Vanzelfsprekendheid?

Goedemorgen,

Eerst en vooral: resultaat "petterke" is schitterend! Bye bye Mr Hodgkin.
Oef en joepi-joepi-joepi!

Was ik zenuwachtig, bang? Bof, niet echt eigenlijk. Natuurlijk wel wat gespannen, maar er was een zekere rust ook. Hodgkin is een makkelijk behandelbare kanker met heel hoge kans op volledig herstel. Zelfs in het ver gevorderde stadium 4 waar ik mee aan de meet gekomen ben. De statistieken stonden aan mijn kant. En toch besef ik dat statistiek maar statistiek is, want toegepast op een individu kan je natuurlijk ook aan de minder gunstige kant uitkomen.

Zo las ik deze week een artikel (http://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20151123_01984664)  over een jonge Amerikaanse vrouw die net dezelfde diagnose kreeg als ik. Na 3 jaar vechten en na chemotherapie en 2 stamceltransplantaties moet ze nog steeds met Mr Hodgkin  dealen. Waarom zij wel en ik niet? Het is dezelfde ziekte. Het antwoord daarop is nog onbekend. Het doet je des te meer beseffen hoe veel geluk je hier gehad hebt. En dat Mr Hodgkin uitschakelen toch niet zo vanzelfsprekend is/was. Ze draagt geen pruik of mutskes. De schitterende foto van haar in deze blog toont hoe prachtig je er kan uit zien ondanks het feit dat je een dodelijke ziekte hebt.


Uit respect voor haar hier ook nog een muts-loos plaatje van mij van vorige week. Kaler dan kaal he? Maar sinds een paar dagen is er wat verandering te bespeuren. De tint op mijn kale kopje begint te verdonkeren. Met spanning wachten we verder af welke kleurtjes & vormpjes te voorschijn gaan komen. De groeicellen zijn dus terug geactiveerd. Het feit dat ik ook opnieuw een ongewenst zwart haartje onder mijn kin met het pincet mocht uittrekken is daar eveneens het bewijs van ;-).

Ben ik nu "Genezen verklaard"? Not yet, het label dat ik nu krijg is "In volledige remise". Dat betekent dat er geen kankercellen meer zichtbaar zijn volgens de op vandaag gekende methoden des mensen. Blijft dit zo nog een 3-tal jaar, dan wordt de term "Genezen" door dokters bovengehaald. In die tussentijd blijf ik verder opgevolgd worden. Omdat mijn lichaam erg weinig signalen gaf dat Mr Hodgkin al zo ver in mijn lichaam huisgehouden had, zal ik nog even verder via "Petterkes" opgevolgd worden, zodat we veel sneller merken als hij terug komt aankloppen. De volgende is gepland 23/3/2016.

Allemaal schitterend nieuws dus! Hier en nu heb ik de laatste tijd veel last van een geradbraakt lichaam met een veel grotere vermoeidheid dan voorheen. Spier, zenuw of botpijnen in mijn rug, borstkas, oksels, keel, knieën zorgen voor een lage activiteitsgraad. De vermoeidheid slaat dan ook genadeloos toe. Het voelt een beetje als opgesloten zitten in je lichaam. Gelukkig is het nu uitgesloten dat al deze pijntjes iets met Mr Hodgkin te maken hebben. Toch storen ze mij flink moet ik zeggen. Of beter ze dagen mij uit in mijn leerproces rond geduld. Oorzaken? Na-weeën van de zware chemo, de zona. de revalidatie-oefeningen? Mijn dokter maande me aan tot geduld: "Het is een erg zware chemotherapie die je gekregen hebt, het zal tijd vergen vooraleer je lichaam terug meer op punt staat" waren zijn letterlijke woorden . En zo komen de begrippen "tijd" en "geduld" ook hier terug.

Vandaag gaat de revalidatie door in de warme thermische baden van het ziekenhuis. Dat zal mijn lichaam wellicht veel deugd doen. Ik kijk er dan ook naar uit!

Tot volgende week! Fijn weekend gewenst,

Annick