Oorlog

Oorlog.

Een term die de laatste tijd regelmatig in allerlei media, door allerlei mensen in de mond genomen wordt. Gevaarlijk 6 letter-woordje. Woord dat angstig maakt. Woord ontstaan als gevolg van of als oorzaak van verdeeldheid?

Ook ik vind dit woord soms toepasselijk op mezelf en durf het hier op deze blog dan ook gebruiken (misbruiken?) om mijn update naar jullie te schetsen. Want ik blijf me ook en soms nog veel meer dan tijdens de veldslag tegen Mr Hodgkin verdeeld voelen: in oorlog met mijn eigen mirco demonen, zowel in body als in mind. De oorlog is gestreden, de wederopbouw kan starten, stond onlangs op een kaart van een super lieve collega. Mr Hodgkin is verslagen (I hope so!), laten we daarvan uitgaan, en toch lijkt het alsof ik nog steeds een veldslag voer. Anders dan die tegen mijn grootste demon. Er is veel meer mist op het oorlogsterrein waardoor het overzicht moeilijk is, de strategie is nog steeds onduidelijk en erg instabiel, etc. Ik probeer het hieronder wat helder te maken

Body
Lichamelijk sputtert het de laatste tijd nog meer.
Een flinke verkoudheid (griepachtig zonder koorts) heeft me de afgelopen periode - en ocharme mijn gezinsleden zeker dit weekend - parten gespeeld. .
Los daarvan lijkt het alsof de lichamelijke effecten van de chemo nu pas goed voelbaar beginnen worden. Wonen in een geradbraakt lichaam. Pijn in de gewrichten. Algemene stijfheid alsof je een ferme sportinspanning hebt gedaan. Pijn in schouderzone, okselzone, borstkas-zone, onderrug. Geen pijn waarvan je het uitschreeuwt hoor. Gewoon een haast continue knagende aanwezigheid. Geen nood: ik lig niet geveld in de zetel. Het zorgt er dus niet voor dat ik tot niks in staat ben (ik doe bv flink mijn revalidatie-oefeningen), maar bij alles wat ik doe lijkt het alsof mijn lichaam tegensputtert en dat op zich is geen fijn gevoel.
Die pijnen in die specifieke zones zijn  daarnaast herkenbaar van net voor het moment dat een naam geplakt werd op mijn kwaaltjes. In die zin is de angst om het terug op het strijdtoneel verschijnen van Mr Hodgkin soms toch lichtjes aanwezig. Maandag PET-scan en donderdag 26/11 bespreking resultaat. Dan zullen we terug gerustgesteld worden, is het sussende uitgangspunt dat ik doorgaans wel kan aannemen.
Gecombineerd met wat getob over de vraag of mijn lichaam nog terug in zijn vertrouwde drive modus zal herstellen. Of zal ik - zoals zoveel van mijn voorgangers - moeten leven met een door de zware chemo verzwakt lichaam en mijn geestelijke drive in evenwicht moeten leren brengen daarmee?
En om het lichamelijke helemaal af te maken, durf ik dan ook nog eens mezelf op te jagen door ongeduldig te zijn in de evolutie van mijn uiterlijke "appearance". Haargroei op mijn kopje is nog niet in gang geschoten (op andere minder gewenste plaatsjes wel). De chemo-mutsjes zullen dus nog wel tot volgend jaar hun tijd moeten uitzingen.
Als ik dat hier zo allemaal neer-tokkel besef ik als geen ander hoe "belachelijk" en "overdreven" dit allemaal klinkt/leest. Dat weet ik dus heel goed maar ik voel het anders. Ideale overgang om naar het Mind-gedeelte te gaan...

Mind

Naast het geworstel met lichamelijke kwaaltjes en onzekerheden - zoals hierboven beschreven -wordt mijn oorlog in mezelf verder gekruid met andere voor mij pittige specerijen.
Teveel wazige gedachten over allerlei veranderingen in mijn leven die ik misschien wel zou willen (moeten?) uitvoeren, razen door mijn hoofd. Anders in het leven staan: qua voeding, qua tijdsbesteding, qua relatie, qua werk, qua vriendschappen, qua opvoeding, qua... De ene dag dit, de andere dag dat. De ene dag heel enthousiast over dit, de andere dag alweer niet meer. Halve plannen makend en terug opbergend nog voor er 1 stap is uitgevoerd. Analyserend over hoe dat dan komt, wie ik dan eigenlijk ben. Opgejaagd door het "het is nu het moment gevoel en het moeten nu wel de juiste keuzes worden". Gevoel van tijd te verprutsen en er niet tegen te kunnen vechten. Simpele kleine veranderingen niet doorgevoerd krijgen en je laf voelen. Veel zeggen weinig doen. Een kampioen zijn in je bezig houden met allerlei "to do's" om afleiding te geven aan mijn chaotische mind en vooral om er niet te moeten mee dealen? Achtervolgd door demonen uit het pre-Hodgkin tijdperk.
Een ganse boterham.

Stop met denken hoor ik jullie zeggen, laat het op je afkomen ipv het te willen plannen. Ik begrijp dat echt waar, maar ik krijg het niet voor elkaar en dat op zich maakt me verdrietig/boos/moedeloos.

Ik splits body & mind hier zo mooi uit elkaar, terwijl in realiteit alles lekker met elkaar verweven is. Structuur-freak Annick he!

Soit, bottem-line is dat ik me niet zo happy voel, dat hadden jullie allicht al door.
Een wankelende, instabiele worstelaar met een in heel veel olie ingesmeerd pak aan, waardoor ik  (en de mensen dicht rondom mij zeker) geen grip krijg op de richting die ik uit moet.
En ja, mijn Relativeer-stemmetje fluistert heel veel " Er zijn veel ergere dingen dan dat" maar lijkt enkel mijn rationele geest te bereiken en niet mijn "soul" want ik blijf me "slecht in mijn vel voelen".

Worstelende Annick