Luisteren naar je lichaam?

Hallo daar,

Ik weet niet of er nog lezers over zullen zijn?  Volgens de statistiek die je gratis van Blogger krijgt, zijn we gezakt naar 30. Ik kreeg meer een meer individuele mailtjes en besloot dat het nu toch echt tijd was om nog eens een update te geven. Het was er gewoon niet van gekomen.

Ik schrijf het liefst in rust en stilte en dat is er de laatste tijd weinig geweest. De herfstvakantie vorige week heb ik als erg "drukdrukdruk" ervaren. Op zijn Siska Schoeters gezegd en met het risico dat ik misschien ook half Vlaanderen over mijn nek krijg: ik was enorm opgelucht dat die f*** koters terug naar school mochten gisteren.

Ik heb moeten ondervinden dat het "runnen" van mijn gezin in aanwezigheid van de kids voor mij nog een ferme uitdaging is. Het contrast met de rust en stilte van de voorbije periode was te groot en mijn lichamelijke en mentale kracht nog te klein, zo bleek. Sowieso zijn er misschien nog gezonde mama's en papa's die zich een beetje herkennen in het opgeluchte gevoel na een tijdje met de kids thuis, maar ik moet toegeven dat ik wel heel snel uit mijn loodje was.

Gezien ik me fysiek redelijk goed voel dacht ik even (te) snel terug de "leading lady" van projectje "gezin" te moeten zijn. Organisator Annick op en top. Inclusief de daarbij horende huishoudelijke klusjes. Je kent dat wel: wasje en plasje, nadenken over eten, boodschapje doen, koken, opruimen, wat gaan we doen vandaag.... En dat in combinatie met een uitstapje hier en daar, waar er wel gelet werd op het fysiek niet zwaar zijn voor moedertje lief. Tot slot ook nog ondertussen de opvoeding van 2 opgroeiende tieners in goede banen willen leiden. Waren ze dan zo vreselijk die welpen van mij? Absoluut niet. Ze waren volstrekt normaal. Het is eerder de mama die vreselijk was, vrees ik...

Wat bleek?  Mijn verdraagzaamheid blijft op een heel laag pitje staan. Alles gaat tamelijk goed zolang alles gaat zoals ik het wil, er dus weinig weerstand is en er niet teveel lawaai en drukte is. Dat is natuurlijk verschrikkelijk veeleisend, dat weet ik wel, en toch is het vaak sterker dan mezelf blijkt.



Combineer zo'n houding met een beginnende puberdochter die dan ook nog eens heel erg op jou lijkt qua assertiviteit en je krijgt knallend vuurwerk ten huize Harinck-Gunst. Alleen roepen we dan niet "ooh en aah" omdat we het zo mooi vinden, maar net iets andere woorden vliegen in het rond omdat we gefrustreerd zijn. 

Mijn mannen lijken dan weer erg op elkaar qua karakter en proberen -conflictmijdend als ze zijn - zo onzichtbaar mogelijk te worden. Maar gemeen als ik dan soms ben weet ik ze wel te vinden en krijgen zij ook de volle laag. Soms zelfs nog meer omdat ze weinig weerstand bieden op mijn tirades en dat op zich me durft te frustreren.

Weinig luister bereid, snel straffen, opgefokt en niet tot rust komen, vooral blijven koppig verder doen, hoe langer hoe meer controle willen en eisen ... zijn maar enkele van de weinig flatterende kenmerken die dan naar boven komen.





Weet je, er werd me de goede raad gegeven om heel goed naar mijn lichaam te luisteren. Ik probeer dat wel, maar ik stel vast dat mijn lichaam pas in uitgesteld relais reageert. Ofwel ben ik niet in staat de signalen vroeg genoeg te voelen/zien. Als het avond werd - na een dag met regelmatig negatieve stressmomenten - dan zond mijn lichaam wel signalen uit: bekaf als een compleet leeggelopen fietsband, overal stijf alsof ik een marathon gelopen had. En dan besefte ik beter dat ik eigenlijk wel heel weinig op "mijn gat" gezeten had, even ademruimte had genomen, veel te veel Maya de bezig bij was geweest.

Mijn conclusie op dit ogenblik is dat ik veel meer moet LUISTEREN NAAR MIJN GEDRAG. Dat toont me veel vroeger dat er iets niet klopt, dat ik aan rust toe ben en me moet terugtrekken ipv koppig verder in de battle field te blijven staan en de oorlog verder aan te wakkeren. En eigenlijk is dit niks nieuws. Ook in het tijdperk voor Mr Hodgkin was het gedrag dat ik hierboven beschrijf aanwezig op momenten waar ik te moe was, fysiek of geestelijk. Ook dan was ik een meester in het negeren van die signalen en was de verantwoordelijkheidszin, het plichtsbesef, het doorzettingsvermogen te sterk. Dat zijn eigenschappen die vaak door anderen geprezen worden maar zoals altijd "trop is teveel" en bij mij is net dan loslaten aan de orde. Echt een werkpunt dus dat me heel duidelijk is geworden nu. Ik moet dan echt egoïstischer durven zijn en gewoon die "me-time" nemen. Ik zal er wel bij varen, maar zeker ook de mensen rondom mij.

Was het dan allemaal kommer en kwel de afgelopen periode? Nee, natuurlijk niet. AnNico Positivo momentjes waren er zeker ook hoor, al heb ik er zeker een deel verpest door niet gewoon simpelweg te genieten in het NU..
Bv de verwen 2-daagse in Genk. De wellness op maat van kankerpatiënten was ... slaapverwekkend. Masserende handen die me genietend deden wegzinken en een gevoel gaven "dit mag eeuwig duren". Dikke dank u wel aan alle OZ-verantwoordelijken voor deze mooie attentie.

En dan lekker fijn eten in het gastronomisch restaurant van het ****-hotel waar we met de Hippe Hotel Bongo bon overnachten. Dikke dank u wel aan OZ werkgever! De volgende dag een kleine wandeling in een prachtig herfstpanorama, gevolgd door een lunch buiten op een terras en een bezoek aan de Gladiatoren tentoonstelling in Tongeren. Ik ben niet echt een museumganger maar deze was wel knap opgesteld en interessant.
Ook mijn eerste O-Balance revalidatiesessie heb ik ondertussen achter de rug. Als enige gemutste tussen 4 vrouwen met reeds een ultra-korte coupe ging mijn tong niet op de grond na 10 min op de loopband stappen, 10 min op de fiets aan de laagste weerstand en 10 min op de cross trainer. Ik mag in de eerste maand maar aan 60% trainen van mijn max hartslag die bleek uit de nulmeting.

Binnen een  uurtje start de volgende sessie maar ik weet niet of ik tot veel in staat zal zijn. Sinds gisterenavond zit ik met een stijve nek en linkerschouder. Een erg slechte nacht achter de rug wegens het moeilijk vinden van een comfortabele houding. Pijnstillerke lijkt geen groot effect te hebben. Geen enkel idee waar ik dat opgelopen heb, want gisteren was een zalige rustige dag thuis... We zien wel. De begeleidster is kinesist dus misschien krijgt zij het er wel uit gemasseerd?

Tot de volgende!

Annick