We zijn er aan begonnen. Laatste dag 1 is al een ferm stuk gevorderd, we zijn immers al na 17u en ik ben hier sinds 9u30. Alleen kan ik hem nog niet afstrepen want er is nog geen druppel chemo in mijn lichaam gepompt. Snoezen zoals onze Hakuna hieronder dan maar? Niet echt gelukt...
Laat ons zeggen dat het een nogal chaotische start is. Het is blijkbaar erg druk in het ziekenhuis en daardoor loopt alles een pak minder vlotjes. Eerste probleem was het beschikbaar hebben van een bed. Daarom heb ik van ongeveer 10u tot 14u op de afdeling cardiologie kortverblijf verbleven.
Tweede probleempje was het aanprikken van mijn katheder. Op deze afdeling hebben ze daar zeer weinig ervaring mee, dus een verpleegster die het ooit wel al had gedaan lang geleden wilde het er wel op wagen. Er kwamen vragen over welke naald er normaal gebruikt wordt: een lange of een korte? Ondanks mijn ondertussen ruime ervaring kon ik op deze multiple choice vraag niet antwoorden. Met 50% kans op succes, ging ze aan de slag met de korte naald. Met nog wat extra stress door 2 toekijkende studenten. Resultaat: helaas pinda kaas. Let's start over. Wat opviel: het ritueel van voorbereiding, ontsmetting, afwerking was sterk verschillend van de nu toch al tientallen uitgevoerde keren in het verleden. Geen kapje voor de mond, geen groot schilderij van bruine isobethadine op en flink rond mijn katheder etc... Soit, het is gelukt! Na een bloedafname, waar mijn bloed extra traag in de tube-tjes liep, was stap 1 zo rond 12u achter de rug.
Om 14u was er een bed vrij op de mij vertrouwde afdeling 13 (lucky number). Ik moet zeggen dat ik toch opgelucht was te mogen "verkassen". Daar deelde de verpleegster me mee dat ik mocht kennismaken met een nieuwe assistent, een man deze keer want blijkbaar zijn de mij vertrouwde vrouwelijke assistentes nu bij een ander ziekenhuis aan de slag. Toen er toch - een mij nog onbekende - vrouw de kamer binnenliep was ik dus verrast. Ze stelde zich voor als stagiair, wat waarschijnlijk nog iets anders is dan de naam assistent mogen dragen? De kans op een ontmoeting met een mogelijk knappe assistent is dus verkeken... Maar het was een heel lieve stagaire 😀.
Ze kon me de resultaten van mijn bloedwaarden geven: de rode zijn hoog genoeg, de witte soldaten zijn nog maar met 2300 en dus nog ferm gezakt tov een goede week geleden. En de plaatjes? Dj "bloody shake" heeft zijn best gedaan: teller staat op 112.000. De kaap van 100.000 is dus bereikt en dus groen licht voor de chemo! Gezond is mijn bloed echter nog niet, gezien ik voor de 3 waarden nog steeds onder de gezonde-mensen-minimum-norm zit. Ik kom dus nog verzwakter dan de vorige keren aan de meet.
Plots deelde die lieve stagiaire mee dat ik ook nog effe naar radiologie moest voor een ct-scan van mijn thorax. Op de laatste pet-scan was er toch een verdacht vlekje te zien ergens aan mijn longen. Waaaaaaaat????schreeuwde het inwendig in mij maar ik was te verbouwereerd om ook maar een verbale reactie te geven. De ongerustheid groeide natuurlijk met de minuut. Gelukkig kwam mijn dokter zo' n 2 uurtjes na de scan langs met het verlossende nieuws dat het niks was. Hij had zelf de beelden van de petscan van augustus nog eens bekeken en vond dat plekje wat raar waardoor hij het eens verder wilde bekijken ... Pfffft, toen kwam er wel een brok emotie los moet ik zeggen. De spanning van de chaotische dag, de angst om toch nog niet verlost te zijn samen met een piekende neus & ogen en een ijl hoofd door het ondertussen inlopen van de eerste chemozak, zorgden dat de tranen plotseling makkelijk vloeiden. Hij had nog goed nieuws: mijn dagelijkse dosis van 3 chemo-pillen moet ik pas nemen vanaf morgen ipv naar goede gewoonte ook vanaf dag 1. En kers op de taart, dag 8 zal er ook geen chemo meer toegediend worden! Omdat mijn bloed niet echt meer in superforme is. En wellicht ook omdat het niet zo nauw steekt gezien Mr Hodgkin piepe-dood is, denk ik er dan bij. Samengevat: geen 8 dagen chemo maar 7 en dag 1 ook wat minder. Joepi!
Ondertussen zijn we 20u30 en loopt mijn laatste chemozakje voor vandaag gestaag binnen. Binnen een kwartier is de chemo van dag 1 voorbij en ik besef ten volle dat er nu echt geen volgende keer "dag 1" komt. Ook dat draagt bij aan de emoties...
Dus een toch wel heftige dag vandaag maar met een happy end. Lieve groetjes, Annick
Geen opmerkingen:
Een reactie posten