Toeschouwer en tijd

Hallo toeschouwers,


Jo-jo gewijs wissel ik nog steeds diepe, donkere, koude ravijnen af met het weidse uitzicht van heuvels. In de ravijn daag ik mezelf meer uit om stil te blijven zitten en niet met de moed der wanhoop met klimtouw en speciale outdoorkledij zo snel mogelijk terug naar boven te klauteren. En als dat niet lukt de strategie van de watertandende blik op de heuvel te werpen en me in zelfmedelijden, woede of over-analyse te verzuipen. Ik probeer op te houden met te verlangen, want zoals een wijs iemand me onlangs zei: in het woord "verlangen" zit het woord "lang", dus het duurt nog langer als je steeds iets wil dat er nu niet is.



Door de rust en stilte die me gegund wordt (dankbaar!), oefen ik nu regelmatig in zelf-observatie. Ben ik als het ware een toeschouwer van mijn eigen gedachten en emoties (zoals jullie weten zijn dat er wel wat :-)). Alsof ik even uit mezelf stijg en als een buitenstaander kan kijken naar wat er in me omgaat. De denker waarnemen. Zonder oordelen, gewoon kan vaststellen wat er is. Euh, nee, ik ben niet krankzinnig geworden.  Zo voelt het toch totaal niet. Want als ik daarin slaag, dan komt er zo'n innerlijke rust over mij en voel ik me zo verbonden, dat ik er alleen maar meer van wil. Het is het beste medicijn om je van je verstand te bevrijden! Oei, nu is Annick helemaal op een raar spoor beland. Ze wil zelfs haar verstand niet meer... Enige nuance dient zich aan.

Ik wil van mijn identificatie met mijn verstand af, dat is zeker! Ik heb het helemaal gehad met mijn dwangmatig denken. Ik wil me niet meer onbewust laten gebruiken door mijn verstand, maar bewust mijn hersentjes gebruiken op die momenten waar ze nuttig zijn. Verlost worden van die onvrijwillige innerlijke dialoog. Ik ben er van overtuigd dat we helemaal niet zijn wat we denken, maar veel meer dan dat!

Simpel is het echter niet. Ik rijg minuutjes aaneen en ben daar dankbaar voor. Het vergt een groot bewustzijn en een focus op het NU. Het aanvaarden wat zich op dit moment aandient. De gedachten en emoties er te laten zijn, zonder je erdoor te laten beheersen, zonder te oordelen of ze intens te gaan analyseren. Een uitdaging van formaat, maar het voelt aan als onomkeerbaar. Ik wil die keuze maken omdat ik het echt zat ben te lijden door mijn gedachten en bijkomende emoties.

Ik zeg al een tijdje dat het voelt alsof ik een issue heb met "tijd". Het is iets waar ik fel mee bezig ben. Niet genoeg tijd voor ...Tijd gaat veel te snel...Doe voort want straks...Vroeger kon ik ...Later wil ik ...Stel dat...   Ook hier rijpt een inzicht dat tijd een illusie is. Het zorgt ervoor dat je gedwongen wordt helemaal te leven vanuit herinnering en verwachting. Je bent zo bezig met verleden en toekomst dat je niet meer bereid bent  het huidige moment te waarderen, te erkennen en het te laten zijn wat het is. En waarom? Omdat je denkt dat het verleden je een identiteit geeft en dat de toekomst je een gevoel van verlossing kan bieden...

Het is eigenlijk ongelooflijk hoeveel ons verstand ons steeds verleidt om bezig te zijn met het verleden of met de toekomst.

Daar ontleent het zijn identiteit aan. Als wij ons vereenzelvigen met ons verstand - er van uit gaan dat dat is wie we zijn - dan zijn we constant bezig met wat voorbij is en wat we denken/hopen/ dat nog komt. En zo missen wij vaak het huidige moment, maken we dat niet bewust mee, terwijl dat eigenlijk het enige is wat er is.

Ik begin door te hebben dat veel van mijn emoties zoals bezorgdheid, onbehagen, nervositeit, spanning een uiting zijn van angst. Angst om wat er zou kunnen gebeuren. Dus niet om iets wat nu effectief aan het gebeuren is.


Ik probeer dus te breken met mijn patroon om het huidige moment te ontkennen of om me er tegen te verzetten. Daarbij ben ik me heel goed bewust dat dat een proces van lange duur is, a life time wellicht. Het is echter moedgevend dat telkens je je bewust wordt dat je niet aanwezig bent in het NU je het natuurlijk direct wordt. En het is levenskunst te genieten van de tussenstapjes in het NU die zich effectief voordoen ipv je constant te focussen op het te bereiken doel, op wat nog niet is.

Ik wens mezelf - en allen die mee dit pad bewandelen - de kracht om vol te houden. Eckhart Tolle schrijft in zijn boekje "Ik vraag je dringend niet gewoon maar te geloven. Probeer het uit!" Een warme oproep. En voor mensen die meer beeldend van aard zijn: DVD The Power of The Heart is ook een aanrader!


Annick