Haartjes, langzaam afscheid nemen

Hey

Deze dag was eentje om te noteren met een groen streepje. Ik hou een aftelkalender bij waar ik - op orders van dochter Britt - heel zwart wit op het einde van de dag een streepje moet bijzetten. Heel logisch: groen = goede dag, rood = slechte dag. Wel, vandaag was dus een groen dag!

Ben even naar Britt kunnen gaan kijken die het beste van zichzelf gaf op springwedstrijd (paarden). Klein wandelingetje in de buurt gemaakt, waar ik toch wel moest vaststellen dat ik na circa 1km aan mijn grenzen zat. Petanque gespeeld in de tuin. Kijken naar einde van de koers samen met familie. Zelf kunnen koken.

Buiten vermoeidheid waren er zero, nihil andere kwaaltjes! Toppie!
Behalve misschien ééntje maar het doet geen pijn, toch geen fysieke pijn.

Vandaag vinden mijn haartjes het het goede moment om langzaamaan los te komen van mijn hoofdje.
Perfecte timing zou ik zeggen, net op een moment dat je terug energie hebt. Energie om hier ook terug een aanvaardingscurve door te gaan. Het was voorspeld en dus verwacht en de mutskes liggen klaar,...en toch.... is het mentaal een lastige als het proces dan effectief ingezet wordt.

Toen ik dus vanmorgen thuiskwam en gewoon even door mijn haar ging, had ik toch wel veel losse haartjes in mijn hand. En dan doe je dat nog eens en nog eens en nog eens.... en telkens komen er mee. Even slikken. Traantjes vrij laten lopen. In afzondering in de badkamer en continu door mijn haar gaan en alles wat je verzamelt op een hoopje leggen. Tot je beseft dat dit zinloos is, je je moed terug bijeenraapt en denkt "oke, ik zou eigenlijk doodgelukkig zijn mocht dat de enige nevenwerking zijn van de behandeling die ik moet ondergaan".

Ik was me vanmorgen al heel bewust van het feit dat ik bij het kijken naar mijn dochter wellicht voor het laatst als een "gewone mens" aanzien wordt door alle anderen daar (bekenden en niet bekenden).

Mensen die je kennen zien nog gewoon Annick. Sommigen geven me complimenten met mijn nieuwe korte coupe. Ja, wat moet je daar dan op zeggen: "ik vind het eigenlijk ook wel mooi zo (is ook zo), maar straks staat er niks meer op". Heb ik uitgetest en is redelijk shocking voor de ontvanger van de boodschap. Maar ja, ik wil ook niet liegen, zeker als het om mensen gaat die ik tijdens de duur van mijn behandeling nog wel tegen het lijf kan lopen.

En mensen die me niet kennen zien een mens zoals zoveel anderen. Geen speciale aandacht, geen blikken. Gewoon opgaan in de massa als een van de velen.

Straks zal dat veranderen. Straks zien ze eerst een mens die wellicht ziek is , of moslim is want hoofdbedekking in de zomer zie je niet zo vaak he. Straks komen er wel blikken. Straks zullen enkel diegenen die me goed kennen, het goed menen, blijven kijken naar de Annick want die verandert natuurlijk niet in hart en ziel.

Ik heb heel snel beslist (hoe kan het ook anders :-)) om GEEN PRUIK te nemen en te werken met sjaaltjes en hoedjes en petjes en mutsjes. Waarom? Ik zag het niet zitten om daar ook nog even snel mee bezig te zijn voor start van de chemo (want je moet met je huidige coupe gaan om op basis daarvan dan iets naturels van pruik te kunnen laten maken). Bovendien had ik er geen goed gevoel mee, het voelde artificieel. Met alle respect voor mensen die daar wel voor kiezen natuurlijk. Nu het zover is, besef ik wel beter dat het betekent dat ik mijn ziekte ook veel zichtbaarder maak voor de buitenwereld. Een goede pruik kan veel camoufleren, je hoofd in de zomer in mutjses en sjaaltjes wikkelen is al net iets opvallender. Maar dat gaan we er gewoon bijnemen.

Geniet dus nog even van een foto van Annick met korte coupe een goede week geleden genomen samen met paps (81j) en zus Katrien.

We tanken dus verder energie bij en dat is oke en nodig.

Geniet van de mooie dagen die eraan komen.

Annick