Jawadde!

Hoi,

Met weinig energie probeer ik hier toch even de gebeurtenissen van de laatste dagjes van me af te schrijven. In stukjes en beetjes met de nodige rustpauzes. Want jawadde, F***, Kl*te, verdomme zeg!

Een mens moet gelukkig zijn (je ziet er is dus altijd een positieve kant :-)) dat hij niet weet wat op hem afkomt. Ik begrijp dus meer en meer de dokters in hun uiterst beperkt zijn wat betreft het omschrijven van het gezelschap "Bijwerkingen". Je leert ze beter stap voor stap kennen, ondergaan en overwinnen, geloof me. Voor de collega's van 't werk met kennis van Insights: als je veel blauw in je profiel hebt (= drang naar details), leer je het hier wel een beetje mee af...

Allerlei nieuwe sensaties overvallen je, jammer genoeg geen gelukzalige. Welke kennismaking met de Familie Bijwerkingen heb ik al mogen ervaren? Ik schrijf ze hier even van me af - wetende dat dit stukje al weer veel te lang wordt - maar sla gerust passages over. Ik heb nood om het waar mogelijk even in woorden uit te drukken:

- "strike-bowling"-gevoel: iedereen kent X = strike! Daar word je blij van tijdens bowling, want het betekent dubbele punten bij de volgende worp. Hier niet, want jij bent de kegeltjes die geramd worden door de zware bowlingbal. Je ligt in allerlei richtingen uiteen gespreid, je voelt soms dat je arm, been (= kegeltje) helemaal niet goed ligt, maar hebt zelfs de energie niet om je even beter "te schikken". Gelukkig zijn er dan de vele hulpmiddeltjes, jullie dus, die zachtjes aan de touwtjes trekken om de kegeltjes terug recht te zetten, tot de volgende strike, spare, en soms ook eventjes een slechte gooier die de bal in de "geule" rolt :-)

- "eat-your-hart-out"-gevoel: en terwijl je daar dus strike-gewijs ligt, heb je het gevoel dat er binnenin je lichaam van het laagste onderdeel in je buik (zijn dat je eierstokken, je blaas?) tot bovenaan in je keel een muis bezig is, die langzaam overal lekkere hapjes neemt (van Mister Hogdkin IV hoop ik!). De muizetandjes zijn niet scherp, je ervaart dus geen felle pijnstoten of zo, maar het is iets knagends vandaar mijn metafoor probeersel hier. Ademhalen op zich wordt een beproeving, omdat je het gevoel hebt dat de hele muizenfamilie op je borstkas zit te wachten tot zij aan de beurt zijn.

-" don't you sleep baby"-gevoel: ondertussen kan je niet slapen omdat de activiteit  in je lichaam dat niet toelaat, je je te misselijk voelt (maar toch nog geen een keer echt moeten spugen, joepi!)

- "bloed-met-te-weinig-druk" gevoel: ik ben altijd geprezen voor mijn lage bloeddruk, want dat is gezond (echt waar!). Nu zorgt het er wel voor dat ik me snel erg zwak voel en "van mijn stokje draai" omdat de sensaties er soms voor zorgen dat ik nu echt wel te weinig "pressure" heb in mijn adertjes.

- "skelet-pijn"-gevoel: zitten er in botten zenuwen? ja zeker, want ik voel sinds kort toch regelmatig speldenprikken, trekking in bv mijn kaakbeenderen/tanden, ruggengraat,... Schijnt van de spuitjes te komen die ik sinds gisteren krijg om goede witte bloedcelvrouwtjes aan te zetten zich wat sneller dan normaal voort te planten

De meeste van deze sensaties zijn al terug een pakje beter , niet meer zo intens of langdurig, dus ca va voor diegenen die nu denken "oh my god". Want zelfs in die donkere tunnel zijn er lichtpuntjes die je krampachtig vasthoudt in je weg naar wat meer verlichting. Familie (tot in het verre Zwitserland), vrienden, kennissen, collega's, buren, sportgenoten... Met verse soep, smsjes & mailtjes, kindjes van school halen of die mogen blijven spelen, bloemen en heuse bloemstukken in hartvorm (merci broere), foto's uit de natuur, komen koken, zorgen voor een nieuwe diepvries die er net nu de geest aan geeft (euh, en trouwens nu ook de oven - krijgen zij ook hun deel van de chemo misschien :-)), over mijn hand wrijven, er gewoon zijn.

Nico en ik zijn jullie erg dankbaar, tot vervelens toe gaan we dit wellicht zeggen, schrijven. En natuurlijk speciale vermelding voor mijn top-vent Nico: hoe hij hier alle schoteltjes in de lucht probeert te houden en ondertussen ook met zijn eigen gevoelens moet "dealen" om zijn maatje zo te zien afzien: chapeau!

En wat het leven in het NU betreft: ( "dag per dag"), dat is in deze tijden redelijk makkelijk op te volgen. Ik ben compleet geforceerd om te leven in het NU in deze momenten. Er is weinig tot soms geen energie om te denken aan morgen, later, piekeren, vooruit kijken. Enkel een zwak verlangen naar beterschap. Of toch niet helemaal in het NU, want er is bij mij toch ook behoefte om - als het even beter gaat- het recente verleden een plekje te geven. Sorry Eckhart Tolle :-).

Oh ja, de foto hierboven is nog van net voor Cyclus 1, op mijn 45ste geboortedag getrokken: top-vent en top-wijf samen in top-team. Haartjes zijn nu al preventief korter, maar blijven nog steeds standhouden. Dus ik dacht zolang die dat doen blijf ik nog even het beeld "Annick mét haar" koesteren. Al liggen de hoofdversierseltjes ondertussen wel al klaar. Maar dat is dan weer stof voor een volgend berichtje.

Oe junder kloek (west-vlaams voor "sla je erdoor" "hou je goed")!

Annick