Verveling?

Helaba,


Ik weet het, het is al eventjes geleden dat ik in mijn pen (toetsenbord) gekropen ben.

--> Omdat ik geen spectaculaire zaken te melden heb, maar wel genietend van allerlei groene accentjes die mijn dagen momenteel kleuren...
--> Omdat ik er minder toe kom door het wennen aan het meer gestructureerde leven met terug schoolgaande en aanwezig zijnde kids in the house 's morgens, 's avonds, in het weekend.

Ik voel me dag per dag aansterken. Het heeft allemaal meer tijd nodig, maar nu we op 3 dagen van de 5de cyclus zitten voel ik me meer en meer terug de Annick zoals ik in de vorige kuren bijna een ganse week kon zijn.

Er zijn mensen die me vragen "Verveel jij je niet" of " Zijn de dagen niet erg lang"?
Een begrijpelijke vraag. Als je in het werkende leven zit, lijkt het alsof je - als je niet meer werkt - zo'n zeeën van tijd moet hebben dat het niet anders kan dan dat je je verveelt of dat de tijd wel erg traag voorbij moet gaan. Mijn ervaring tot nu toe is echter: totaal niet! Eén uitzondering: in de dagen dat er veel pijn en ongemakken zijn dan duren de dagen (en nachten) wel lang. Vervelen doe ik me dan ook niet, maar laat ons zeggen dat ik de wijzers van de klok dan wel graag een paar serieuze draaien naar rechts wil bijgeven.



En  natuurlijk, ik ben geen weken in dezelfde modus zoals ik nu ben. Dus ik weet (nog) niet hoe ik me zou voelen en hoe ik zou handelen als ik een langere tijd achtereen me redelijk goed kan voelen en toch niet in de "rat-race" spring . Want tijdens de eerste 2 weken van een chemo kuur gaat er natuurlijk ontzettend veel tijd in aanwezigheid in ziekenhuizen: toediening van chemo en/of controles en versterking via extra bloed of bloedplaatjes. Ook daar verveel ik me trouwens niet, ondanks de gigantische wachttijden. Boek, kruiswoordraadsel, Ipod, Ipad zijn mijn dikke vrienden in mijn rugzak. Maar meer en meer worden die vaak heel weinig gebruikt. Ik vind het fijn om babbeltjes te slaan met verpleegkundigen maar vooral met de mensen rondom mij die daar ook zijn voor een of andere behandeling of controle.

Op het moment dat ik uit mijn dip ben, de controles wat afgebouwd worden, probeer ik nu maximaal gewoon te functioneren zoals een "huisvrouw". Zeker nu de rest van het gezin weer in het gewone ritme zit en het ongestructureerde losse vakantietijdperk losgelaten moest worden. En ik moet zeggen, daar kan ik dus heel goed mijn dagen mee vullen. Ik sta mee op met de werkende mensen op (7u). Wat doe ik dan allemaal: ik strijk, doe boodschappen (food maar ook vb nieuwe onderbroeken voor the kids, een bureaulamp, apotheek etc...) , kook, ruim op, doe de was, regel zaken, breng en haal Andres van school (gewoon droppen want mee binnengaan is not done anymore, laat staan een zichtbare afscheidskus) , help waar nodig met huiswerk, etc..., . Ik weet het, dat zijn allemaal dingen die de meesten onder jullie ook doen inclusief jullie job! Dus dan moet er toch wel veel tijd over zijn? Awel nee, zo ervaar ik dat helemaal niet, strange he?

Ben ik dan zo'n trage schildpad geworden en neem ik voor alles zeeën van tijd. Zo voelt het ook niet aan, alhoewel ik natuurlijk wel onbewust meer mijn tijd neem. Toch is het geen bewuste "bezigheidstherapie", in de zin van tijdvulling doen omdat je anders toch niet weet wat gedaan. Ik sta echt geen half uur voor de yoghurtjes om te bekijken welke soort ik dit keer eens zou uitproberen. En toch is er veel verschil met "vroeger". Ik ga niet meer zoals een stress-kieken snelsnel de rekken af , ondertussen al continu nadenkende over de volgende klus die ik nog moet zien klaar te krijgen of zoekend naar een oplossing voor een probleem op het werk of thuis. Ik ben bij elke activiteit veel meer in het Nu.

Het multi-taskende superbrein van de vroegere Annick is dus veel minder actief. En dat ervaar ik als een zegen. Ik vind nochtans dat ik efficiënt ben in het uitvoeren van mijn taakjes, de resultaatgerichtheid is nog steeds hoog.

Alhoewel ik nog steeds last heb van mijn "Chemo-brein" (mooi excuus he?!). Twee voorbeeldjes:

- Deze week een pasta klaar gemaakt. Geproefd en ik miste iets, wat extra gekruid en "eten is klaar geroepen". Aan tafel wat commentaar op het eten van mijn kiddies, tot Nico plots zegt "Het is eens vegetarisch, dat is toch ook oke?" . Dan pas viel mijn euro! Ik had dus een ongepland vegetarische pasta gemaakt. Glad vergeten mijn spekjes en hamblokjes toe te voegen....

- Maandagavond keek ik erg uit naar de groeps-yoga-les. Temeer daar ik de volgende maandagen niet meer van de partij zal kunnen zijn. Ik had er dus echt zin in en toch ben ik er in geslaagd het domweg te vergeten! Een excuus misschien, onze nieuwe paardje Divo leidt in de avond nog sterk mijn gedachten af gezien ik Britt waar mogelijk in het begin nu nog wat begeleid. I just lost track off time, maar dat wijst er ook weer op dat ik meer in het NU leef, wat dan weer positief is. Gelukkig was het bezig zijn met Divo en Britt ook een energie-gevende activiteit.

Er is echt veel meer rust in mijn hoofd (en daardoor ook in mijn lijf) omdat ik meestal de zaken een per een kan bedenken, uitvoeren, regelen. Het is zo fijn om dat gevoel te hebben, ook voor de mensen rondom mij. Zij ervaren een veel rustigere Annick, die met veel meer aandacht luistert (denk ik :-)), die zorgt voor zaken waardoor zij rustiger kunnen chillen bij aankomst thuis. In het tijdperk "na Mr Hodgkin" wil ik daar toch heel graag een stuk van behouden. Uiteraard met de nodige realiteitszin. Te bekijken hoe we dat vorm kunnen geven na de behandeling.

Tussen deze "huisvrouw-activiteiten" heb ik natuurlijk nu ook tijd gemaakt voor andere batterij-opladende activiteiten (maar de huisvrouw activiteiten zijn op zich ook oke hoor) door bijvoorbeeld:
- op individuele berichtjes die ik blijf ontvangen (en ze blijven deugd doen!) te reageren.
- deze blog te schrijven (al durf dat wel eens niet gebeuren omdat ik vooral moet wennen dat ik s avonds graag aandacht kan geven aan het gezin)
- en andere energie- boostertjes, zoals

                       * deze ochtend - in combinatie met allerlei nuttige boodschappen - ook wat spullen                              gebracht naar het opvangcentrum voor vluchtelingen in Sijsele. Ik zit al een tijdje te                              worstelen met al die berichtgeving en het voelde goed toch iets te doen, al is het                                    natuurlijk peanuts.
                      * Gisterennamiddag ben ik naar de sessie "Look good, feel better" geweest. Het                                    verzorgings- en schminkgedeelte was aangenaam, maar nog veel fijner waren de                                  gesprekken met de lotgenoten rond tafel (dit keer 5 vrouwen met borstkanker, bijna                               allemaal rond mijn leeftijd of zelfs wat jonger).  Ook daar merk ik dat ik door me                                 kwetsbaar op te stellen, mensen op hun gemak stel en hen hierdoor ook hun eigen                                 kwetsbaarheid mee help bloot te geven. In geen tijd vlogen de pruiken en mutsjes af,                           behalve bij één mevrouw waar je natuurlijk ook alle respect voor moet hebben.
                      * Dinsdagochtend een ontbijtje uit huis met een lieve vriendin

Langzaam begint de tijd terug te korten en flitst het regelmatiger in mijn hoofd "oh nee, straks opnieuw". Straks opnieuw en wellicht met een lichaam die minder sterk aan de meet komt, wat zal sat geven? (ben benieuwd maandag naar mijn bloedwaarden). Anderzijds nog 2 keer en we kunnen finaal naar recuperatie en herstel gaan . Dat kunnen er velen niet zeggen en dat besef ik maar al te goed.

Fijn weekend voor jullie allemaal!

Annick

ps mooie quote van een collega van 't werk gekregen, ik ben heel veel die laatste, maar geniet enorm van de momenten waar ik de eerste kan zijn en ervaar die nu meer en meer!

Als ik zit , dan zit ik

Als ik sta, dan sta ik

Als ik ga, dan ga ik, zei de man

Maar dat doe ik ook

onderbrak de ander hem

Nee reageerde de eerste 

als jij zit, dan sta je al.

Als jij staat, dan loop je al.

En als jij gaat, dan ben je er al.