Jo-Jo

Hi daar,

Allereerst, bedankt voor de hartverwarmende reacties die ik blijf ontvangen, ze ondersteunen mijn hartje en zieltje verder en missen dus hun effect niet.



We jo-jo-en ondertussen lustig verder dwz dagen/momenten die goed gaan afgewisseld met minder goede. Zowel in body als mind. Een beetje zoals het weer: meestal zwaarbewolkt, af en toe een bui maar ook momenten waar het zonnetje komt piepen, waar zelfs een mooie regenboog te zien is.
We weten ondertussen (nog beter) dat dit jo-jo gevoel volstrekt normaal is. Afgelopen vrijdag een sessie gevolgd waar haarfijn werd uitgelegd wat kanker met je doet. Veel herkenbaarheid gevonden daarin en hierdoor ook een opnieuw een pak meer rust.


Het verwerkingsproces is volop aan de gang. Ik heb geleerd dat dat altijd na de fase van de behandeling start. De meeste mensen houden zich immers tijdens de behandelingsfase heel sterk en slaan zich door alles goed heen (shock, verdoving, ontkenning). Pas als het gevaar geweken is en de fase van herstel aanbreekt, komt er ruimte voor reflectie en verwerking. Dan pas begint een soort rouwproces. Daar waar velen denken dat het ergste dan wel voorbij is en je je nu toch wel heel goed moet voelen....

Kanker krijgen wordt gezien als het meemaken van een trauma: het is er plots, het heeft een grote impact, het is levensbedreigend en je verliest het gevoel van controle (machteloosheid).




Na het beleven van een trauma is het logisch dat er een "traditioneel" verwerkingsproces opstart. Rouwen hoort daarbij. In het begin wisselen momenten van confrontatie met wat geweest is en angsten voor de toekomst elkaar snel en heftig af met momenten waarop je afstand kan nemen, geniet en er in vertrouwt dat alles terug goed komt. Dat eerste vergt veel energie van je en put je uit. Dat laatste zorgt er voor dat je je energie-tank terug aanvult. Deze slingerbeweging is normaal én goed. Zowel verwerken als energie bijtanken zijn essentieel om tot verwerking te komen. Conclusie: ik ben goed bezig zunne! Ik slinger er op los!


Je zelfbeeld heeft ook een aardige knauw gekregen: zowel je lichamelijke, emotionele, sociale als je cognitieve zelfbeeld. Het is volstrekt normaal dat je nu een lager zelfbeeld hebt en je dat niet fijn vindt. En dat je worstelt met welk toekomstig zelfbeeld je voor ogen hebt. Sommige mensen willen zo snel mogelijk terug naar de situatie voor de kanker, anderen willen net door die kankerervaring een en ander veranderen aan dat zelfbeeld en zijn daarin ook zoekende. Annick behoort dus tot die laatste categorie!



In die sessie werd ook herhaald dat TIJD nodig is. "Hoelang" is zeer individueel en het slechtste wat je kan doen is dat te willen "deadlinen". Oke, oke ik moet dat dus echt loslaten en mijn schuldgevoelens een schop onder hun dikke kont geven. I'm working on it...





Zo, op deze manier heb ik het belangrijkste uit deze sessie via deze post proberen te delen met jullie.
Deze info is volgens mij nuttig voor mensen die kanker meemaken, maar evenzeer, vind ik, voor mensen die in hun omgeving iemand met kanker kennen (leidinggevenden, familie, vrienden).

Weten dat voor een kankerpatiënt de periode NA de behandeling emotioneel zwaar is, kan helpen in de manier van omgaan denk ik. Zo kunnen erg goed bedoelde steunbetuigingen, zoals vb "je ziet er goed uit, wanneer ga je terug aan de slag?" of "Jij hebt de chemo goed doorstaan in vergelijking met veel anderen dus je zal wel snel terug de oude kunnen worden" of " Neem gerust je tijd, gemiddeld gezien moet je rekenen op een hersteltijd even lang als je behandelingstijd" misschien vermeden worden. Zodat de goede bedoelingen van die lieve mensen  - dat wil ik echt benadrukken - bij de persoon zelf niet eerder het tegenovergestelde effect hebben (angst oproepen, druk geven). Of is dat wishfull thinking? Uiteraard is het ook aan de persoon zelf om deze goede bedoelingen de juiste plaats te geven.

Ter afsluiting: deze week is een erg drukke "medische" week: vanmiddag een PETTER-ke doen, morgen revalidatieoefeningen, donderdag bij dokter om de resultaten van 't Petterke te bespreken (hopelijk is er niks te bespreken!), vrijdag revalidatie.
Ik kom vrijdag zeker bij jullie terug om jullie - dat is toch het uitgangspunt - gerust te stellen.

Een fijne week voor iedereen!

Annick