Wisselwerking lichaam en geest?

Hoi,

Via allerlei kanalen kreeg ik reacties op mijn laatste post. Zo merkte ik dat er nog een blog-fan-clubje bestaat. Bedankt aan de die-hards :-). Ik heb beslist om af en toe - in een ander minder voorspelbaar ritme dan voorafgaande periode & maximaal omdat ik er zelf zin in heb  - nog een tijdje te blijven posten.

Dit keer wil ik graag een bizar verhaal met jullie delen. Bizar voor een meer rationele denker als ikzelf. Niet dat ik nog niet wist dat lichaam, geest en ziel met elkaar verbonden zijn, maar wat ik deze week vastgesteld heb, was toch een mooi staaltje daarvan. Of was het een toevallige samenloop van omstandigheden? Dat laat ik jullie elk zelf bedenken...

Dinsdag ben ik terug gestart met de yoga-les. Ik heb me nu direct ingeschreven voor een lessenreeks tot eind december, eenmaal per week. Omdat ik weet dat ik er deugd van heb,Yoga is eigenlijk veel meer dat wat stretchen, allerlei lichamelijke oefeningen met focus op je ademhaling. Het doel van yoga is je lichaam, geest en ziel in balans krijgen/houden. Bij bepaalde oefeningen wordt voorafgaandelijk uitleg gegeven hoe lichaamsdeel X in relatie staat tot emotie Y. Voor een rationeel denkend Gunstje zijn die toelichtingen niet altijd evident te plaatsen. Ik beluister dit wel altijd met een zo open mogelijke geest en probeer vooral de lichamelijke oefeningen zo goed mogelijk volgens de instructies uit te voeren. 

Dit keer kregen we uitleg dat je onverwerkte angsten zich opstapelen in je bijnieren, woede in je thymusklier (aan je borstkas) en verdriet in je schildklier/keel. Dinsdag werd o.a. gewerkt aan die schildklier/keel zone door ademhaling en meditatie met focus op dat lichaamsdeel. De leraar zei dat het mogelijk was dat er dan een en ander aan emoties kan loskomen, dat je ook keelpijn kan krijgen. Ik denk daar dan laat ons zeggen "het mijne" over, zonder het direct af te doen als "onmogelijk", maar toch licht sceptisch.

We gingen dus aan de slag - de zaal werd verduisterd - en obv een steeds terugkerende toon breng je je aandacht naar die zone, steeds opnieuw.

En wat gebeurde er bij mij?

Plots tranen over mijn gezicht. Geen gesnotter en lange snikkende uithalen. Heel rustig en toch hete tranen. Bij mij - zeer verrassend voor mij - getriggert door plotse gedachten over mijn nu bijna 2 jaar geleden overleden mama.  Is dat self for filling prophecy? Het voelde niet zo want ik had helemaal niet op voorhand nagedacht waarover ik dan eens ging denken om te kunnen gaan huilen. Dat was ook helemaal niet de instructie die we kregen. Ik voerde gewoon die oefening uit en dat kwam plots naar boven. Als er al emoties zouden komen had ik gedacht dat het ging gaan rond het avontuur Hodgkin...

Ik heb de dood van mijn mama wellicht te snel gerationaliseerd. Het was goed voor haar dat het gedaan was, punt uit. En trouwens ook voor mij want het was geen mooi levenseinde. Maar de beelden van de laatste maanden, van de laatste keer dat ik haar zag, van het rusthuis, van het sterven zonder iemand van haar gezin in haar buurt etc.. heb ik stelselmatig weggeduwd door deze mantra te herhalen. Geen tijd genomen om te rouwen zeker? Met deze mooi foto's hierbij hulde aan mijn lieve mama.

En wacht het is nog niet voorbij! De volgende dag: keelpijn! Nu nog trouwens , 't betert niet , geen koorts. Ondertussen aangevuld met een verkoudheid. Puur toeval. Want ja mijn weerstand staat natuurlijk nog laag en ik kan ook gewoon eens een virusje vangen he, zoals elke mens met of zonder kanker. I know. Maar toch... Ik heb zo'n ervaring trouwens al eerder gehad. Toen ik een 10-tal jaar terug ook yoga gevolgd heb (bij een andere lesgever in Gent) maakte ik iets gelijkaardigs mee. 

Dus ik begin toch meer en meer in te zien dat een en ander verbonden is. Waarom en hoe zullen we nooit allemaal weten, ook hier weer is voelen al genoeg zeker? Een wijze wijsheer wist dat lang geleden al!

 

Eenmaal in de week yoga is wel weinig. Idealiter zou ik het ook thuis in verkorte vorm dagelijks moeten beoefenen om veel meer effect te generen. En zelfs nu in de periode waar ik toch veel meer tijd zelf kan plannen en kiezen en minder geleefd wordt, slaag ik er nog steeds moeilijk in om het een vaste plek te geven. Waarom is dat zo moeilijk iets nieuws inbouwen in je dagelijkse gewoontes, zelfs al is het goed voor je? Maar kijk, woensdag toch 10minuutjes boven op mijn matje gezeten. Flink zo! Gisteren dan weer niet maar straks - na deze post - ga ik naar mijn matje! Ik weet dat ik het in een vast ritme moet steken, zodat het iets "onbewust" wordt net zoals je kleren aandoen 's morgens. Nu doe ik eerst nog even vlug dit en dan nog even vlug dat, en dan vergeet ik het weer en plots ja ... is de dag gewoon voorbij en komt de rest van het gezin binnenwaaien ...

Zo dat was mijn bizar yoga avontuur. Misschien kan het sommige lezers inspireren. Of gewoon aan het lachen brengen. Even goed. Hou jullie goed allemaal en tot hoors, schrijfs, lees ...

Annick