Wilde zee

Hallo,

Bewogen dagen achter de rug.
Ondanks goede omstandigheden (Mr Hodgkin bye bye én verder mogen recupereren) ging vorige week het licht uit.


Storm op zee.
Ik begon onbewust - om mijn hoofd boven water te houden - te watertrappelen, steeds harder en harder. Deed flink mijn best (again...) om niet toe te geven aan de gevoelens van leegte, gejaagdheid, geen zin in niks, diep ongelukkig zijn, die me letterlijk overspoelden. Flink zijn was weer aan de orde. Want mijn brein vond geen reden om die gevoelens toe te laten. Want mijn "ik-je" vond dat ik me niet mocht aanstellen want ik had net vakantie gehad (2 zelfs al!), ik had alles wat ik wilde. Verdorie, dankbaar moet je zijn Annick! Stel je niet zo aan. Je moet het maximum uit deze periode halen, niet zomaar wat "lummelen", je zal er anders spijt van hebben. Dus, dan moest ik me toch wel niet zo voelen en dan moest ik toch wel in staat zijn de simpele taakjes te doen? En dat moet ik nog doen, en dat ook, en dat ook... Flits, flits, flits kriskras door elkaar allerlei moetjes, veroordelingen, .. door mijn hoofd en ondertussen koppig verder mijn best doen. De terreur van mijn brein was weer bezig...

Tot ik dinsdag letterlijk de golven die steeds groter werden, met watertrappelen niet meer de baas kon. Wellicht had ik ze door zo sterk met mijn benen te stampen alleen maar groter gemaakt? Mijn benen waren doodop. De stoom wilde uit de oververhitte ketel. Ik liet één traan toe en kon niet meer stoppen met huilen. Tsunami. Al het ingeslikte water van de vele golven die me overspoeld hadden moest er uit. Helemaal op. Na een tijdje ook in paniek door het niet meer kunnen stoppen. Ook Nico, die tijdens zijn middagpauze getuige was en geen troost kon bieden, me niet rustig kon krijgen, maakte zich zorgen. Uiteindelijk naar het ziekenhuis en daar na nog meer huilen en daarvan sterk uitgeput te zijn een nachtje te blijven.

Een opname werd voorgesteld maar dat voelde zo slecht aan (ik heb echt mijn buik vol van ziekenhuisomgevingen). Ambulant ging gelukkig ook. En zo is er nu wat extra houvast geïnstalleerd.

Er volgden nog een paar dagen waar ik me diep ongelukkig, apathisch en leeg voelde. Je voelt je aan de rand van de afgrond bengelen en heel angstig dat één klein iets je definitief naar beneden zal doen kletteren. En dat je dan in een diepte zal zitten waar je niet meer uit kan komen.

Toch heb ik mijn taktiek kunnen veranderen (na fijne gesprekken): ipv wild te watertrappelen, ben ik op mijn rug gaan liggen, in volle overgave me laten drijven op de woelige golven. Dat bracht in eerste instantie terug rust ook al voelde ik me nog steeds bar slecht. Ik liet ook mijn gevoelens meer toe, aanvaarde dat ik me niet goed voelde, eiste niks meer van mezelf. Zat uren te zitten.


Lessons learned? Een heleboel. Zoals, dat je overgeven, capituleren veel sneller en heilzamer werkt dan streng zijn op je zelf en koppig doorploegen ook al staan alle sirenes luid te loeien. Zoals dat je veel minder diep valt dan de angst om te vallen je wil doen geloven. Een mooie quote van een moedige vrouw die ondertussen al niet meer onder ons is:

" Er is iets

  dat mij doet gaan

dwars door de nacht

         in tranen

en toch ongebroken"

Inderdaad, ongebroken. Zelf-liefde, nog een lange weg te gaan. Oefenen, oefenen, oefenen en dan zal ik het wellicht steeds vroeger herkennen? Vertrouwen...

Onderstaande tekst kwam dan zondag mijn mailbox binnen en bracht verder rust en troost.

Annick.

Iedere vorm van psychisch lijden is een alarmsignaal

dat aangeeft dat je je hebt geïdentificeerd

met iets wat je niet bent: incompleet, afgescheiden,

afhankelijk, gebrekkig, behoeftig….

Het is je innerlijke wekservice, pure genade.

Het is er niet om je te treiteren; iedere keer dat je

dit soort gevoelens ervaart spant het hele universum samen

om je te helpen ontwaken  uit een droom.

Het is de stem van het Geheel die liefdevol in je oor fluistert:

“Wordt wakker. Geef het op, laat los,

zie wie je werkelijk bent”