Spreekwoordelijk

Hi,

We staan aan de vooravond van de voorlaatste ronde. Morgen start cyclus 5.

Natuurlijk is het eerder met "lange tanden" dat ik de gebruikelijke zakjes en pilletjes Chemo-Gruwels zal "op eten" vanaf maandag 14/9 tem maandag 21/9. Ik ben wat bang voor wat de familie Bijwerkingen dit keer allemaal mee zal brengen op haar gebruikelijke bezoekjes nadien. Het zullen cadeautjes zijn die ik liever kwijt dan rijk ben, maar ja, een gegeven paard mag je niet in de bek kijken :-). Ik ga ervan uit dat die lieve Divo, paard zijnde, me enkel maar toffe geschenkjes zal geven..., hij is zo lief dat ik zeker ben dat hij me geen oor zal aannaaien. Dus, don't worry, be happy!

Nee, even serieus, ik aanvaard dat het normaal is dat ik deze gevoelens van weerzin en angst heb. Net op het moment dat je terug wat in je kracht komt weten dat je die terug moet laten afbreken is een harde noot om te kraken. Toch laat ik die gevoelens niet echt de overhand nemen, vanuit het motto "eerst zien en dan geloven". En hier wil ik eigenlijk vooral dat het resultaat is dat ik het niet zie en dus ook niet moet geloven :-). Natuurlijk zal het water me terug wel eens tot aan de lippen komen (ah ja, want als ik huil lopen de waterlanders tot aan mijn lippen, of als ik zal kotsen kan je je ook wel iets bij dat spreekwoord voorstellen). Echter, ik weet ondertussen dat ik al die lastige bezoekers met wortel en tak kan uitroeien. Dat is al elke kuur/bezoekronde gebleken. En trouwens, het is zo lang dat het breed is hé! Rien à faire.

Bovendien ik zou in veel mensen die slechter af zijn hun schoenen niet willen staan. Ik heb in de afgelopen maanden van heel dichtbij kunnen zien en horen dat de schoenen waarin ik moet staan best nog draagbaar (draaglijk) zijn. Ik zit namelijk niet in een straatje zonder eind. Mijn straatje kan ik straks verlaten en andere straatjes op mijn levenspad gaan verkennen. Geluk bij een ongeluk, dat is wat mij is overkomen, echt waar! Ik heb altijd gevonden dat ik onder een gelukkig gesternte geboren ben, dat ik een zondagskind ben, en ondanks het Kankerspook op mijn pad, vind ik dat nog steeds. Ik kan jullie dus op het hart drukken: met mij komt het allemaal wel goed.

Tot een van de komende dagen vanuit mijn bedje in Az Sint Jan/

Annick

ps hieronder een foto genomen na de "Look good, feel better" sessie van donderdag .Schoon kleurke he, deze veer steek ik alvast op mijn muts!