Onrust

Hallo,

LICHAMELIJKE ENERGIE UPDATE Ze zeggen dat rood vlees niet goed voor je is. Dat het op de lijst van heel slechte producten zou moeten komen zoals sigaretten, drugs. Ik kan alleen maar vaststellen dat mijn 2 wel erg rauwe biefstukken van vrijdag mijn lichaam deugd doen. Qua lichamelijke energie zitten we dus terug in stijgende lijn.

ZONA UPDATE Dit weekend wel duidelijk meer pijn van de zona (voornamelijk rugpijn).
De blaasjes veranderen van vorm en kleur maar blijven gelijk in aantal. Ik denk dus dat we dat beestje in de kiem hebben kunnen smoren. Als je googelt op zona-afbeeldingen is het niet echt smakelijk wat je daar allemaal ziet, dus ik ben opnieuw dankbaar voor dit "geluk bij een ongeluk".

EMOTIE UPDATE Er wordt weer gebabbeld, opgevoed (met vallen en opstaan), opgeruimd, etc. Ook meegedacht én nagedacht. De stijl van reageren is gejaagd, een "snak en een beet"  is veel te snel gegeven. Controle-freak: my way is the best way, drammerig, prekerig, weinig tegenspraak duldend. Streng ook, be perfect verwachten. Ik stel het vast bij mezelf, weet dat het onverdiend is voor mijn dierbaren rondom mij. En dat zijn natuurlijk mijn gezin, mijn man en kinderen. Anderen hebben daar geen last van.

Ook tranen zijn snel aan de horizon. Als iemand bv iets zegt zoals "Ja, het is een ganse beproeving geweest, je zal je bandje wel eens terugdraaien", triggert dat een explosie van emoties waarvan ik zelf sta te kijken.

Samengevat, ik voel een enorme rusteloosheid in mij borrelen een mengeling van frustratie, boosheid, verdriet, onzekerheid, gejaagdheid. Net op het moment dat iedereen verwacht dat ik overloop van vreugde (de behandeling is voorbij!), gaat het licht soms uit van de Annick zoals jullie ze vaak hebben gelezen. Waarom toch? Misschien om wat ik hieronder vertel?
.
Tot nu toe was het de tactiek van Streuvels( = "kop naar de grond en verder ploegen") die de positieve, krachtige en relativerende Annick naar boven haalde. Ik blijf van veel mensen horen hoeveel bewondering ze hebben voor die Annick. Tot nu toe vond ik dat soms wat raar, omdat het voor mij logisch, evident voelde. Ik had een geneesbare kanker, ik had een pak steun, ik had niet zo'n erge bijwerkingen, etc...En dat blijft nog steeds zo. In vergelijking met veel anderen die plots in Kankerland gegooid worden, heb ik op alle vlak verschrikkelijk veel geluk gehad.

Daarnaast is er ook het geluk (alweer bij het ongeluk) dat ik een kanker had die perfect inspeelde op mijn karakter. Ik ken mezelf als iemand die graag weet wat het doel is, een gevoel moet hebben dat het doel haalbaar is en daarna snel een concreet stappenplan opzet om dat doel te bereiken met de nodige controlepunten onderweg ingebouwd.  Als ik daar dan de nodige middelen voor heb/krijg en met wat supporters onderweg kan bereiken ben ik in mijn nopjes. Ik laat me dan niet gauw uit mijn lood slaan door kleine hindernissen onderweg en hou mijn focus redelijk goed op het einddoel.

Toegepast op mijn situatie
1) doel = mr hodgkin verslaan
2) haalbaar: ja, grote kans op genezing
3) stappenplan: 6*beachopp chemotherapie, 3 wekelijkse cyclus, vaste controlemomenten, ...
4) middelen: mijn dokter, de verpleegsters, de chemotherapier, de pillen, mijn hospverzekering,...
5) supporters: een hele hoop
4) hindernissen onderweg: o.a. de familie Bijwerkingen

Het feit dat dat vanaf het begin zeer duidelijk was en vooral dat ook al heel snel bleek (na de PET scan in juli) dat het doel een nog hogere haalbaarheidsgraad had, was voor iemand zoals ik een zegen. De behandeling was trouwens ook geen "magje" maar een "moetje", het alternatief was ondenkbaar. Focus en gaan met die banaan, zeggen ze dan bij de Gunsten! Ik heb het aangepakt als een project denk ik .

Er zijn ook mensen die me in de afgelopen behandelingsperiode aangegeven hebben dat er ook plaats mag zijn voor andere emoties. Ik weet nog dat ik daarover dan nadacht en ik meestal tot de conclusie kwam dat ik echt mezelf was en dat ik echt meende wat ik schreef en zei. Dat is ook nog steeds zo. Alleen begrijp ik nu meer en meer hoe dat kwam én voel ik meer en meer dat ik de afgelopen maanden heel taakgericht ben bezig geweest mijn project te runnen. De relatiegerichte aspecten (tov van mezelf) heb ik daarbij vergeten en als ze al eens om aandacht vroegen heb ik ze vakkundig de nek omgewrongen. Ook dat is een typisch valkuiltje van Annick.

Nu de structuur van de behandeling wegvalt, nu dit veld succesvol is geploegd, zit diezelfde Annick met haar handen in het haar denk ik.
- Eén, ze is moe (fysiek en ook mentaal moet ze nu toegeven) van het zware werk dat achter de rug is. Ze beseft meer en meer wat er eigenlijk allemaal doorstaan is. Welke impact dit gehad heeft op haar uiterlijk en innerlijk.
 - En twee, ze weet niet zo goed hoe het nu verder moet. Er zijn nog velden die om aandacht schreeuwen maar ze vergen een andere aanpak, andere middelen. Met minder steun en supporters langs de zijlijn want het levensgevaar is geweken. Met meer druk vanuit de maatschappij om terug in te stappen en zo snel mogelijk en gewoon verder te doen.. En ook die velden bewerken/herwerken zijn eigenlijk "moetjes". Anders komt het niet goed met de boerin. Dat voelt ze heel goed aan. Maar ze is er doodsbang voor want het wat en het hoe is vaag en mistig. Het stappenplan zal nooit zo helder zijn als dat van de afgelopen fase. En ik weet het, kap de olifant in stukjes, stap per stap ..

Er is dus een en ander gaande in mijn geest, in mijn zieltje...De emoties vechten zich een weg naar de oppervlakte van mijn bewustzijn. Momenteel duw ik nog heel vaak weg door vooral heel erg bezig te blijven met ditjes en datjes. Mijn slimme brein zorgt ervoor dat ik zo niet teveel nadenk en ... voel. Dat blijft mijn valkuil; Ik zal er de komende periode ruimte voor moeten maken.

Ik sluit af met een een mooi genietmomentje dit weekend want die zijn er nog steeds hoor.

Hopelijk hadden jullie een mooi weekend met leuke genietmomentjes?

Morgen laatste controle cyclus 6. Verwacht wordt dat de bloedwaarden nog niet in orde gaan zijn maar wel al in stijgende lijn.

kwetsbare Annick