Speciale dag!

It has happened... vanaf vandaag geen - en hopelijk nooit geen - Chemo-Gruwels meer. Niet in de vorm van pillen, niet in de vorm van baxters, noppes, niks! Een mijlpaal is bereikt!

Chemo-baxter dag 8 cyclus 6 werd zonder discussie geschrapt door mijn dokter. "Bloedwaarden te slecht", klonk het nogal sec. Met 84.000 plaatjes en nog 700 witte bloedcellen zijn we terug sterk in neerwaartse beweging en die tendens gaat nog wel even door tot ergens in het weekend. Zoals gewoonlijk vrijdag en maandag op controle en waar nodig op die dagen de nodige versterking door toevoeging van extra LP's of bloed. En vanaf vandaag prikjes geven, extra pilletjes slikken tegen van alles en nog wat natuurlijk. Woensdag 28/10 dan om af te sluiten een PETTER-ke gaan doen. Pas dan is cyclus 6 effectief over & out.

Uiteraard was vandaag voor mij een speciaal moment, dat zal niet verrassends zijn voor jullie.
Wat wel verrassend voor mij was, was dat dat voor mijn dokter helemaal niet zo bijzonder was.
Ik begrijp natuurlijk dat het voor hem anders is dan voor mij ("deuh" zou mijn dochter zeggen).
Maar hij heeft me toch weer "liggen gehad" daarnet op consultatie :-).
Het was alsof het voor hem de zoveelste consultatie van de zoveelste patiënt was. Hij liet althans niks blijken. In woorden niet. En in non-verbale taal heb ik de misschien wel door hem gegeven signalen niet kunnen lezen of begrijpen:-).

Geen blijdschap omwille van een gered leven (I know dit klinkt echt melodramatisch :-))
Geen kick omwille van een gelukte medische behandeling
Geen  grote glimlach omwille van het kunnen brengen van een goed nieuws boodschap (voor zover hij die boodschap eigenlijk wel tout court bracht)

En toch moet dat toch deugd doen om iemand erdoor te kunnen halen. Om geen slecht nieuws te moeten brengen. Vast wel. Het is gewoon een super goede emotie-verberger, die dokter van mij. En ik vergeef het hem met gans mijn hart hoor! Zonder hem was het veld zeker niet geploegd geraakt...

Bovendien heb ik hem toch op het laatst een korte glimlach kunnen ontlokken.  Door ostentatief mijn restant Natulan chemo-pillen op zijn bureau te zetten inclusief zakje met waarschuwende sticker voor het grote vergif . Met de vermelding "Zo, deze mag u houden, die heb ik niet meer nodig he?".


Toen ik de deur van de consultatieruimte achter me sloot en het besef er even kwam dat deze mijlpaal nu echt bereikt was, kwamen er plots traantjes. Niet handig in een overvolle wachtgang .De mensen dachten wellicht dat ik slecht nieuws had gekregen. Dus heb ik die maar vlug terug weggeduwd, die traantjes van vreugde en misschien ook wat van onverwerkte verdrietjes. Die gaan we wel terug vrij laten als de tijd daar rijp voor is... Als ik wat rust in mijn hoofd krijg. Ik merk immers dat ik door bezig te blijven met allerlei ditjes en datjes eigenlijk zelf soms een meester ben in het verbergen van mijn emoties. Misschien moet ik wel dokter worden :-).

Een heel opgeluchte Annick