Zagertje en Oppeppertje

Hi,

De afgelopen dagen waren mooie, lange "groene" dagen waarvan ik volop heb genoten. Zoals:

- Een etentje met een lieve dame die me erg veel steunt in deze speciale periode
- Een gezins-bioscoopbezoek voorafgegaan door lekkere frietjes (en andere rotzooi) bij de frituur
- Ettelijke manege-bezoekjes (Divo op de wei, Divo uit de wei, dochterlief een lesje geven, etc..)
- Een fietstochtje naar het industriepark achter onze deur om enkele bedrijven te bezoeken in kader van Open Bedrijvendag. Dat was een goede conditietest. Ik wist niet goed wat ik mocht verwachten. Mijn geest wil wel maar wat ging mijn lichaam doen? Mijn evaluatie? Ik zit niet op 0% conditie! Ik heb dat ritje toch zonder extra "stops" kunnen afleggen weliswaar soms wat trager tov van mijn sportieve gezinsleden maar het was een reuze meevaller

En dat dan allemaal bij zo'n mooi helder weer. Niet té warm en alles mooi open, top weertje vind ik dat! Voor de rest neem ik nu terug volop de huishoudelijke taken voor mijn rekening (boodschappen koken, was en plas, Andres van en naar school) waardoor de uitspraak "time flies when you're having fun" geheel van toepassing is.

Mentaal dus een goede periode. Alhoewel ik in de achtergrond in mijn hoofd soms wat meer begin te worstelen met .... ik durf het bijna niet te schrijven.... mijn uiterlijk. Als je dat neerschrijft lijkt het nog trivialer... Soit, het is wel zo en ik besef ook dat het normaal is dit te voelen. Er is natuurlijk wel wat verschil in een paar maanden tijd:

Twee stemmetjes vechten wat met elkaar:

1. 't Zagertje zegt....

"Pfft, ik ben mijn spiegelbeeld beu. De kankerlook heeft lang genoeg geduurd.
Ik mis mijn haar op mijn hoofd. En nee, het is geen gladde biljartbal maar die korte stekkers kan je echt geen kapsel noemen. Ik begin het mutsengedoe aardig beu te worden.
Ik  mis ook het haar aan en rond mijn ogen: sinds de 5de kuur zijn zo goed als al mijn krullende volle wimpers verdwenen en van mijn dikke volle wenkbrauwen blijft ook bitter weinig over. De laatste kuur zal finaal alles weghalen dat is zeker en pas dan kan de heropbouw starten.
Ik mis ook mijn boezem: spieren en vet zijn ook daar weggesmolten als sneeuw voor de zon. Zelfs de kinderen is het al opgevallen dat de bergen van een lagere categorie/col zijn en het waren er al geen om in de Tour de France op te nemen.
Ik mis..., meer algemeen mijn vrouwelijkheid en mijn "oude vertrouwde Annick" die ik zie op foto's van het tijdperk "voor". Komt die trouwens binnen enkele maanden nog terug? Of krijg ik een nieuw spiegelbeeld om mee door het leven te gaan, bijvoorbeeld een Annick met rechte blonde wimpers, dunne grijze wenkbrauwen en misschien kort rood kroeshaar?"

   2. 't Oppeppertje zegt...

"Zeg Zagertje, is dat nu het belangrijkste? Moet je daar nu je energie aan verspillen? Het innerlijk en je spirit zitten goed, dus waar hou je je mee bezig? Die looks, wat ze ook mogen worden, komen heus wel terug en dat weet je, dus stop met muggeziften!  Trouwens, ben jij niet diegene die altijd tegen je kinderen zegt: " Het belangrijkste is de schoonheid van het hartje, niet de uiterlijke looks". En ondertussen kan je je toch behelpen met wenkbrauwpotlood, blush etc als je eens wat hipper voor de dag wil komen (ook al is het een uitdaging om "valse" wenkbrauwen te tekenen") . Bovendien kan je nu ook genieten van nieuwe kledij omdat je broeken wel erg wijd werden en dreigden naar beneden te zakken op momenten dat je het niet gepland had?"

Oppeppertje wint het altijd van Zagertje.

Maar Zagertje doet wel regelmatiger dan vroeger nieuwe pogingen. Wellicht is dat gewoon omdat het grote gevaar is geweken. Ik weet nu 100% zeker dat ik dit overleef. Ik weet ook dat de behandeling bijna voorbij is. Dus de focus verlegt zich naar minder belangrijke "no-need-to-survive- dingen". De verwerking van dergelijke zaken gebeurt misschien wel wat in uitgesteld relais en misschien moet ik daarom Zagertje wel voldoende de kans geven zijn gevoelens te uiten? En de naam van de kankersessie "Look good, feel better" zegt natuurlijk ook iets.
Stoppen met verklaringen zoeken (waarom, hoe...) en aanvaarden en gevoelens toelaten is wellicht het beste "medicijn" om de stemmetjes het zwijgen op te leggen. Zoals de lange quote hieronder ook suggereert:

Het denken maakt onophoudelijk lawaai.

Hoe zou het stilte kunnen begrijpen?

Het denken houdt van oordelen.

Hoe zou het vrede kunnen begrijpen?

 Het denken splitst en verdeelt.

Hoe zou het eenheid kunnen begrijpen?

Het denken is onvrijwillig en dwangmatig.

Hoe zou het vrijheid kunnen begrijpen?

Denken is een activiteit van streven en worden.

Hoe zou het Zijn kunnen begrijpen?

Pas wanneer het denken beseft

dat het niet in staat is iets écht wezenlijks te begrijpen,

is er een opening naar werkelijk Inzicht.

Jaja, dat is op zich al een doordenkertje he :-)

Annick