De kern van de zaak is....?

Hallo,

Gewoon even melden dat we verder doen.
Dat wil zeggen, we bewandelen verder de weg van het geduld en de tijd.
Nog steeds met erg veel vallen -  ingebeelde blauwe plekken en schaafwonden inclusief! -  maar we staan telkens terug recht, zij het op dit moment relatief wankel en onzeker.

En is dat nu niet net wat het leven is? Dat is niet altijd makkelijk. Maar - zoals mijn broer het mooi formuleerde onlangs - een kind dat leert lopen valt ook ontelbare keren maar toch blijft het proberen, aangemoedigd en soms getroost door diegenen die het lief hebben. Het is de kunst om te weten dat na de moeite ook vaak de rust en voldoening komt. Dan weet je, het is de moeite waard. Dat geeft kracht om een volgende uitdaging op je levenspad aan te gaan. Die moeite zien als gewoon een onderdeel in de af te leggen weg ipv als een kwaad dat moet overwonnen worden is wellicht ook levenskunst. Het niet zien als een gevecht, daar heb ik nog een wegje af te leggen, amai!

Shanti, shanti, shanti Annick! Shanti betekent RUST. Sinds een paar dagen doe ik 's morgens meditatie om rust in mijn hoofd te brengen via de Shanti-mantra. 's Avonds mediteer ik opnieuw om negatieve energie uit mijn lichaam los te laten en nieuwe positieve energie bij te tanken Ik heb er nu bewust voor gekozen dit een tijd te doen en te kijken wat het met me doet. Ik heb het effectief vast in mijn dag ingepland en zelfs een rooster gemaakt om af te vinken dat het gebeurd is. Klinkt kinderachtig en overdreven structuurfreaky? Eerdere pogingen waren gestrand en dit keer heb ik er bewust voor gekozen het als een prioriteit boven andere dingen te doen. Dus geen excuses meer in de zin van "Geen tijd" of "Oei vergeten".


Voor de rest leef ik nog steeds met een lichaam dat tegen sputtert. Het gevoel te leven in een haast continu erg stijf lichaam dat een zware sportinspanning gedaan heeft is de beste omschrijving die ik kan geven op dit moment. In die zin zelfs dat ik vrijdag even geen revalidatie zal volgen om te kijken of ik dan het weekend wat beter doorkom op dit vlak of niet. Of misschien moet ik het gewoon tijdens de revalidatie nog rustiger aandoen dan ik - naar mijn gevoel - nu al deed? Tijdens de oefeningen voel ik nochtans niet dat ik boven mijn grenzen ga, maar ja ik ben op dat vlak niet echt een goede luisteraar misschien?

Ook de vermoeidheid is nog een belangrijke, sterk aanwezige factor. Eigenlijk, heel raar, want nu is die veel groter, veel meer voelbaar, dan tijdens de behandeling. Dat wordt nog steeds bewezen aan de hand van mijn gedrag als in de late namiddag mijn gezin "back in the house" is, maar ook doordat ik soms echt overvallen word door een loodzware niet door activiteiten verklaarbare vermoeidheid tijdens de dag.

Dat maakt dat ik eigenlijk het liefst compleet op mezelf ben, in complete stilte. Zelfs het geluid van de computer werkt heel vaak op mijn zenuwen.

Ik heb het ook nog erg moeilijk met het georganiseerd krijgen van de zaken. Ja, Annick de Organisator is niet in  topvorm. Chaos in het hoofd. Veel dingetjes willen en tot veel minder komen in de uitvoering. Ook moeite met kiezen welke dingetjes te doen. Ook heel veel terug vergeten, dus ik moet eigenlijk lijstjes maken om niks te vergeten. Veel zaken vergen veel energie van me en duren lang, zoals bv het schrijven van een stukje voor deze blog.

Teveel denken te kunnen realiseren, mmmh ja, ook dat is alweer erg typical Annickske Gunst. Nochtans, ik heb het echt niet over een lange lijst van grote complexe zaken. Dat zorgt zeker ook voor veel onrust. De tijd vliegt voorbij en ik heb het gevoel niet toe te komen aan de kern van de zaak: tijd maken om te ontdekken wie ik echt ben en in de toekomst meer te doen wat echt bij me past.

En toen dacht ik gisterenavond: you did it again Gunstje: veel te veel willen terzelfdertijd! Ik moet toegeven dat ik nu gewoon niet toe kom aan dat laatste stuk en eerst mijn lichamelijke revalidatie voorrang moet geven. En dat vind ik lastig want de ontdekkingstocht over mezelf wil ik heel erg graag aanvatten/verderzetten.

Toch heb ik lichtpuntjes nodig om zo meer rust te vinden. En zo zijn er al een aantal lantaarntjes uitgezet in 2016 die zouden kunnen bijdragen aan mijn diepe verlangen om meer voeling te krijgen met mijn kern en van daaruit te kijken waar dat me brengt.


- Stilte: in de eerste week van 2016 breng ik een week door op de Stiltehoeve. Heel benieuwd wat een week in zo goed als absolute stilte en zonder pc, fb, ipad etc zullen teweegbrengen
- Zang workshop: heb ik altijd eens willen doen, samen met anderen zingen; een Anouk is er aan mij wel niet verloren...
- Santiago De Compostella: als ik me fysiek voldoende sterk voel ga ik een 10-daagse voettocht afleggen samen met 8 andere vrouwen, ook dat is iets wat op mijn lijstje "verlangens" staat





Tot slot, nog even een dikke dank je wel aan mijn steunpilaartjes. Ik blijf verrast worden door lieve collega's, vrienden, kennissen en familie. Bedankt!

Annick

Het leven is voortdurend bezig

ons een spiegel voor te houden,

ons wakker te schudden.

Wanneer we niet bereid zijn te zien

wat het leven ons probeert te laten zien,

zal het de intensiteit opvoeren totdat

we willen zien wat we moeten zien.

Op deze manier is het leven zelf

onze grootste bondgenoot.