Traag maar zeker

Een korte update, want veel heb ik niet te vertellen.

De chemo van dag 1 is me zwaar gevallen. Gisteren was ik niet veel waard tot een goed stuk in de namiddag, dan ging het terug wat beter. 

Eetlust was zo goed als nihil, ondanks de aangepaste voeding die ik samen met de diëtiste afgesproken had. De havermoutpap 's morgens ipv de boterhammen is slechts een paar hapjes mijn keelgat ingeraakt. Het omeletje met wat bloemkool en rijst 's middags deed me walgen en bleef zo goed als onaangeroerd liggen.  Buiten wat appelsap won de mottigheid het dus telkens. Gelukkig kon ik 's avonds toch 1 potje yoghurt met wat cornflakes binnenlepelen. Als dessert kreeg ik een mini portie fruitpap. Ja echt waar, zo'n bruin papje (van de betterfoodkoek!) met sterke geur van banaan. In de tijd van baby Britt en baby Andres vond ik dat superlekker en was ik altijd blij als ze eens een keer niet tot de laatste hap hun mondje bleven opensperren! Door die herinnering begon ik gretig aan mijn potje, maar mijn chemo-smaakpapillen staken een stokje voor mijn jeugdig enthousiasme. Toch enkele lepeltjes doorgeslikt...

Vanmiddag - na de laatste chemo baxter = mijlpaal, mijlpaal!!!- mag ik naar huis. Ik kijk er erg naar uit. Einde van de chemo-opnames, for now! Nog welgeteld 15 chemo-gruwel-pillen door te slikken over 5 dagen en  dat hoofdstuk is voorbij. Het lijkt zo onwaarschijnlijk.
Ik heb het moeilijk met het schrijven van woorden als "definitief voorbij" en "nooit meer" etc...
Het is alsof ik dat niet durf zwart op wit op "papier" te zetten.
Ook omdat mijn realisme het wint van mijn positivisme, want ik weet natuurlijk niet wat de toekomst brengt.
Maar alleszins  "definitief geen chemo meer in de nabije toekomst", is dan toch een aanvaardbare zin.

De laatste loodjes dragende Annick