Let's Dance!

Dag

Een van mijn jonge meisjesdromen was - voor lange tijd - danseres worden. Ik zag mezelf  in van die shows op TV waar dansers & danseressen dan bv. de show openen. Of op het podium om de act van de zanger/zangeres "af" te maken door een mooie choreografie van bewegende lijven. Dus niet echt solo-acts waar het dansen centraal staat, maar eerder op de achtergrond samen met anderen als belangrijke schakel in een geheel.



Heb ik gedanst in mijn jeugdjaren? Ja, ik heb toch wel wat jazz-dance lessen achter de rug mét bijhorende jaarlijkse optredens voor de familie. En ja, van zodra ik mocht gaan naar wat toen nog heette "TD's" - "Thé Dansant"  - kon je mij vaak heel snel (als ik mijn verlegenheid kon overwinnen) en heel lang terugvinden op de dansvloer, ondertussen knappe jongens spottend.


Ook in mijn studentenjaren waren de fijnste avondjes/nachtjes uit die waar ik lekker "los" kon gaan op mooie klanken en melodieën. Gelukkig waren dat er heel wat! Dan kon ik ook doorzakken tot gat in de nacht of zelfs de zon terug zien opkomen. Zonder die mogelijkheid hield ik het niet lang vol. Lang aan den toog boven de muziek uit in iemands oor iets verstaanbaar schreeuwen vond ik heel snel saai en vermoeiend . Nog steeds trouwens.


Eens het werkend leven begon, ging het met de frequentie om mijn lijf te bewegen op muziek sterk bergafwaarts. Muziek opzetten en daar spontaan op beginnen dansen is iets wat ik nooit gezien heb thuis en zelf nooit aan gedacht heb om te doen. In het begin waren er nog wel eens wat trouwfeesten uiteraard.  En ook toen mijn kinderen nog erg jong waren heb ik regelmatig mijn kont geschud op de K3's en andere helden van mijn kinderen in die tijd. Maar met pubers in huis doe je dat niet meer, ze vinden dat algauw genant...

Ongemerkt zakte de keren dat ik nog danste tot een vriespunt. Een jaarlijks personeelsfeest dat was het zowat. Voor ik Mr Hodgkin leerde kennen, had ik gelukkig wel de OZ-Zumba waar ik erg van genoot, maar dat is nog iets anders dan gewoon vrij je lichaam laten bewegen op muziek. Steeds meer voelde ik me ook erg onwennig als er nog eens gelegenheid tot "vrij" dansen was. Mijn brein, dat meer en meer de leiding over me nam, teisterde me dan algauw met allerlei speldeprikjes als "kan jij nog wel dansen", " je bent niet meer van de jongste", "ze zullen naar je kijken en het niet goed vinden". Dat hield me tenslotte niet tegen (al vergalde het wel een een deel van de pret). Zeker als er voordien een paar glaasjes niet-alcohol-vrije drankjes naar binnen gegoten waren. Bekend?


Waarom vertel ik jullie nu heel mijn danshistoriek? Wel in mijn ontdekkingstocht naar mezelf kwam o.a. dansen terug naar de voorgrond en werd ik me bewust van hoe belangrijk dit voor me is en hoe het daarmee in mijn leven steil bergafwaarts was gegaan.  Bovendien was er iemand die ik voor het eerst ontmoette die me nadien kwam vragen "Zeg, ben jij soms een danseres? Toen ik je zag was dat een beeld dat in me opkwam". Mmmh strange! En dan is er ook nog de uitdaging voor mij om de dominantie van mijn hoofd (van mijn denken) te verminderen. De sleutel daartoe is meer gaan voelen, meer in mijn lichaam gaan. En dansen is daar natuurlijk een mooi middel voor.

Maar ja, waar en hoe kan ik als 46-jarige gaan dansen? Ik vertelde er over aan een heel fijne lieve nieuwe vriendin en zij raadde me Ecstatic Dancing aan. Het is een dansformule waar alles kan. Slechts 3 afspraken:
- blote voeten (zodat je goed de grond kan voelen)
- geen alcohol of drugs (alleen water)
- niet praten (althans met woorden)

Binnen dat beperkte kader ga je voor een goede 2 uren op deftige uren in de avond je lichaam/je hart volgen in wat het aangeeft te willen doen op de muziek.

Ik was direct enthousiast en voelde een drang om dit uit te proberen (mijn intuïtie). En ik was ook vrij snel daarna bang en onzeker (mijn hoofd). Het moest zo zijn want na meer info te zoeken op het web was er 2 dagen later al een sessie in Gent. Soms is de synchroniciteit van de zaken zo opvallend ...

Ik heb dit keer mijn intuïtie gevolgd (joepi!) en mijn hoofd sussend toegesproken dat het wel goed kwam. Met een moedig & onzeker hartje richting Gent vertrokken.

Natuurlijk was het wat onwennig in het begin. En natuurlijk was Mr. Mind ook mee om me af en toe bang toe te schreeuwen dat dit toch wel echt raar was, dat er mensen waren die raar bewogen, dat het soms heel speciale muziek was, dat....

Maar algauw kon ik me overgeven, voelde ik me op mijn gemak en verbonden. Met gesloten ogen was voor mij de beste manier om meer te voelen en minder te denken. En wat een mooie ervaring was het! Een krullenkop (ja de haargroei in poedelstijl is niet te stoppen) en lijf nat van het zweet en ongelooflijk voldaan en gelukkig zijn was het resultaat.

En zo kom ik terug uit bij mijn passie voor dansen, kan ik dat terug ruimte geven en dat doet zo'n deugd en is een echte energiebooster! Energiegevers verhogen, energievreters loslaten of verminderen is een sleutel om terug meer in balans te komen voor iedereen. Ga op zoek!

Let's dance!

Dancing Queen  Annick