Vecht! Vecht! Vecht! Hoezo, vecht?

Hey daar allemaal,

Langs deze weg wil ik jullie allemaal nog eens heel hartelijk bedanken voor alle lieve berichtjes en steun die ik al mocht ontvangen. Jullie hebben geen idee hoe waardevol die zijn, hoe ze energie geven, hoe ze je minder alleen doen voelen...

Bij deze dus een warme oproep om - als je daar zin in hebt - dit te blijven doen, want ik kijk uit naar die kleine en minder kleine berichtjes en tekentjes van het gewone leven. Dat kan simpel via reacties op de artikels in deze blog (klik op opmerkingen onderaan elk artikel), maar ook natuurlijk nog steeds via de gekende kanalen: smsje, mailtje (privé dan), facebook, kaartje, .... Bang voor de stilte ben ik dus wel een beetje... Noem het mijn drang naar aandacht, maar ik voel nu eenmaal dat ze me toch helpen de vechtlust hoog te houden.

En daar wil ik het eigenlijk eens over hebben, over dat VECHTEN: veel mensen vragen me - zeer goed bedoeld - te vechten, moedigen me aan niet op te geven, wijzen me er op wat een straffe madame ik ben en dat ik dus juist daardoor nog meer kansen heb hier heelhuids uit te komen, vragen en smeken me positief te blijven denken.

Maar weet je, eigenlijk voel ik me net zo machteloos als jullie. Want wat kan ik zelf doen? Wat heb ik in handen om het einddoel te bereiken: erg weinig....vrees ik. Behalve inderdaad proberen mentaal overeind te blijven, maar dat is overlevingsdrang, dat is een manier vinden om deze periode door te raken, om om te gaan met de vele effecten die langzaam voelbaar worden. Om niet ten onder te gaan in dit hele circus. En inderdaad, op die manier hopen dat je het beetje energie dat je nog ergens in je lichaam hebt, daardoor kan gebruikt worden in de strijd tegen Mister Hogdkin IV.

Ik ben er - net zoals velen onder jullie - dus wel van overtuigd dat je mentale kracht impact kan hebben op je lichaam, maar het is geen wondermiddel. Er is geen 1-op-1 relatie: denk je positief, vecht je, dan genees je. Ik ben dus ook realist (jammergenoeg soms :-)) . Veel mensen zonder sterke mentale kracht hebben kanker toch overleefd, Veel mensen met massa's vechtlust hebben het toch niet overleefd of hervallen. That's life!

Bottem line zijn er andere belangrijke factoren die een rol zullen spelen of en hoe ik hier door kom:
1) geneeskunde: juiste dokters met juiste behandeling? -> daar voel ik me momenteel oke bij
2) mijn lichaam: slaat de behandeling aan of niet? -> wait & see...
3) toeval en geluk: heb ik naast de pech om kanker te krijgen, wel het geluk om er door te spartelen?

En daar heb ik dus net als jullie erg weinig controle over, daar kan ik niet voor vechten of straffe madame trukken uitspelen, hoe graag ik dat ook zou willen kunnen beïnvloeden.

Is dit nu een oproep tot "stop-de-vecht-oproep-berichtjes"? Absoluut niet! Ik begrijp heel goed wat jullie bedoelen. En het zijn vaak niet de woorden zelf maar de intentie, de warmte die er achter schuilt die me zo'n deugd doen. Dus, blijf vooral wie jullie zijn, schrijf en zeg wat je wil.

Tot slot: de impact van de eerste week van de 1ste "3-weken cyclus" begint nu toch ook lichamelijke effecten te hebben. Spreken kost me veel energie en moeite. Het voelt alsof er een zware steen op mijn borstkas, maag, buik gelegd is en ik word langzaamaan dus meer vermoeid. Morgen dag 8 en een nieuwe lading baxter chemo incasseren in het ziekenhuis en daarna 2 weken om te recupereren van alles om vanaf 6/7 terug klaar te zijn voor cyclus 2,

Dus ik mag me verwachten aan een moeilijke periode. Maar ik zal vechten (grapje en toch ook gemeend) om die periode dag per dag door te spartelen op naar terug een wat betere periode.

Annick