennes opstaan in dat eerste kwartier... maar joepi er gebeurt niks. Okay, laat maar komen dus de rest van die zak. Zo gezegd, zo gedaan.

Ondertussen zeg ik aan de verpleegster dat het me verwondert dat ik geen bloed moet bij krijgen (het rode spul dus), omdat die waarden veel lager staan dan ik ooit gehad heb. Ja ondanks een chemobrein, merken ze hier dat Mevr Gunst " knows her figures". De verpleegster checkt op de computer en zegt dat dat inderdaad raar is, dat ze inderdaad heel laag staan. Mijn bloeddruk is ook terug erg laag en ik voel me maar flauwtjes. Overleg met een collega verpleegster en ze besluiten het toch nog eens voor zekerheid te vragen aan de dokter. Geen evidentie voor hen vermoed ik om een dokter die net orders gegeven heeft die vraag te stellen. Chapeau!.

Resultaat van dubbelcheck: medisch nog niet echt nodig, hij ging ze bij controle maandag wel gegeven hebben. Gezien ik me zwakjes voel mag ik ze evenwel nu toch hebben zodat ik al in het weekend terug wat meer energie krijg. Ik ben direct akkoord natuurlijk en stel me in op 2de ongeplandeverlenging van mijn verblijf in het ziekenhuis. We zijn ondertussen zo ongeveer rond 11u30 en ik heb nog wel een paar uurtjes te gaan. De bloedplaatjes zitten ondertussen al allemaal in mijn lijf. Nico gaat naar huis want onze Britt zat alleen thuis. Ik zou hem dan opbellen als alles achter de rug was.

Oke, bloed wordt besteld; Ondertussen komen ze met de soep, ik lepel die langzaam op en babbel wat met mijn collega's die al veel meer meegemaakt hebben dan ik en al jaren in 't circuit zitten. Tot ik me heel plots niet goed voel worden: ik krijg het koud en krijg pijn over m'n ganse ruggengraat. Mijn babbelgenoten zien direct dat het niet oke is en iemand duwt snel op de bel. Tegen dat ze bij mij zijn (1 minuut) lig ik te rillen en te schudden en weet ik me geen houding te geven. Ik schud en beef over mijn ganse lichaam, klappertand continu zonder er controle over te krijgen. Ik heb het ijskoud. Heb pijn in mijn rug, buik,,..;Steeds meer en meer. Angstaanjagend.  Ogen dicht, kreunen en steunen  en klapperen, terwijl er ondertussen van alles rond mijn bed gebeurt. "Bel naar dokter" hoor ik zeggen, "We gaan je direct medicatie geven en dan ga je je direct beter voelen Mevr. Gunst". Ze spuiten cortisone in en nog andere spullen. Ze tappen terug bloed af niet alleen via mijn katheder maar nog via een prik in mijn arm waar ze moeite hebben een gepaste ader in mijn arm te geven, temeer daar ik niet echt stil lig. Het effect van de medicatie komt er jammer genoeg niet direct, ik blijf onophoudelijk schudden en beven en kronkelen. Ik hoor ze zeggen "het slaat niet direct aan , ze zal het moeten uitzweten". Ze leggen 3 dekens over me. Uiteindelijk - in mijn herinnering redelijk lang 3 kwartier?- nemen de symptomen af en voel ik me heel erg moe worden. Dat is van de inspanning die mijn lichaam gedaan heeft en ook van een soort medicatie die ze me gegeven hebben met wat morfine in. Dankbaar sluit ik mijn ogen en kom terug tot mezelf.

Oke, nog wat rusten en dan ben ik klaar voor de nabespreking met mijn lieve verpleegsters. Wat blijkt: zeer uitzonderlijk dat iemand zoveel tijd na toediening bloedplaatjes toch nog zo heftig reageert. Ook dit keer pas ik dus niet in de statistieken (met Mr Hodgkin ben ik qua leeftijd blijkbaar ook een buitenbeentje) . Volgende keer zal ik preventief medicatie krijgen om deze ervaring te vermijden. Ja dank u. Er wordt ook beslist om de zakjes bloed vandaag niet meer toe te dienen, want het is welletjes geweest voor vandaag. Ik beaam. Dat wordt dan maandag terug een lange tijd in het ziekenhuis maar ik heb geen zin in nog een allergische reactie want ook op bloed kan je reageren...

Suf en moe brengt Nico me rond 15u30 naar huis. Nu is de medicatie wat uit mijn lijf en ben ik min of meer terug de persoon die ik vanochtend was, dus alles is goed gekomen!

We zijn terug een ervaring rijker, dat is zeker!

Annick