Flink zijn? Een ontdekking...

Goedemorgen,

Met een flinke verkoudheid die me gesnotter, gehoest en een erg laag energiepeil bezorgt, kruip ik achter mijn laptop. En zo introduceer ik het woordje FLINK, in voorgaande zin gebruikt in de betekenis van een "ferme, grote", maar we kennen het woord allemaal nog veel beter in de betekenis van "waardering van een ander dat we het goed doen".


Vooral in onze kindertijd horen we heel vaak "Wat ben je flink geweest" of "Ga je flink zijn?"en alle variaties daarop. Ook in mijn eigen opvoeding gebruik ik het vaak... Al heel snel weten we als kind dat "Ga je flink zijn?" betekent: ga je doen wat we van je verlangen? En dat is vaak netjes in de lijn lopen, niet opvallen, doen wat de meerderheid doet, beleefd en respectvol zijn. Natuurlijk is er niks mis met dat laatste, het is zelfs ook nodig. Echter, de nadruk op flink zijn zorgt er vaak voor dat we veel te veel erbij willen horen (door te doen wat anderen doen) én dat we zelf weinig op ontdekking gaan, Teveel flink zijn houdt het risico in dat je jezelf niet leert kennen, je eigen zijn negeert, omdat je altijd maar bezig bent in functie van anderen te functioneren. Tot je onbewust steeds vertrekt van wat de anderen verwachten en je jezelf op de laatste plaats stelt.

Herkenbaar?

Dit is voor mij alvast een heel herkenbaar thema! Als ik terugkijk dan merk ik dat ik heel vaak enorm flink geweest ben om de dingen te doen die van mij verwacht werden. Daar kan ik heel veel kracht voor mobiliseren. Maar die kracht keert zich ook vaak tegen mij. Want ik forceer me vaak om te kunnen doen wat ik denk te moeten doen. Ook in allerlei werksituaties, die op zich wel boeiend en tof zijn, deed ik dit. En dan raak ik overspannen, dan keert die kracht zich tegen mij. Dan val ik terug en is mijn drive verdwenen, vind ik het veel te veel, snak ik naar eenvoud en rust. Telkens opnieuw. Ik heb al vaak gezegd "het is alsof er 2 Annicken bestaan": de Annick met drive, ambitie, energie etc... en de Annick die rust, stilte, eenvoud wenst. En ik begreep er niks van en ik raakte er erg van in de war en ongelukkig.

Nu begin ik te begrijpen hoe een en ander werkt. Er komen verklaringen na 45 jaar op en neer jojo-en. De recente ontdekking dat ik een specifieke karaktereigenschap heb, is een echte openbaring. Ik ben mentaal sterk hoogsensitief. Ik krijg hierdoor veel meer prikkels binnen en verwerk ze ook veel dieper. Dat is geen stoornis, gewoon een eigenschap die veel positieve kanten heeft, maar als je er niet goed mee omgaat (zoals ik al zo'n 45jaar omdat ik het niet wist) dan kan ze je serieus parten spelen. En dat heb ik aan den lijve mogen ondervinden, en voel ik nog steeds! Als ik me dus niet bescherm dan raak ik steevast overprikkeld. Verhelderd.

Wat ik dus oa te leren heb is een ander soort kracht ontwikkelen: een kracht die niet forceert, die me niet in een tempo brengt dat ik niet kan volhouden. Het is misschien een kracht die er veel minder flink uit ziet, omdat ik alles meer op mijn gemak doe, me niet laat opjagen, niet met alles meedoe, huil als ik moet huilen, me regelmatig terugtrek als ik rust nodig heb....Een kracht dus die veel minder gestuurd wordt door mijn wil, een kracht die veel meer van binnenuit komt.

Bovenstaande topics komen uit het boekje "Hooggevoeligheid als Kracht" van Marian Van Den Beuken. Het kwam "toevallig" op mijn pad via de mama van de beste vriendin van mijn dochter. Het was alsof het over mij ging. Dankbaar!

Dus enerzijds oef, er is meer inzicht in het waarom van het geworstel. Ik ben niet gek, labiel etc... En ook oef, er is meer inzicht in hoe ik daar beter mee kan omgaan. Maar ai en pffft, sterk ingesleten patronen veranderen is geen makkie. Op dit moment lukt het me nog maar heel af en toe. Het kost ook veel energie omdat je je er bewust van moet blijven om te kunnen zaken in beweging te brengen. Energie die ik voel totaal niet te hebben momenteel. Maar " in de puin van het verleden, liggen de parels van morgen"!

Er is dus een evolutie van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam. Zeer confronterend. Eerlijk gezegd voelt het momenteel alsof ik wat wegzink in het moeras.... Het zal nog veel tijd en geduld vergen om te evolueren naar bewust bekwaam (= het lukt goed mits veel aandacht te schenken) om tenslotte misschien te eindigen in onbewust bekwaam (het gaat vanzelf, ik hoef er niet meer op te letten -> wellicht wishfull thinking).

Er valt nog veel meer over te vertellen, dus misschien in een volgende post pik ik er verder op in.

 
bewust onbekwame Annick