Vandaag nog maar eens een bloedcontrole laten uitvoeren. De cijfertjes:
- witte bloedcellen: verder gezakt (3000) en nog steeds onder minimumwaarde (4500)
- rode bloedcellen: zelfde als vrijdag (3.2) , nog steeds onder minimumwaarde (3.8
- bloedplaatjes: sterk gestegen (71000 -> 140.000) nog steeds onder minimumwaarde (150.000)
Bespreking dokter:
Hij zegt: "Mmmh, wat bloedarmoede en ook lichte aantasting van de lever. Laat ons donderdag starten. Dat is dan je laatste kuur?"
Drie zinnen die vragen om reactie, toch?
En wat deed AnNico Positivo?
1) Op de eerste zin heb ik niet gereageerd. Ik had maar 1 doel bij deze consultatie: mijn volgende chemo-kuur herplannen met startdatum maandag 14/9. Dus, onder het motto "chose your battles" een motto waar ik eigenlijk niet echt goed in ben - heb ik dit keer de andere informaties die ik kreeg "losgelaten".
2) Op de 2de zin was ik heel actief. Het was niet moeilijk hem te overtuigen om te starten op maandag 14/9. Zo kan ik donderdagmiddag ook gaan naar een sessie "Look good, feel better" georganiseerd door Stichting Kom op tegen Kanker. Daar zal ik mijn velletje nog beter leren verzorgen, leer ik hoe ik nog beter mijn walletjes, mijn dunne wenkbrauwen etc kan camoufleren. Het is me daar niet echt om te doen hoor, maar ik heb wel zin om te gaan omdat ik vermoed dat ik ook daar weer leuke contacten zal hebben.
3) De laatste zin vond ik ook wel een reactie waard. "Nee, volgens mij is het mijn 5de cyclus, tenzij u zegt dat ik na deze cyclus mag stoppen uiteraard". Een brede glimlach van mijn dokter, meer woorden waren niet nodig om aan te geven dat daar geen sprake van was.
Ik ben blij dat ik "mijn punt" heb kunnen scoren (minder moeizaam dan onze Rode Duivels gisteren godzijdank!).
Dat geeft me nog een week om zowel fysiek (ik hoop mijn waarden nog wat hoger te krijgen) als mentaal sterker aan de meet te komen voor de volgende cyclus. Met dat laatste ben ik al goed op weg sinds dit weekend. Vrijdagavond zalig bezoekje van vrienden waar we samen gekookt hebben ipv het traditionele de gastvrouw kookt voor de gasten en dat was supergezellig concludeerden alle partijen achteraf. En lekker! Zaterdag voor het eerst naar een activiteit van de lotgenotenvereniging LVV geweest en heel warm onthaald geweest. Ik was de enige mét mutske, de enige nog onder behandeling. De meeste aanwezigen zien elkaar al jaren en er heerst een goede sfeer. Meevaller dus. Zondag dan intens genoten van een wandelingtje met ons nieuwe paardje Divo, dochter en mijn papa door onze wijk. Batterij-opladend!
Vanavond kijk ik al uit naar een groepsyoga-sessie. Ik moet eerlijk toegeven dat ik met mijn individuele yoga training thuis niet echt in routine geraak, dus ben blij dat ik nog eens kan gaan. Het is zeker iets dat ik -eens ik niet langer de ups en downs van de behandeling moet ondergaan - structureel wil inplannen in mijn leven "na kanker".
De groene bollen zullen deze week groter zijn dan de vorige weken en het zal verdikke deugd doen!
Al zegt de "inspiratiemail" die ik onlangs in mijn mailbus kreeg precies iets anders. 'k Zal er dit keer even niet teveel over nadenken en genieten van wat nu is.
Annick
Je diepste verlangen is niet om je voortdurend ‘goed’ te voelen.
Je diepste verlangen is niet om je permanent gelukkig,
succesvol, zelfverzekerd, geliefd, ontspannen, sterk,
aantrekkelijk, evenwichtig en vitaal te voelen.
Je diepste verlangen is om volledig beschikbaar te zijn
voor élk gevoel dat gevoeld wil worden,
en te herkennen dat je de onaantastbare open ruimte
van bewustzijn bent waarin alle gevoelens
als tijdelijke passanten komen en gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten